Wat ik niet wist over werkende mama’s voor ik er zelf een was

In die tijd was ik echter nog behoorlijk onwetend:

Ik zag hen om 8u ’s morgens opgefokt binnenkomen op het werk, en ik had geen idee van de strijd die ze die ochtend al hadden geleverd om hun kinderen eten te geven, aan te kleden en op tijd naar school te brengen. 

Ik zag hen onnozele kunstwerkjes ophangen, gemaakt door hun kinderen. Ik had geen idee dat een klein mensje met een lief stemmetje had gezegd: ‘Ik heb dit gemaakt voor op je werk, mama!’ En ik had geen idee dat het in hun ogen het mooiste kunstwerk was dat ze ooit hadden gezien. 

Ik zag hen naar vergaderingen gaan over zaken die net zo goed via e-mail hadden kunnen afgehandeld worden. Ik zag hen projecten afhandelen waar collega’s veel te lang over talmden en ondraaglijke memo’s lezen met belachelijk veel geduld. Zij wisten iets wat ik niet wist: niets wat op kantoor gebeurt, is zo belangrijk als wat er thuis gebeurt. 

Ik zag hen stiekem op hun horloge kijken en klokslag 17u naar buiten rennen. Ik had geen idee dat ze daarna aan het tweede deel van hun dag begonnen en dat ze in hun hoofd al aan het uitrekenen waren hoe laat ze aan de crèche of school zouden zijn en hoeveel tijd er zou overblijven om eten te maken, huiswerk na te kijken, de kinderen in bad te steken en hen in bed te stoppen. Ik had geen idee van de stress als ze in een file belandden en niet wisten of ze er op tijd zouden geraken. Ik had geen idee dat die autorit misschien de enige momenten waren die ze voor zichzelf hadden en waarbij ze snel moesten schakelen van werkmodus naar mama-modus. 

Ik had geen idee dat ze zich misschien schuldig voelden omdat ze een carrière najaagden. Of omdat ze hun carrière net niet zo belangrijk meer vonden of omdat ze geen ambitie hadden om vooruit te gaan in die carrière omdat ze het fragiele evenwicht dat ze gevonden hadden niet wilden verstoren.

Ik had geen idee dat het als een luxe voelde voor hen om alleen naar het toilet te kunnen gaan, met de deur dicht. 

Ik zag dat ze werden gebeld door de crèche of de school omdat hun kind ziek was geworden. Ik had geen idee dat ze panikeerden zodra ze zagen wie hen belde. En ik had geen idee met welke schuldgevoelens ze worstelden omdat ze niet én voor hun kind konden zorgen én zich konden focussen op hun werk, hoe uitgeput ze waren omdat ze heel de nacht wakker waren met hun zieke kind of hoe opgelucht ze waren als ze het geregeld kregen om een dag thuis te blijven bij hun kind. 

Ik had geen idee dat een dag op het werk soms voelde als een dag bekomen van een zware nacht en/of ochtend thuis. 

Ik had geen idee dat er standaard te weinig uren in een dag waren. Dat ze nauwelijks tijd hadden om op adem te komen of een moment voor zichzelf te nemen. Dat ze chronisch vermoeid waren. Dat ze voortdurend het gevoel hadden te wankelen op een slappe koord om het evenwicht te bewaren tussen alle to do’s die hen op afgevuurd werden. 

Ik had geen idee dat ze niet beseften hoe goed ze het allemaal deden. Dat ze ’s nachts lagen te piekeren over hoe ze het beter konden doen, hoe ze al die ballen beter in de lucht konden houden en minder steken konden laten vallen. Dat ze uitgeput waren en soms wensten dat ze meer geduld hadden, dat ze niet uitgevallen waren tegen hun kinderen, of simpelweg dat ze een betere mama waren. 

Ik had geen idee dat ze zich soms onoverwinnelijk voelden als het universum meewerkte en ze alles vlot geregeld kregen. En ik had geen idee van hoe al die dwarrelende gedachten in hun hoofd tot rust kwamen als ze die kleine armpjes rond hun nek voelden. Ik had geen idee van die warme golf mamaliefde in hun buik en van het besef dat niets maar dan ook niets belangrijker was dan dat. 

Ik had er gewoon geen idee van ...  

Vrij naar Mother.ly