Over reizen met tieners: continu afstemmen van verwachtingen en realiteit

Het is duidelijk, ze vinden mekaar in hun "lachen met moeder". Dit vormt de rode draad doorheen heel ons verlof in Frankrijk. Nadat ze de eerste dagen vooral op elkaars kap hebben gezeten, vind ik dit alvast minder vermoeiend. Ik laat het van me afglijden en lach wat schaapachtig met hen mee, net luid genoeg zodat het voor hen gênant is maar niet voor mij.

Het is een dunne lijn. Mijn uiterlijk en gedrag mag er net genoeg bovenuit steken om hen te entertainen maar niet om hen te generen. En daar haal ik dan mijn pleziertjes uit, flirtend met dat lijntje. Heerlijk vind ik het als ze weer eens in mekaar krimpen bij een opmerking die hen te "cringe" wordt. Me onderdompelen in hun puberwereld geeft me gelijke wapens om te strijden.

Op reis gaan met ons gezin is een continu afstemmen van verwachtingen en realiteit. Wij zijn een moeder surfend op de perimenopauze-golf en een tien jaar oudere man in zijn ... euhm ..andere pauze. Daarmee leven we in een totaal andere wereld dan die twee oestrogeenbomdochters van ons.

Wij willen onthaasten, zij willen actie.
Wij willen koelte, zij volle zon.
Wij willen keuvelen, zij schermpjes.

In de periode waarvan ik dacht mekaar in het midden te treffen, ligt de sleutel in het loslaten en de verschillen te omarmen.

Ik bestel me nog een "grande" deca en krijg voor de zoveelste keer een mini decaatje. Zij lachen. Ik lach.

Soms rest je als moeder niets anders dan je eergevoel op te bergen en jezelf niet zo serieus te nemen. Op die manier blijven we dichter bij onszelf dan in eender welke fase. Schol!