Hoe ik mijn huisdieren niet meer wilde toen ik mama werd

Een jonge mama postte openlijk op Reddit hoe ze haar huisdieren niet meer wilde na de bevalling, en dat bracht een gesprek op gang:

'Toen ik vroeger hoorde dat gezinnen een nieuwe plek zochten voor hun huisdieren eens ze kinderen kregen, wilde ik niet eens naar ze luisteren. Maar nu benijd ik ze. 

Ik begrijp dat mijn hormonen een rol spelen. Ik snap dat ik me anders voel over mijn hond en mijn kat dan voordat ik zwanger werd. Omdat ik zwanger werd en bevallen ben. Ik besef dat ik uiteindelijk hormonaal weer zal nivelleren en dat ik me waarschijnlijk weer zal gaan voelen zoals ik me vroeger voelde over huisdieren.

Maar weet je, het kan me eigenlijk niet schelen. Mijn kat is een monster geworden sinds we thuiskwamen met onze zoon. We zijn er nu al twee maanden mee bezig. En natuurlijk snap ik dat ik geen nieuw gezin kan of wil zoeken als mijn oudste hetzelfde doet als we ooit een broertje of zusje mee naar huis nemen. Maar dat kan me eerlijk gezegd geen bal schelen. Ik wil mijn kat gewoon weg hebben.

De hond was van mijn papa. Hij was niet verantwoordelijk toen hij hem kreeg. Geen discipline, geen binnentraining. Niets dan blinde, domme loyaliteit, die op elk moment kan worden herzien. Die hond werd de vloek van mijn bestaan tijdens mijn zwangerschap. Hoeveel geduld ik ook heb gehad met hem, ik haat hem nog altijd en ik wil hem stiekem weg hebben.

Ik zal nooit nog een ander dier in huis halen; mijn kinderen moeten dan maar even overstuur zijn. Ik kan er niet tegen. Mijn vriend is een beter mens dan ik, hij heeft onvoorwaardelijke liefde voor onze dieren. Ze blijven vanwege hem. Als ik heel eerlijk ben: ik denk soms aan de dag waarop ze sterven; en dat doe ik met een soort verlangen. 

Ik ben eerlijk gezegd mijn liefde voor dieren kwijtgeraakt. Ik zou zelfs eerder spreken van een ijzingwekkende haat. Voor alle duidelijkheid: ik doe hen geen kwaad en dat zou ik ook nooit doen. Maar ze moeten me echt met rust laten.

Geen enkele andere moeder met wie ik praat lijkt er even ver in te staan als ik. Niemand wil zijn huisdieren wegdoen, behalve ik. Ik zie niet langer de schattige kitten dat ik adopteerde of de lieve hond die ik voor het eerst ontmoette. Ik zie alleen maar nare, vieze, monsters die mijn huis en de spullen van mijn zoon vernielen.'

Reacties van andere ouders

Het zijn harde en kwade woorden van de nieuwe mama. Maar in de reacties lijken heel wat ouders eigenlijk wel mee te leven met haar.

'Ik zou voorzichtig willen suggereren dat dit niveau van haat ... toch wel extreem is en misschien de moeite waard is om te bespreken met je arts en/of therapeut,' schreef iemand.

Anderen stelden voor dat haar partner een tijdje de volledige verantwoordelijkheid voor de huisdieren op zich zou nemen, bijvoorbeeld door er een mee te nemen naar het hondenpark en de dierenarts om suggesties te vragen over hoe ze beide huisdieren kunnen helpen om zich aan te passen.

'Ik was een echte dierenvriend (twee katten en twee honden) en na de geboorte van mijn dochter werd het allemaal overweldigend,' aldus een andere moeder. 'Ik heb ze nooit willen herplaatsen, maar ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik niet gefrustreerd was bij het oprapen van haarballen en het trappen in kattenspuug. Na een jaar ging het beter en nu hou ik weer van mijn fur-babies. Mijn dochter is ook dol op hen en dat is mooi meegenomen. Hopelijk wordt het voor jou ook beter.'

Een ander voegde eraan toe: 'Postnatale woede is echt. Ik ben altijd een vriendelijk/aardig persoon geweest, totdat ik mijn zoon kreeg. Ik had vreselijke woedeaanvallen en iets kleins kon me gewoon volledig over de rooie laten gaan. Het werd beter toen mijn zoon ongeveer 18 maanden was en het ging weg. Maar de woede is echt.'

Bron: Reddit, Mother.ly