50 keer... niet zwanger

Zo’n 50 keer ben ik teleurgesteld. Door een negatieve zwangerschapstest, of door maandstonden die stipt op tijd waren en een test overbodig maakten. In het begin was die teleurstelling vrij snel voorbij. Het kan even duren, dat weet iedereen die aan kinderen begint. Op naar de volgende keer. Maar naarmate de maanden voorbij slopen, werd de teleurstelling groter. En er kwam telkens een beetje meer angst bij. Wat als… er iets mis is?

Na een klein jaar kocht ik een pakje ovulatietesten. Voor de lucky ones die er nooit één nodig hebben gehad: rond je eisprong plas je elke dag op hetzelfde tijdstip op zo’n strip. Wanneer er twee streepjes op staan, is dat het signaal dat je eisprong op til is. En ja, dan is het tijd voor een extra innige ‘knuffel’. Die voelde hoe langer hoe minder spontaan, en meer en meer ‘op commando’. Een echte dooddoener voor je seksleven dat: als seks niet gewoon meer spontaan kan komen omdat er zin is, maar het maand na maand geforceerd moet ingepland worden, of het nu past of niet, of er nu zin is of niet.

Pijnstiller

Maar het bleef nog altijd niets, na enkele maanden 100% zeker op het juiste moment de kat bij de melk te zetten. Na iets meer dan een jaar kaartte ik ons ‘probleem’ aan bij de gynaecoloog. Gelukkig toonde die meteen begrip, en besloot die een aantal zaken te onderzoeken. Een bloedtest wees onder meer uit dat er nog wel degelijk genoeg ‘eitjes’ zaten in mijn voorraad. En er werd onderzocht of mijn eileiders nergens de afdaling van een eitje tegenhielden. Daarbij wordt contrastvloeistof in je eileiders gespoten, zodat ze op een röntgenfoto kunnen zien of die vloeistof overal door kan. Heel pijnlijk onderzoek trouwens: ik had de dokter echt bijna een oplawaai verkocht. Als ze je bij een onderzoek al op voorhand aanraden om een pijnstiller te nemen: ik weet voortaan hoe laat het is.

Maar alles was in orde… Blijven proberen dus. We gingen elke maand door, ‘commando’- style. De enige twee streepjes die ik tot mijn frustratie te zien kreeg, waren die op de ovulatietesten. Zwangerschapstesten, daar stond er telkens maar één streep op. Ik kocht nu en dan ook van die zwangerschapstests die extra vroeg een zwangerschap opsporen, maar die waren uiteraard ook negatief. Dan troostte ik me met de gedachte dat het gewoon nog wat te vroeg was. Maar de test op de ‘juiste’ dag? Die bracht al even slecht nieuws. Waarom kon daar niet gewoon een tweede streep op staan. Waarom kon dat fucking godverdomme gewoon niet?

Me opladen voor de volgende maand werd steeds lastiger. De zwangerschapsaankondigingen deden keer op keer méér pijn. Koppels die minder lang samen waren dan wij aan het proberen waren: zwanger. Koppels die pas getrouwd waren, waarvan je ook weet dat ze na hun trouw pas zijn gestart: zwanger. Bij koppels die zelfs niet eens aan het proberen waren: zwanger. ‘Maar ze waren wel heel blij met deze verrassing’. Mijn ex en zijn vrouw: van bij de eerste poging, zwanger.

Iedereen werd vlotjes zwanger, of zo leek het toch. En ik keek nog elke maand tussen tranen door naar één fucking streepje op de strip.

Kindjes werden geboren, kindjes werden zes maand, of vierden zelfs hun eerste of tweede verjaardag. En bij ons/mij bleef er de teleurstelling na teleurstelling. Sociale media kan soms serieus sucken. Ik heb het nooit iemand ‘niet gegund’, en ik kon nog altijd blij zijn voor hen en oprecht proficiat zeggen. Maar het was telkens toch wel een pijnlijke confrontatie hoe het bij anderen wél lukte, en niet bij ons. Ik, die graag controle heb over alles, had hier geen controle over en die zou er ook nooit komen.

Via een vriendin die als fertiliteitsconsulente werkte in hetzelfde ziekenhuis, kwam ik bij de gynaecologe uit haar team terecht. Tijdens ons gesprek daar kwam naar boven dat ik wel héél pijnlijke maandstonden had. Toen ik de pil slikte vielen die maandstonden wel mee, maar sinds ik met de pil gestopt was omdat ik zwanger wilde worden, werd die pijn alleen maar erger. Ik had daar nooit echt veel aandacht aan besteed, want ja: maandstonden zijn nu eenmaal pijnlijk. Maar de laatste vijf, zes keer voor ik bij haar terecht kwam op gesprek, waren mijn maandstonden écht abnormaal pijnlijk. Ik kwam het huis niet meer uit zonder Tramadol op zak, een hele hevige pijnstiller die ik ooit eens voorgeschreven had gekregen voor iets anders, en die vanaf dan mijn ‘zekerheid’ was, voor mocht de pijn opeens niet meer te harden zijn.

Mijn gynaecologe dacht meteen aan endometriose, en stelde daarvoor een kijkoperatie voor. Dat bleek inderdaad het geval te zijn, en ze had tijdens de kijkoperatie voldoende ‘bewijsstalen’ kunnen verzamelen om een IVF-traject terugbetaald te krijgen. Ik kreeg een spuit om me lichamelijk drie maanden in een soort van menopauze te brengen, om de endometriose wat terug te dringen, en meteen daarna zouden we met IVF starten.

Spontaniteit 

Dat nieuws kwam eigenlijk als een verlossing, dat het met IVF ‘moest’. IVF is niet romantisch. Het sprookjesbeeld van samen een kindje maken uit liefde wordt plots heel plastisch, functioneel bijna. Maar vanaf die dag móesten we niet meer elke maand seks hebben omdat het móest. Het zou nog maanden duren vooraleer de spontaniteit zou terugkeren, maar we konden wel beginnen werken aan dat ‘herstel’.

IVF is zwaar. Zowel lichamelijk als mentaal. Ik had het geluk de hormonen vrij goed te kunnen verdragen -er zijn vrouwen die er meer vanaf zien besef ik. Maar mentaal was het echt lastig. En niet alleen tijdens de periode dat je moet hormonen spuiten zodat je eitjes a volonté aanmaakt voor de ‘pick-up’, maar ook de maanden erna. Zo vaak naar het ziekenhuis, om van alles en nog wat te checken. Telkens in diezelfde wachtzaal waar elke keer hetzelfde filmpje speelt: ‘proficiat je bent zwanger, wat nu?’. Zonder zwanger te zijn, ah nee, want jou is het nog altijd niet gegund.

Elke terugplaatsing, met een krop in de keel terug naar de auto. Omdat het allemaal zo clean en plastisch aanvoelt. Omdat een embryo verloren is gegaan bij het ontdooien. Omdat het gewoon enorm eenzaam aanvoelt, want je partner kan niet telkens meegaan naar het ziekenhuis. Telkens bang afwachten. Je lichaam dat er plezier in lijkt te hebben om je valse hoop te geven. Want mijn borsten voelen precies wat raar. En ik heb wat hoofdpijn. En ik ben precies wat misselijk… of moe, dat ook. En dan weer de teleurstelling.

De gedachte gewoon al aan die beslissing, hoe ik me daarbij zou voelen, om er écht en onomkeerbaar mee te kappen, het zorgde voor een heel donker, zwart gevoel in elke vezel van mijn lichaam.

De schrik die ik tijdens die periode heb gevoeld, was echt angstaanjagend. Het idee dat het nooit zou lukken, en al dat gedoe, die tranen, die teleurstelling keer op keer, even goed voor niets zouden kunnen zijn, ik werd er misselijk van. Het idee dat ik me daar misschien op een dag zou moeten bij neerleggen, dat het gewoon niet voor ons was weggelegd. De gedachte gewoon al aan die beslissing, hoe ik me daarbij zou voelen, om er écht en onomkeerbaar mee te kappen, het zorgde voor een heel donker, zwart gevoel in elke vezel van mijn lichaam.

Maar dan. 23 december. Zoals elke cyclus belde de fertiliteitsconsulente voor de resultaten van de bloedtest. Ik had hevige buikpijn gehad de dagen ervoor, en ik dacht aan aankomende maandstonden, en had me dus aan een nieuwe teleurstelling verwacht. Maar de pijn bleek innestelingspijn te zijn. Ze had goed nieuws, zei ze. En ze was zelf ook heel gelukkig, hoorde ik. ‘Ik heb een mooi kerstcadeau voor je’.

Twee streepjes

Ik heb geroepen van blijdschap toen ik de telefoon dicht legde. Luid. Hysterisch bijna. En ik heb op een zwangerschapstest geplast. Ik verdiende twee streepjes, ik wilde er nu eindelijk ook wel eens één: een positieve test. Ik wilde het met mijn eigen ogen zien. Hij ligt hier nog steeds naast mij op mijn bureau, die test. En om de zoveel tijd neem ik hem vast, om het geluk dat ik toen heb gevoeld nog even heel kort te ervaren.

Ik durfde me in het begin nog niet te zwanger te voelen, uit schrik voor de klap mocht er nog iets mislopen. Een miskraam is sowieso pijnlijk, maar ik durf denken dat het nog pijnlijker is als het het gevoel is dat het je enige kans op een kindje was. Mijn zwangerschap is goed verlopen, mijn dochter is het mooiste wat me ooit is overkomen. Er gaat geen dag voorbij dat ik mezelf daar niet aan herinner. Ik ben dankbaar dat ik mama ‘mocht’ worden. Dat het me gegund is. Koppels die vanzelf zwanger raken, beseffen niet half hoeveel geluk ze hebben. Ze beseffen het écht niet.

Het raakt me nog steeds meer dan zou mogen: verhalen van andere koppels bij wie het niet vanzelf gaat. Van koppels die zelfs moeten opgeven, en om de een of andere manier hun draai terug moeten vinden in het leven, zónder dat hun droom werkelijkheid wordt. En ze krijgen nooit een herkansing, he. Hun hele leven lang is er datzelfde verdict: voor hen is het niet weggelegd. Verschrikkelijk vind ik dat. Ik wens iedereen in die situatie echt heel veel kracht toe, en begrip van familie en vrienden, en ik hoop uit de grond van mijn hart dat ze er een zekere rust in kunnen vinden, en op andere manieren voldoende waarde kunnen vinden in hun leven.