Als het niet allemaal van een leien dakje loopt

Rond diezelfde periode kreeg ik een sms van mijn jongste zus: “Er komt een kleintje bij!” We waren uitgerekend met een halve week verschil.

Gezien mijn operatie aan de baarmoederhals (HPV), was mij op voorhand gezegd dat ik veel zou moeten rusten.  Bij elke controle zag alles er goed uit. Ze daalde wel enorm snel in  We hadden onze zaak stopgezet en waren daar alles aan het verhuizen. Ook de verbouwingen liepen verder. Ik kon de wereld nog aan! Na een auto-ongeluk waren we toch iets voorzichtiger.

Rusten

Tot ik op een bepaald ogenblik naar het toilet ging en het gevoel had dat mijn meisje wel heel diep naar beneden zat. Ik ging op controle, de baby zat inderdaad heel laag, maar er was op dat moment nog geen groot alarm. Ik mocht niet meer gaan werken, want dat zou de druk alleen maar groter maken.

Een paar weken later opnieuw controle. “Platte rust,” gaf de dokter aan. De druk werd te groot en kon voor vroeggeboorte zorgen. Diezelfde week gingen we toch naar de eerste sessie in het ziekenhuis over bevallen. Ik kon niet stilzitten van de pijn en de druk daar beneden.

De vroedvrouw zei dat ik best eens naar het verloskwartier ging. Koppig als ik ben, ging ik die avond nog naar huis. ‘s Nachts kreeg ik te horen dat mijn zus was opgenomen. Ze kreeg longrijping voor de baby en ze probeerden de weeën tegen te houden.

Opname

Vrijdagochtend; ik hield die druk niet uit en ging toch naar het ziekenhuis. Gevolg: opname op 33 weken en 1 dag. Daar lagen we dan, samen in hetzelfde ziekenhuis. Nadat ik het vroeg aan de vroedvrouw, mochten we samen op de kamer. De zusjes Palfijn, het ging snel de ronde.

Na 5 dagen kreeg ik  ‘s avonds een nieuw infuus. Ik had het gevoel dat het niet goed zat. De verpleging zou het in de ochtend wel opnieuw steken. Dat gebeurde echter niet en ik dacht er niet meer aan. Tot ik plots weeën kreeg in de namiddag. Ik ga die dag nooit meer vergeten. Ik was net 34 weken en het was wereldprematurendag. De tranen rolden over mijn wangen. Mijn infuus bleek effectief niet goed te zitten, maar ze hebben het nog kunnen remmen.

Mijn zus is tijdens mijn verblijf twee keer naar huis kunnen gaan, maar kwam telkens terug binnen wegens startende weeën en bloedverlies. Ik heb uiteindelijk de 36 weken gehaald, maar daarna konden ze de weeën niet meer remmen.

Weeën

Hup naar boven; de weeën waren regelmatig en met het breken van mijn vliezen zou het wel doorzetten. In mijn infuus werden weeënopwekkers toegevoegd. Steeds meer en meer. De weeën kwamen sneller dan om de minuut. Intussen stond op het machine 150/ml. “Misschien duwt jouw baby niet goed aan,“ zei de vroedvrouw. “We zullen eens kijken.” Ons meisje duwde echter heel mooi aan.

Door de operatie aan mijn baarmoederhals was er zeg maar dood vlees gegroeid en de hals was enorm stug. Ik denk dat de weeën continu kwamen rond 13uur, maar om 18u was er nog geen millimeter meer opening. En ik heb het echt over weeën zonder een adempauze.

Ze hadden al een pilletje onder mijn tong gestoken, de hals meerdere keren gerekt, de weeënopwekkers op het hoogst gezet en uiteindelijk als laatste buscopan aan mijn infuus toegevoegd. Naar het schijnt zou dat de spieren ontspannen en misschien ook wel mijn baarmoederhals. Maar neen, nog steeds geen extra cm’s.

Mijn mama was ook aanwezig in de ruimte. Ze was altijd tegen epidurale verdoving, net als ik. Ik zou niet opgeven... Maar op een bepaald moment (18u15 was het denk ik), zei ze :”Zoetje, zou je toch geen epidurale vragen?” De vroedvrouw kwam er bij en gaf aan dat dit een goede keuze was. Met veel pijn en schrik gingen we naar het OK, de anesthesist had geen tijd om naar mij te komen.

De prik was om 18u30 en om 18u45 kreeg ik persdrang. “We zullen de dokter bellen en zeggen dat we gaan oefenen,” hoor ik haar nog zeggen. “Ja duw maar!” “Ja ik zie het hoofdje al, ik bel de dokter meteen.” De gynaecoloog kwam om 19u02 toe en ons kleine Kate was daar om 19u04. Van persen weet ik blijkbaar veel af.