Hoe ik zelf ondervond dat er te weinig psychische ondersteuning is na de bevalling

Bevalling van zoontje L. anno 2016

De nacht van woensdag op donderdag 18-19/05/2016 zal ik nooit vergeten. Die woensdag had ik de hele dag een grote last over mijn lichaam. Ik was op dat moment 35 weken zwanger dus ik dacht “voorweeën kunnen opkomen” en ik maakte me er verder niet druk in.

Ik voelde me lastig en kon mezelf heel moeilijk afleiden. Zo ging ik die dag langs bij mijn mama en mijn hondje om eens te gaan wandelen, maar de last bleef aanhouden. Rond 14 uur ging ik naar huis. Eens thuis heb ik me op ons doopsuiker gesmeten, ik moest en zou alle potjes en buisjes klaarmaken zodat ik daar niet meer naar moest kijken de komende weken.

Mijn vriend kwam thuis van zijn werk rond 17u30. Het eerste wat hij zei toen hij me zag was: 'Schati, gaat het? Jet ziet er maar 'slecht' uit.' Daarmee bedoelde hij dat ik een rode gloed op mijn gezicht had. Ik zei hem toen dat ik me al de hele dag lastig voelde.

Ik deed verder aan mijn doopsuiker, eens dat gedaan was aten we samen ons avondmaal en keken we nog even tv. Net voor het slapengaan zei ik al lachend tegen mijn vriend 'stel je voor dat hij nu al beslist om te komen'.

Exact om 2 uur 's nachts voelde ik dat ik naar toilet moest. Het voelde raar, want het liep snel naar beneden en ik kon het niet ophouden. Ik haastte me naar toilet, eens ik neerzat stroomde er een enorme waterval tussen mijn benen. Ik dacht bij mezelf “Eeeuuuhhmm, vliezen gebroken? Nu al? Op 35 weken? Das veel te vroeg!!!”

Ik maakte mijn vriend wakker en zei: “Schati, niet verschieten maar mijn vliezen zijn gebroken en we moeten naar het ziekenhuis.” We namen alles snel samen en vertrokken. Tijdens de autorit hebben we gelachen want bij elke bult verloor ik precies liters water en het bleef maar komen… Het vruchtwater bleef maar stromen omdat L in stuit lag.

Eens op de afdeling werd ik aan de monitor gehangen ter controle, alles bleek goed te zijn. Er werd een echo gedaan om zeker te zijn dat L in stuit lag waarna ze de gynaecoloog van wacht hebben opgebeld. Die zei dat ik als eerste op de lijst werd gezet (om 8 uur 's ochtends) voor een keizersnede. Een geluk bij een ongeluk waren we er beiden een klein beetje op voorbereid (mentaal gezien).

Rond 6u30 begon ik weeën te krijgen. Ik kon ze goed opvangen, dat hadden we geleerd tijdens de prenatale lessen. Ze zeggen dat het pijn doet, maar die pijn is niet te vergelijken, het is zo’n intense pijn! Mijn vriend bleef er heel kalm onder. Ondanks alles was het toch wel schrikken op die moment!

Ik werd klaargemaakt voor de operatie en kreeg een epidurale verdoving, er stond wel 12 man rond mij en ook mijn vriend werd erbij gehaald. Ik voelde van alles gebeuren in mijn buik. Uiteraard geen pijn.

Na enkele minuten zeiden de gynaecologen “Proficiat, het is een zoon!” waarna L begon te wenen.

L werd heel even aan mijn kaak gehouden en nadien meteen weggebracht naar de neonatale afdeling. Mijn vriend ging mee. Ik bleef nog even op de operatietafel liggen en nadien werd ik naar de recovery gebracht. Pas wanneer je met je tenen kan bewegen brengen ze je naar de materniteit.

Om 10u werd ik naar de afdeling gebracht. Alles moest nog doordringen, ik besefte niet goed dat we zonet een zoon hadden gekregen.

L. was niet bij mij

Hij was niet bij mij... Ik werd enkele keren met mijn bed naar de neonatale afdeling gereden waar ik hem heel even mocht vasthouden. Wat een gelukzalig gevoel. Ik moest diezelfde dag beginnen kolven om mijn melkproductie op gang te krijgen. L lag in de couveuse en werd van nabij opgevolgd. Gelukkig had hij geen extra zuurstof of sondevoeding nodig.

Ikzelf mocht of eerder moest het ziekenhuis verlaten op maandag, zonder mijn zoon. Ik heb gehuild als een klein kind. Ik wou helemaal niet zonder hem naar huis! Uiteindelijk heeft L 2 weken op de neonatale afdeling van het ziekenhuis verbleven. Op vrijdag 03/06/2016 mocht hij eindelijk mee naar huis. Wat een speciale dag.

De borstvoeding verliep goed. L had al wat meer kracht om bij mij aan de borst te drinken. In het begin kreeg hij moedermelk via een flesje omdat hij nog niet de kracht had om bij mij te drinken. Gelukkig was ik een ‘melkfabriek’, ik had melk in overvloed.