Mijn bevallingsverhaal: het duurde 36 uur tot mijn zoontje geboren werd

Ik schrijf graag mijn bevallingsverhaal helemaal uit. Als herinnering aan de weg die we hebben afgelegd, aan de dieptepunten maar ook de hoogtepunten die we meemaakten en de kracht die ik niet wist dat mijn lichaam had. Het was een hele lange bevalling die startte zondagavond 9/2 om 22u. Het heeft 36 uur in totaal geduurd, waarvan 18 uur echte actieve arbeid. 

De zondagavond om 22u starten mijn weeën. Eerst denk ik dat het weeral voorweeën zijn, maar al snel wordt duidelijk dat het deze keer écht is. 

De maandag om 3u30 bel ik naar het verloskwartier om te zeggen dat de weeën om 22u gestart zijn en momenteel al een uur lang regelmatig om de 4 minuten in pijn toenemend komen. Ze zeggen dat we mogen binnenkomen. 

Eerst bel ik mijn schoonmoeder zodat ze naar ons kan rijden om voor ons oudste dochtertje te zorgen. Daarna maak ik mijn man wakker. Hij ligt te slapen en weet nog van niks, behalve dat ik niet naar bed ben gekomen door de oefenweeën, die had ik de twee voorbije nachten ook. Ik wil dat hij zo uitgerust mogelijk mee kan gaan om me te ondersteunen, wat achteraf een goede beslissing blijkt.

Aangekomen in het verloskwartier vallen mijn weeën bijna volledig stil. De adrenaline van het vertrek naar het ziekenhuis is hiervan de oorzaak. Ik heb nog maar 1,5cm ontsluiting en na nog een paar uur afwachten in de verloskamer is dat nog steeds hetzelfde. We besluiten om 8u30 om terug naar huis te gaan om de weeën daar zelf in mijn vertrouwde omgeving op te vangen. Onze zelfstandige vroedvrouw zal thuis de ontsluiting komen checken voordat we terugkeren naar het verloskwartier. 

Thuis kan ik eerst nog een uurtje slapen, heel erg nodig na een volledig slapeloze nacht. Na een warm bad en een wandelingetje buiten komen de weeën weer helemaal op gang. Om 16u komt de vroedvrouw langs en heb ik al 4cm ontsluiting. Goed nieuws, vanaf nu ben ik in actieve arbeid. Ik wil zoveel mogelijk weeën thuis opvangen, maar als het zo blijft verdergaan, mogen we enkele uren later naar het ziekenhuis voor de bevalling. Om 18u30 verlies ik helderrood bloed, tijd om toch al naar het verloskwartier te vertrekken. 

De weeën blijven elkaar snel opvolgen en de intensiteit neemt toe. Ze stralen uit naar voren, op mijn schaambeen. Een moeilijke plaats om de pijn goed op te vangen en een juiste houding te vinden. Maar samen met mijn man lukt het me, al dansend en wiegend adem ik de weeën weg onder zijn bemoedigende lieve woorden en strelingen. Zitten op een bal, liggen, handenknienstand, dat zijn allemaal houdingen die we geoefend hebben, maar die onmogelijk blijken met zo'n pijnuitstraling naar voren. Maar verticaal, staand en wiegend tegen mijn man, lukt het me. Moeilijk, pittig en heel pijnlijk, maar ik ben trots dat ik ze kan opvangen met een gecontroleerde ademhaling.

Bij het volgende onderzoek blijk ik nog maar 5cm ontsluiting te hebben, geen grote vordering. Dit komt hard aan. Zoveel pijn, zo hard mijn best aan het doen, voor maar 1 extra centimeter?! Bovendien blijkt het dan zeker dat hij in sterrenkijker ligt, waardoor de ontsluiting heel traag vordert. 

Weer twee uur later. Twee uur lang pittige, intense weeën staand opgevangen, volledig leunend op mijn man. Mijn lichaam is op, mijn benen kunnen me bijna niet meer dragen na al 7 uur actieve arbeid. En nu blijk ik nog maar aan 6cm te zijn ... Ik bereik een dieptepunt en realiseer me dat ik dit niet kan volhouden. Ik moet naar mijn lichaam luisteren om mijn baby’tje gezond op de wereld te kunnen brengen. Dit inzicht valt me zwaar, maar ik ben trots op mezelf, dat ik dit zo goed kan aanvaarden, zelf heb kunnen aangeven en vragen en dat ik het zo lang al op eigen krachten heb volbracht. 

Om middernacht maandag op dinsdag, al meer dan 24u bezig, ben ik helemaal op en geven ze mij een epidurale verdoving om daarna de vliezen te kunnen breken zodat de arbeid sneller vordert. Hiermee kan ik dan wel in sidelying release liggen om de positie van de baby te bevorderen. Het eerste halfuur nemen de weeën sterk toe, maar na het wisselen van kant nemen ze weer af. Ze blijven te rustig. Het enige positieve hieraan is dat zowel ik als mijn baarmoederspier even rust krijgen, even kracht kunnen winnen voor de volgende marathon.

Om 2u ‘s nachts start de vroedvrouw het hormoon oxytocine gecontroleerd bij te geven, in lichte hoeveelheid om de weeën terug sterker te maken, ondertussen oppassend met het litteken van mijn keizersnede. Om het halfuur wissel ik van houding, de weeën worden sterken, maar het duurt lang. Tussen twee weeën kan ik mijn ogen niet openhouden, hoewel er maar één of twee minuutjes tussen zitten … 

Om 6u ‘s ochtends is het eindelijk zover, ik heb volledige ontsluiting. 10cm! Dit nieuws geeft me weer nieuwe kracht en energie! 

Een uur later is de baby volledig ingedaald en goed gedraaid. Met mijn laatste beetje spierkracht en energie begint de eigenlijke bevalling: ik mag starten met persen. 1u45min later wordt zijn hoofdje volledig geboren, onder de voortdurende aanmoediging van mijn man en de geweldige vroedvrouw en gynaecoloog! Hun toejuichende woorden zorgen ervoor dat ik nog -de energie vind waarvan ik niet wist dat ik ze had om de laatste keren te persen met al mijn kracht. 

Ik mag hem er zelf uithalen vanaf de heupjes, met open armpjes strekt hij zich meteen naar me uit, het mooiste moment ooit. Meteen liggen we huid-op-huid in onze eigen wereld te genieten van elkaar eindelijk te mogen ontmoeten. De nageboorte en vaginale zorgen gaan allemaal aan me voorbij, gelukkig heb ik geen scheurtjes. 

Na een uurtje skinnen drinkt hij meteen super goed aan de borst bij mij. Hierna komt hij in een comateuze slaaptoestand door de grote hoeveelheid colostrum en uitgeput van de lange bevalling. De eerste 24uur bestaan uitsluitend uit samen slapen en drinken. Zo herstellen we samen van onze bevallingsmarathon. 

Een speciale dankjewel aan mijn gynaecoloog en topvroedvrouwen Ellen, Naomie en Ellie, en natuurlijk aan mijn steun en toeverlaat Pieter!  💕 

Eveline