Het beste vriendje van mijn zoontje is hier welkom, maar zijn mama niet

Onze zoon van vijf gaat sinds kort naar de kleuterschool. Hij heeft daar een jongen ontmoet, Sam, die hij haast onmiddellijk als zijn beste vriend zag. In het verleden heeft onze zoon al veel speelafspraakjes gehad, omdat hij enig kind is en we het belangrijk vinden dat hij toch sociaal zou worden. Het duurde dan ook niet lang voor hij vroeg of zijn vriendje Sam bij ons mocht komen spelen. Geen probleem. Ik schreef een briefje met daarop mijn naam en nummer voor Sam, om aan zijn moeder te geven.

Strafregister

Ik kreeg vervolgens een vriendschapsverzoek op Facebook van Sams moeder. Het eerste wat mij opviel, was dat ze er nogal... als een drugverslaafde uitzag. Ik werk in de gezondheidszorg en herkende de wondjes op haar gezicht van het krabben. Op haar profiel was het vrij duidelijk dat ze aan de drugs is, en mogelijk psychische problemen heeft. Uit nieuwsgierigheid zocht ik haar naam op in het online strafregister van onze provincie, en ja hoor, een lange geschiedenis. Drugsbezit, fraude, prostitutie, diefstal, mishandeling, obstructie van de rechtsgang… Niet best.

Toch wilde ik niet dat haar achtergrond de vriendschap van onze kinderen in de weg zou staan. Ze mogen gerust samen spelen, maar ik zie het eigenlijk totaal niet zitten dat mijn zoon bij Sam thuis gaat spelen. Dat bood zijn moeder wel aan, maar om haar niet te beledigen deed ik alsof ik gewoon een overbezorgde moeder was, aangezien hij mijn enige kind is. Ze lachte en zei dat als ik er meer had, ik minder bezorgd zou zijn. Zelf had ze vijf kinderen. Ze stemde ermee in dat Sam bij ons thuis zou komen spelen. De speeltuin was ook een optie, maar omdat het niet zo’n mooi weer was, was binnen spelen logischer.

Speelnamiddag

Op een zondagnamiddag kwam Sam langs en ik liet hem binnen. Ik zei tegen zijn moeder dat ze hem een paar uur later kon komen ophalen, wanneer het haar uitkwam, en dat ik ervoor zou zorgen dat hij al gegeten zou hebben. Ik vroeg of hij voedselallergieën had, waarop ze nee zei. Maar toch stond ze erop om te blijven. Ik probeerde een smoes te verzinnen en zei dat ik hoofdpijn had en de jongens goed in de gaten zou houden, maar dat ik niet echt in de stemming was om te socializen. Ze hield vol dat het goed zou zijn om elkaar beter te leren kennen. Ik voelde me wat overvallen door die vraag, en wist niet direct wat te doen. Misschien was mijn reactie daarop niet zo netjes…

Aangezien de jongens buiten gehoorsafstand in de speelkamer waren, stapte ik even naar buiten en vertelde haar rustig dat ik haar strafblad had opgezocht en me er niet prettig bij voelde om iemand met diefstalaanklachten en een duidelijk drugsprobleem in mijn huis te hebben. Ik zei dat als dit een probleem was, we voortaan gewoon in de speeltuin konden afspreken, maar dat ik hoopte dat het geen probleem zou zijn omdat de jongens goed met elkaar overweg kunnen. Ik geef toe dat ik misschien wat hard en direct was, maar het leek me beter om het haar eerlijk te vertellen.

Dat vatte ze duidelijk anders op. Ze schreeuwde naar me dat ik dacht dat ik beter was dan zij – wat misschien ook zo is – en dat ik niets van haar wist. Vervolgens stormde ze weg, terwijl haar zoon nog in mijn huis was. Ik checkte snel of de kinderen iets hadden gehoord, maar dat was niet het geval. Toen ze hem later kwam ophalen, toeterde ze alleen en weigerde ze naar de deur te komen.

Ben ik in de fout gegaan?

Mijn man vindt dat ik overdreven gereageerd heb, en zegt dat ik haar niet op haar strafblad had mogen aanspreken. Hij is altijd heel zachtaardig en vriendelijk. Hij vond dat ik haar gewoon in de gaten had moeten houden. Ik zei hem dat ik mezelf niet vrijwillig wil blootstellen aan dat soort mensen, en dat ik niet constant op mijn hoede wil zijn dat een junkie iets uit ons huis steelt. Ben ik daar zo fout in? Wat zouden jullie doen?

BRON: vrij vertaald naar Reddit