Wat als die roze wolk niet zo roze is maar eerder grijs?

Mijn vriend en ik waren allebei 28 jaar toen we voor het eerst ouders werden. Ik was zelfstandig thuisverpleegkundige en mijn vriend politieagent. De combinatie tussen deze twee jobs was voor we ouders werden al een hele opgave, dus we wisten dat het nog een hele uitdaging zou worden eens ons kleintje er was. Maar desondanks waren we er zo klaar voor!

15 juni 2019, dat was onze uitgerekende datum, en die datum was vanaf het eerste moment heilig! Enkele dagen voor mijn uitgerekende datum had ik wel al eens last van voorweeën, maar het bleek telkens vals alarm. Heel teleurstellend telkens, want eerlijk? Die zwangerschap werd stilaan heel vervelend, vooral omdat we toen net in een hittegolf zaten.

Da dag voor de uitgerekende datum was ik een hele dag druk bezig geweest waardoor ik er eigenlijk niet meer mee bezig was of ik symptomen voelde of niet die erop konden wijzen dat ik zou bevallen. Uiteindelijk na een lange dag lagen om we 23.30 in ons bed. Natuurlijk moest ik nog geen tien minuten later weer naar het toilet, wat niet abnormaal was want de laatste dagen zat ik meer op het toilet dan iets anders. Opnieuw in bed voelde ik precies een ballon ploffen in mijn onderrug, ik kan niet zeggen dat het echt pijnlijk was maar deugd deed het ook niet. En daar ging ik weer, weer naar het toilet. Net in de badkamer aangekomen brak mijn water, het komt blijkbaar niet vaak voor maar het was zoals in de films! Met mijn mond open van verbazing stond ik naar beneden te kijken, het enige dat ik toen kon denken was: ‘Oh fuck’!

Een uurtje later (ondertussen 00.50) waren we onderweg naar het ziekenhuis. Het ging eindelijk gebeuren! Uiteindelijk bevielen we na 10,5 uur van onze flinke zoon.

De roze wolk! Of toch niet?

De vroedvrouw legde Carsten op mijn borst, een klein bundeltje geluk met een enorme zwarte bos haar. We waren meteen verkocht. En daar was ook mijn roze wolk, het leek te kloppen wat ze zeiden. Ik was zo gelukkig op dat moment. Maar die roze wolk verdween toch al snel; een halfuurtje na de bevalling begon ik overal pijn te voelen. Carsten was blijkbaar groter dan de gyneacoloog voorspeld had met als gevolg dat ik geknipt en nog eens doorgescheurd was en flink wat hechtingen had. Hierdoor kon ik amper lopen, zitten of liggen en het belangrijkste: ik kon niet voor Carsten zorgen!

Mijn moederhart brak, mijn vriend deed het eerste pampertje en gaf zijn eerste melkje. Dit was niet hoe ik het gepland had! Oké, ik weet dat het niet altijd gaat zoals gewenst en dat ik zelfs blij mag zijn dat we allemaal verder gezond zijn, maar op dat moment stortte mijn wereld toch deels in. Ik was net mama geworden en kon dan al niet voor mijn kind zorgen.

Na enkele weken pijn en dagelijkse verzorging van de wonde loste dit zichzelf wel weer op.

Een grote grijze wolk!!

Hoewel ik dacht dat mijn wolk al grijs zag na die eerste dagen werd ze alsmaar grijzer. Het voelde aan alsof Carsten niet mijn kind was, alsof ik hem nog niet graag zag, dat ik hem moest leren kennen voor ik van hem kon houden. Dit moment was de druppel, het kon toch niet zijn dat ik mijn kind niet graag zag?! Ik die altijd al een kindje wou, die niets liever wilde …

Toen Carsten vier weken was gebeurde er iets wat we niet hadden zien aankomen.

Het was een super mooie dag dus ik besloot in de voormiddag te gaan wandelen met Carsten. Na een tijdje merkte ik dat hij toch wel meer sliep dan normaal, maar ik hechtte hier geen belang aan. Toen we thuis kwamen en het tijd was voor zijn papje at hij deze tot de helft op, plots begon hij over te geven en te gloeien van de koorts. De thermometer loog niet; 40° graden koorts. Ik belde naar het ziekenhuis en ze lieten me meteen komen.

Natuurlijk was ik weer net alleen thuis en kon ik alleen naar het ziekenhuis. Ook al ben ik verpleegkundige, plots was het zo vreemd allemaal en zo beangstigend ... De kinderarts dacht eerst aan buikgriep maar nam voor de zekerheid toch een bloed- en urinestaal. De volgende dag zouden we het resultaat weten.

Na lang wachten wisten we het eindelijk: Carsten had een vernauwing t.h.v. zijn urineleiders ( de verbinding tussen nieren en blaas) waardoor er telkens urine terug naar de nieren stroomde. Het drong nog niet door tot de arts zei: ‘Carsten is zichzelf aan het vergiftigen’. Die woorden sloegen in als een bom! En alsof dat nog niet erg genoeg was, voegde ze eraan toe dat als we een dag langer gewacht hadden het fataal had kunnen zijn.

Ik stortte in. Had ik te lang gewacht om naar het ziekenhuis te gaan? Had ik symptomen over het hoofd gezien? Alles ging door mijn hoofd.