Na de examens: het lijkt wel alsof ik er een marathon heb op zitten (ja, ook ik als mama!)

Het begint al vóór de examens. De tiener moet plannen en herhalen – maar dat loopt nog niet van een leiden dakje. Enter mama, die de tiener zo goed en zo kwaad als het gaat probeert te begeleiden bij dat plannen. 

Daar komt al een eerste stresske bij kijken. Want plots blijkt dat de tiener eigenlijk niet alle leerstof in het bezit heeft. Er ontbreekt hier een blaadje, daar is iets niet ingevuld. (De tiener is van het slordige soort, what can I say). 

Bovendien blijkt de tiener plots toch niet alles 100% te begrijpen of te kennen. Opnieuw: enter mama. De voorbije weken haalde ik dus mijn Latijn van onder het stof (en ik moet zeggen, dat werd er zo’n 30 jaar geleden blijkbaar héél goed in gedrild, want tot mijn verrassing kon ik nog behoorlijk goed mijn mannetje staan daarbij), probeerde ik die wiskundige formules eerst zelf te snappen en daarna op begrijpelijke manier over te brengen naar de tiener (wat mij al wat meer moeite kostte) en verdiepte ik mij in reliëf- en klimaatvormen voor aardrijkskunde. So far, so good. 

En dan begint het echt: de examens. Vlotjes krijgt mama, die doorgaans al meer dan genoeg ballen in de lucht te houden heeft, er nog een paar stuiterende ballen bovenop gegooid. Want mama moet motiveren. Mama moet luisteren naar elke klaagzang. Mama moet oppeppen. Mama moet zorgen voor lekkere hapjes. Mama moet duimen. Mama moet opvragen. Mama moet zich inwerken in de leerstof. En mama moet incasseren – want hallo, de tiener heeft wel examens hé?! En hallo, wat voor stomme vragen zijn dat nu; uiteraard moeten ze dat stukje leerstof net niet kennen! En neen, de tiener heeft geen tijd om de vaatwasser te legen – ben je helemaal gek geworden?! 

Terwijl mama Cirque de Soleil-gewijs al die ballen in de lucht probeert te houden, komt er nog een extra portie stress bovenop. De tiener roept om 16u dat-ie alles vlotjes kent. Ja, hij heeft écht meer dan genoeg gestudeerd. Om een paar uur later in een kleine stresskramp te schieten, want plots begint hij te twijfelen of hij nu wel écht voldoende heeft gestudeerd. Wat op zijn beurt zorgt voor een kleine stresskramp bij moeder – die met de glimlach tienerlief moet oppeppen. Blijven ademen! 

En dan zijn er nog de hormonen die precies net een tikkeltje extra door dat tienerlijf gieren. Dat lontje dat net een tikkeltje korter is. En de vermoeidheid die genadeloos toeslaat – dat studeren gaat niet in koude kleren zitten – wat op zijn beurt zorgt voor een nóg korter lontje. Moeder heeft het gevoel op haar tenen door het huis te moeten sluipen om toch maar geen verkeerde beweging te maken. 

Maar nu is het voorbij, gedaan, fini. Moeder kan weer ademhalen.

Eventjes toch, want over een paar uur zitten we samen nagelbijtend te wachten op het rapport van de tiener. Maar tot dan zijn we – heel even – compleet zen. Hoog tijd voor een terrasje in de zon, als je 't mij vraagt. 

Laat die vakantie maar komen! 
(Voor de tiener dan toch, helaas niet voor de moeder – die die vakantie nochtans óók verdiend heeft …)