Mama in spe bekent: ‘Ik wil niet invallen voor mijn collega met een ziek kind’

Ik werk als thuisverpleegkundige in een redelijk groot team. Iedereen uit ons team heeft een vast salaris en we kunnen grotendeels onze eigen uren bepalen. Dat maakt dat dit een gewilde baan is voor verpleegkundigen die weg willen uit de lange en zware ziekenhuisdiensten. Vooral voor ouders is het erg aantrekkelijk. Bijna al mijn collega’s hebben dan ook kinderen, behalve ik. Ik ben bijna 20 weken zwanger, en voorlopig gaat alles prima.

Verplichte nachtdienst

Ongeveer eens in de twee weken wordt er van ons verwacht dat we een nachtdienst draaien of 's nachts bereikbaar zijn. Dat is verplicht. Als je op een jaar tijd drie keer afzegt voor je nachtdienst, word je ontslagen. Zonder uitzondering. Een dienst ruilen met een collega mag wel. De regel geldt alleen als onze baas zelf vervanging moet zoeken om de nachtdienst over te nemen. Hij is daar erg streng in, ik heb al meerdere collega’s zien vertrekken om die reden. In de drie jaar dat ik hier werk, heb ik mijn collega’s echter nog nooit ergens om gevraagd. Ik word bijna nooit ziek en regel mijn zaken zelf. Ik heb nog nooit een nachtdienst afgezegd.

Nieuwe collega

Vier maanden geleden kregen we een nieuwe collega, Mieke. Ze heeft nu al twee keer afgezegd voor haar nachtdienst, wat geen goede start is. Blijkbaar is haar man militair en vaak op uitzending, en heeft ze vier kinderen waardoor het moeilijk is om oppas te vinden. Vorige maandag was ze weer aan de beurt voor de nacht. Ze stuurde een mail naar het team waarin ze smeekte of iemand haar dienst kon overnemen, omdat haar oppas ziek was geworden. Ik bood aan om te ruilen: ik zou haar dienst overnemen, als zij op vrijdag mijn shift zou doen. Win-win: Mieke zou niet ontslagen worden en ik kon toch nog eens met mijn vriendinnen op pad.

Niet akkoord

Maar Mieke zag dat niet zitten. Ze zei dat haar man die donderdag terug zou komen en dat ze op vrijdag een date hadden gepland, omdat hun huwelijk op de rand van een scheiding stond en ze die avond echt nodig hadden. Ze vroeg of ze in plaats daarvan een andere dag kon overnemen. Ze probeerde me een schuldgevoel aan te praten en me onder druk te zetten, maar uiteindelijk had ik er genoeg van. Ik zei haar dat het haar probleem was en ze dan maar een andere oplossing moest zoeken. Toen ze zich bedacht en toch akkoord wou gaan met de ruil, hield ik voet bij stuk.

Ontslagen

Mieke heeft daarna nog geprobeerd om met onze baas te praten en haar situatie uit te leggen, maar zonder succes… Ze werd ontslagen. Ik heb nu het gevoel dat mijn baas en sommige collega’s mij een b*tch vinden, omdat ik wel de mogelijkheid had om haar dienst over te nemen en zelf nog geen kinderen heb. Ze zeggen het niet letterlijk, maar ik voel dat ze vanbinnen denken: “Wacht maar tot jouw baby er is!” Maar ik blijf ervan overtuigd dat zo’n situatie mij echt niet zal overkomen.

BRON: vrij vertaald naar REDDIT