Over loslaten en vertrouwen dat het goed komt

Als ik erover waak dat mijn dochter betrouwbare vrienden heeft, weet ik dat ze wegblijft van vapen en alcohol. Als ik mijn dochter haar locatie kan zien, weet ik dat ze veilig is waar ze moet zijn en dat onderweg niets gebeurd is.  Als ik het gsm-gebruik van mijn dochter beperk, weet ik dat ze niet te veel beïnvloed wordt door TikTok toestanden.  Als ik met mijn dochter praat over het belang van school, weet ik dat ze zich hiervoor zal inzetten. 

Of toch niet…?

Hoe ouder mijn dochter wordt en haar eigen gang gaat, hoe meer ik voel dat het onmogelijk is haar af te schermen voor moeilijke emoties, invloeden van vrienden en social media, risico’s in het verkeer…

Ik zou ze zo graag beschermen voor mensen met kwade intenties, roekeloze chauffeurs, verdriet en teleurstelling… En ik dacht dat te kunnen doen door wat ik in de hand kan hebben in de hand te hebben. Maar zo werkt het niet. Omdat het mij een vals gevoel van controle geeft en vooral omdat ik ook wil dat ze zelf ervaart, uitprobeert, keuzes maakt, valt en opstaat …

Ik wil haar de kans geven om gezellig met vriendinnen naar de dansles te fietsen, om zelf te ontdekken wie ze goede vrienden vindt en wie niet, om in te schatten hoeveel tijd op social media te veel tijd is…. (oké, fair enough, dat laatste is misschien te veel gevraagd)

Ik weet dus dat ik hier mijn eigen bezorgdheden opzij moet zetten en omgaan met het gevoel van geen controle hebben. Loslaten, het magische woord, en erop vertrouwen dat het goed komt.

En stel dat het toch niet goed komt, dan ben ik er voor haar. Altijd en overal. Want dát is iets dat ik wel heel zeker weet.