Mijn miskraam verpestte de verjaardag van mijn man

Onlangs heb ik een miskraam gekregen. Ik was 8 weken zwanger van ons tweede kindje, en het was zo gewenst… De dag voordien hebben we nog een prachtig kloppend hartje op het scherm gezien, alles was perfect in orde. Een dag later stortte mijn wereld in… Ik was aan het spelen met ons zoontje van twee toen ik ineens een drukkend gevoel kreeg in mijn onderbuik. Kort daarna merkte ik dat ik bloedverlies had. Ik belde mijn man op en zei dat ik pijn en bloedverlies had. 

Mijn man reageerde koeltjes en vroeg of het echt nodig was dat hij naar huis zou komen. Ik zei dat ik dacht van wel, omdat de pijn en het bloeden erger werden en ik me ook wat licht in mijn hoofd voelde. Ons zoontje van twee was ook thuis, en er was op dat moment niemand in de buurt die sneller thuis kon zijn dan mijn man. Hij stemde toe en zou onmiddellijk op zijn werk vertrekken. 

Ik ging naar de badkamer om mezelf op te frissen, maar ik voelde me steeds slechter. Ik ben letterlijk op handen en knieën naar beneden gekropen om een pijnstiller te nemen. Ik heb ons zoontje nog snel wat boterhammen gesmeerd en ben even op de zetel gaan liggen. Pas na een dik uur kwam mijn man thuis. Hij zei dat hij nog snel naar de winkel was gegaan om wat frisdrank op te pikken. Daarna voelde ik me steeds ellendiger. Ik verloor veel bloed, was duizelig en moest overgeven. Mijn man bracht me naar spoed. Daar werd al snel duidelijk dat ik onze baby verloren had. Ze hebben me goed opgevangen en verzorgd. Diezelfde avond mocht ik naar huis. Wat er daarna gebeurde, bracht mij pas echt van mijn melk…

'Dit gezeik heeft mijn verjaardag verpest!'

De dag van mijn miskraam was helaas ook de verjaardag van mijn man. Ik had hem vooraf beloofd dat we met vrienden uit eten zouden gaan, en er een gezellig avondje van zouden maken. Ons zoontje zou bij mijn schoonmoeder gaan logeren. In de auto herinnerde hij me aan die plannen. Ik zei dat ik me echt niet goed voelde, dat ik echt geen zin had om ergens naartoe te gaan, en dat we beter onderweg een afhaalmaaltijd zouden oppikken. Mijn man mompelde iets wat leek op ‘godverdomme’, gevolgd door ‘heel dit gezeik heeft mijn verjaardag verpest!’ Hij stopte niet om eten te halen. Hij reed gewoon door naar huis.

Thuis bracht hij onze zoon naar bed, en ging ik ook meteen slapen. Ik heb geen idee wat mijn man daarna deed, misschien is hij wel nog met vrienden op pad gegaan. De dag nadien was hij ’s ochtends al vroeg vertrokken, zonder iets te zeggen. Hij heeft me de hele dag geen bericht gestuurd en toen hij ’s avonds laat thuiskwam, zweeg hij mij compleet dood. Ik noemde hem toen een eikel en smeet de slaapkamerdeur dicht. Sindsdien is het koude oorlog. 

Twijfels

Blijkbaar praat hij wel met zijn moeder. Ze heeft me een bericht gestuurd met de boodschap dat ik geduld moest hebben, omdat ‘hij ook iets verloren heeft’. Ze vroeg niet hoe het met míj ging, helemaal niets. Blijkbaar praat hij dus wel met zijn moeder, maar niet met mij. Waarom sluit hij zich voor mij af? 

Ik voel me compleet emotioneel verwaarloosd. Mijn lichaam is door de hel gegaan – zowel fysiek als mentaal. En ik begrijp heus wel dat mijn miskraam op een vreselijk onhandig moment kwam, het was tenslotte zijn verjaardag... Maar maakt dat mijn verdriet en pijn minder belangrijk? Misschien maken de hormonen me in de war, maar is het gek dat ik aan een scheiding begin te denken?

BRON: vrij vertaald naar REDDIT