‘Ik wil niet dat mijn schoonmoeder mijn kind corrigeert’

Mag ik even ventileren? Want eerlijk: ik voel me alsof ik gek aan het worden ben. Afgelopen weekend waren we op een familiefeestje bij mijn schoonfamilie, een verjaardagsbarbecue voor één van zijn neven. Niets groots, gewoon mensen, eten en een ‘gezellige familie’ onder elkaar. Tot mijn zesjarige zoon per ongeluk een bekertje frisdrank omgooit.

Een klein ongelukje. Het was maar een half bekertje. Op het gras nog wel. En voor ik zelfs maar kon reageren, springt mijn schoonmoeder recht en begint hem uit te foeteren. 
Luid. Voor iedereen. Alsof ik er niet eens bij was. Alsof ík – zijn mama! – onzichtbaar was.

Ik stond erbij en keek ernaar

Ik stond letterlijk op twee meter van hem. Maar zij greep het moment om hem een lesje te geven over ‘manieren’ en ‘zich beter gedragen in het openbaar’. Hij is zes. Zes! En het was. Een. Beker. Water. Op. Gras.

Ik was zo verbouwereerd dat ik eerst gewoon… bevroor. En daarna heb ik haar even apart genomen. Niks dramatisch. Ik zei rustig: ‘Ik zou het fijn vinden als je mij laat reageren wanneer het om mijn kind gaat. Ik was er gewoon bij.’ En toen keek ze me aan alsof ík onbeleefd was. Alsof ik uit het niets haar op haar plaats zette. Ze zei iets in de trant van: ‘Iemand moet hem manieren bijbrengen?’ en wandelde gewoon weg.

En toen was ík de schuldige

Je raadt het al: het werd meteen ‘een ding’. Mijn man vond dat ik overdreef en de sfeer verpestte.
‘Ze bedoelt het goed,’ zei hij. ‘Laat het gewoon gaan.’

Maar… nee! Want hoe goed je het ook ‘bedoelt’, ik ben de ouder. Als ik erbij ben, dan is het mijn plek om mijn kind aan te spreken, niet die van iemand anders. En zéker niet op zo’n beschamende manier, voor een hele tuin vol mensen. En toch voel ik me nu weer de boeman. De gevoelige. De moeilijke…

Ben ik nu echt te gevoelig?

Misschien zat het me al langer hoog. Misschien zit er meer frustratie op die plek dan enkel dat bekertje frisdrank. Misschien is het ook het feit dat ze me sowieso vaak corrigeert of me het gevoel geeft dat ik het ‘niet goed genoeg’ doe als mama. En ja, misschien triggert dat me.

Maar eerlijk? Het voelde gewoon niet oké. Het vóélt nog steeds niet oké. En hoe zou ik mezelf in de ogen kijken als ik wél gewoon was blijven staan terwijl iemand anders mijn kind kleineert voor iets kleins?

BRON: vrij vertaald naar REDDIT