Examenstress en cafetariarust

Enfin ja, wel vaker dan ‘al eens’. Op sommige dagen begon ik al bijna ADD-labeltjes te plakken – de ‘H’ van hyperactief moest er duidelijk niet bij, want in hun onderuitgezakte lichamen kwam bitter weinig beweging.

En nu wordt er van hen verwacht dat ze zich 2,5 uur concentreren zonder domme fouten te maken en zonder een onderbreking waarin ze even kunnen pingpongen, hun blaas kunnen ledigen of wat calorieën naar binnen kunnen werken. Ik kan alleen maar hopen dat dat goed komt.

Maar goed, fysica dus. Een vak dat me niet ligt (jawel, lieve lezer, er zijn echt wel vakken die me wel liggen, maar fysica is er dus niet bij). Gelukkig vonden de jongens het iets interessanter dan ik, maar dat heel precies zijn met berekeningen en beduidende cijfers en wetenschappelijke notatie en de eenheden er altijd bijzetten verdekke, en éérst de formule zelf opschrijven, nieeeettt direct invullen, nee, dat lag hen ook niet.

Je zou kunnen denken dat Marcel dan misschien wel kon bijspringen voor dit vak, want bijvoorbeeld de hoofdstukken elektriciteit en elektromagnetisme zijn voor hem poepsimpel (de nerd). Dus ja hoor, hij heeft op mijn bevel die hoofdstukken dan ook toegewezen gekregen.

Ik weet alleen niet of dat wel een slim plan was, want gísteren (de dag voor het examen, zeg) vroeg hij aan mij of ze al wel oefeningen hadden gemaakt over magnetisme. Weet ik niet hè vriend, dat was jóuw hoofdstuk! En de jongens wisten het ook niet meer goed.
 
Het zal je niet verbazen dat ze er helemaal niet naar uitkeken, naar dit examen. Maar zelf vind ik het best wel oké.

Vergis je niet: ik vind het pittig voor hen hoor. Je zo lang moeten concentreren. Zo veel leerstof moeten verwerken (het is alle leerstof fysica van de derde graad). En vooral dit: afgerekend worden op kleine foutjes, want bij de meeste vraagstukken moet je enkel je antwoord invullen, en wordt er totaal geen rekening gehouden met je berekening. En dus kan het kleinste foutje daarin al voor een fout antwoord zorgen, en krijg je dus geen punten.

Maar voor mij persoonlijk is dat examen zelf geen zware belasting. Want nu kan ik me verheugen op een fysicaloze tijd van in het slechtste geval ongeveer een maand (want pas dan kennen ze hun resultaat), en in het beste geval tot Victor eraan begint. En die is nog geen tien, dus ik heb nog een paar jaar. Hopelijk heb ik tegen dan genoeg verse moed bijeen geschraapt.

En ook: zulke examens zijn voor mij best relaxt. Ik ga met hen naar Brussel en wacht in de cafetaria tot ze klaar zijn. Tweeënhalf uur voor mezelf, met een laptop, een hapje, een drankje en relatieve stilte om me heen, dat is voor mij hemel op aard!

Ik zou bijna hopen dat ze gebuisd zijn, dat we nog eens extra kunnen terugkomen. Bijna.

Deze tekst verscheen eerder op moederaandehaard. Wil je meer weten over thuisonderwijs? Je vindt mijn ervaringsbundel hier.