‘Mijn familie kwam om in een ongeluk, maar ik voel… niks.’

Ik ben 16. En ik weet dat het raar klinkt, maar ik voel eigenlijk niks sinds mijn halfbroer en halfzus gestorven zijn in een auto-ongeluk. Geen blijdschap. Geen verdriet. Gewoon… leegte. En ergens ook opluchting, dat ik eindelijk eerlijk mag zeggen wat ik voel zonder het nog te moeten onderdrukken.

Kind uit een affaire

Mijn bestaan is begonnen als het resultaat van een affaire. Mijn biologische moeder wilde niks met mij te maken hebben. Abortus was geen optie, dus heeft ze mij meteen na de bevalling afgestaan en is ze voorgoed verdwenen. Mijn vader was toen al eind veertig en getrouwd, en besloot me in huis te nemen. Niet uit liefde, maar omdat hij niet wilde dat ‘zijn kind in de jeugdzorg terechtkwam. Hij had al vier kinderen met zijn vrouw, die allemaal veel ouder zijn dan ik. De jongste is 12 jaar ouder dan ik. 

Laat me duidelijk zijn: ik was nooit welkom. Niet door hen, niet door hun moeder. Ze hebben me letterlijk kapot gemaakt. Verbaal, fysiek, emotioneel… Hun jaarlijkse vakanties deden ze zonder mij. Ik kreeg geen verjaardagskaart, geen kerstcadeau. Terwijl zij mooie auto’s en iPhones kregen, kreeg ik een goedkoop toestel dat het amper een jaar volhield. En telkens moest ik ‘dankbaar’ zijn.

En mijn vader? Die keek toe. Hij verzon excuses, gaf me knuffels, en ging dan toch weer op vakantie met zijn ‘echte gezin’ terwijl ik bij mijn grootouders gedropt werd. Met tranen aan de voordeur. Het veranderde noot. Er waren alleen beloftes en spijt.

Tot… drie maanden geleden.


Mijn halfzus werd 28 en kreeg een Tesla cadeau van papa. Ze maakte een erste ritje, samen met mijn oudste halfbroer. Ze hadden een ongeluk onderweg. Hij stierf ter plaatse. Zij overleed een paar dagen later in het ziekenhuis. Het hele huis leek in te storten. Papa is een wrak. Zijn vrouw is woedend. Alles stort in.

En ik?


Ik voel niets. Geen spatje verdriet… Ze hebben me kapotgemaakt, mijn hele jeugd draaide om overleven. En nu moet ik verdriet hebben omdat ze er niet meer zijn? Nee, sorry, dat voel ik niet. De enige mensen voor wie ik wél verdriet voel, zijn mijn nichtjes van 10 en 8, de dochters van mijn halfbroer. Zij noemden me altijd ‘nonkel’. Zij gaven me knuffels. Zij waren altijd lief voor mij. Voor hen voel ik verdriet, want zij verloren hun papa. En dat is rauw en oneerlijk. Maar verder? Niks.

Was ik te hard?

Gisteren kwamen mijn andere halfbroers en -zussen op bezoek. Ze merkten dat ik niet verdrietig was en ze vroegen dat op de man af. Ik heb gewoon eerlijk geantwoord: ‘Waarom zou ik rouwen om mensen die mij mijn hele leven hebben mishandeld? Ik vind het alleen jammer voor de meisjes, die wél goed voor mij waren.’

Meteen volgde er een scheldpartij. Geroep en getier. Ik was een ‘rotjong’, een ‘hoerenzoon’.
En toen ben ik vertrokken naar mijn grootouders. Nu twijfel ik. Was ik te hard? Had ik moeten zwijgen? Had ik moeten huilen?

Maar eerlijk? Ik vind van niet. Ik heb te lang gezwegen, te lang moeten doen alsof. En dit ben ik, zonder filter. Geen moordenaar. Geen monster. Gewoon een jongen van 16 die niks hoeft te voelen als dat gevoel er niet is. Moet ik rouwen om mensen die mij alleen pijn deden? Ik vind van niet…

BRON: Reddit