Mijn schoonmoeder heeft haar ontslag gegeven om voor ons kindje te zorgen ... zonder dat met ons te bespreken

Een paar maanden geleden ontdekten we dat ik zwanger was. Vanaf het moment dat ik die twee streepjes op de test zag verschijnen, liep ik op wolkjes, met mijn hoofd vol toekomstplannen. Ik begon na te denken over namen,  een babykamer, een geboortekaartje, doopsuiker en de geboortelijst. En natuurlijk gingen we meteen op zoek naar een geschikte crèche in de buurt. We waren zo blij. 

Dolgelukkig deelden we het nieuws met onze familie en vrienden. En een paar weken later viel de hemel plots op onze kop. Uit het niets vertelde mijn schoonmoeder me enthousiast dat ze haar ontslag had ingediend. Huh? 'Zodat ik alle tijd heb om voor mijn kleinkindje te zorgen,' zei ze met een brede glimlach. 

Ik stond aan de grond genageld. Niemand had dit gevraagd. Niemand had dit besproken. Dit is helemaal niet wat wij willen. Een dagje per week, oké, dat zouden we misschien zelfs fijn vinden. Maar voltijds? Nee, bedankt. Dat is gewoon helemaal niet wat we voor ogen hebben. 

Sinds dat moment hangt er een donkere wolk boven mijn zwangerschap. En dat vind ik verschrikkelijk: dat het zorgeloze geluk van die eerste weken me ontnomen werd voor de rest van mijn zwangerschap. 

Mijn man en ik hebben al geprobeerd om haar voorzichtig duidelijk te maken dat dit niet onze bedoeling is, maar het lijkt niet binnen te komen bij haar. Ze leeft precies in haar eigen wereld, in haar eigen verhaal. Een verhaal waarin zíj zich over ons kindje kan en mag ontfermen. Een verhaal waarin zíj beslissingen kan nemen over de toekomst van ons kindje, zonder ons daarbij te raadplegen. En dat doet pijn. 

Ergens voel ik me schuldig. Waarom kan ik dit niet als een groot geschenk zien? Ongetwijfeld bedoelt ze het lief. Misschien reageer ik gewoon te jaloers? Maar tegelijk voelt het grensoverschrijdend. Alsof ik met mijn rug tegen de muur sta. Alsof mijn rol als toekomstige mama geminimaliseerd wordt, nog voor ik goed en wel begonnen ben. Het voelt bijna verstikkend, dat zij verwacht ons kindje meer te zien dan wij. En dat ze dat blijkbaar evident zou vinden ook. 

Het maakt me onzeker. Ben ik een slechte schoondochter, omdat ik dit niet met open armen kan ontvangen? Ben ik ondankbaar, omdat ik dit niet als een cadeau zie, maar als een bepaalde druk die me wordt opgelegd? Ben ik een soort van Pregzilla? Maar tegelijk klinkt er een stemmertje: ‘Maar dit is toch gewoon niet oké? Het is toch óns kindje? Ónze beslissing? Óns leven?’ 

Ik had nooit verwacht dat ik nog voor de bevalling gesprekken zou moeten voeren over grenzen en verwachtingen. Nooit gedacht dat ik het gevoel zou hebben mijn rol als toekomstige mama te moeten beschermen – nu al. Ik zou gewoon willen genieten en me veilig willen voelen. Ik zou me gedragen willen voelen door de mensen rond mij; in de plaats van overschaduwd door hen. 

Het voelt gewoon zo verkeerd dat zij meent beslissingen te kunnen nemen over de toekomst van ons kindje, zonder ons daarin te kennen …