Als CMV roet in het eten gooit …

Op 13 november 2019 kreeg ik mijn eerste echo, ik was 8 wachten zwanger. We zagen ons kleintje al wat bewegen op beeld. Het beste geluid van de wereld: de hartslag. Je wordt als mama en papa onmiddellijk gerustgesteld als je die hartslag hoort.

Mijn bloed werd afgenomen, de gynaecoloog wees me er nog even op dat ik niet immuun was voor CMV en Toxoplasmose. Opletten dus met zoentjes geven aan mijn zoontje, niet dezelfde lepel gebruiken, handen goed wassen. Ik deed alles zoals het hoort.

Plots stond alles stil

Op 4 december zat ik gezellig te ontbijten in een koffiehuis toen ik werd opgebeld door m’n gynaecoloog met de woorden “Mevrouw, kan je vandaag langskomen om je bloedresultaten te bespreken...?” Ik hoorde onmiddellijk aan de toon dat het niet goed was … Ik vroeg met een bang stemmetje “Ben ik besmet met CMV?” “Ja mevrouw, komt u binnen om alles te bespreken, vanaf 11u heb ik plaats...”

Op dat moment stond alles stil ...

Ik kende CMV. Ik wist wat voor gevolgen dit kon hebben. Maar ik had m'n handen gewassen, ik gaf geen zoentjes meer aan mijn zoontje, ik was voorzichtig!?

Percentages en statistieken

Twee dagen later werd ik doorverwezen naar het UZ Gent, waar ik beter opgevolgd werd. Samen met mijn partner zat ik voor een dokter die gespecialiseerd is in deze zaken. Ze kwam af met een heleboel percentages en statistieken. Maar er kon niets gezegd worden of mijn baby ok was.

Ik had CMV doorgemaakt tussen de 0 en 6 weken. Was mijn baby besmet? Geen idee... Welke gevolgen kon dit hebben? CMV kan heel ernstig zijn, maar ook best OK zijn.

Na lang wikken en wegen kon ik op 11 weken geen beslissing maken. Want ik kon toen beslissen om de zwangerschap stop te zetten. Maar het idee dat we een perfect gezond kindje weg deden, dat konden we allebei niet. En dus zetten we de zwangerschap door.

Ik weet nog hoe opgelucht we waren. Ja, we zetten door! Je bent welkom en we gaan er voor!

Vanaf dat moment leefde ik in angst. Ik was nog nooit zo bang geweest in heel m'n leven...

Stilte voor de storm

Op 31 december 2019 kreeg ik de 15 weken echo. Alles zag er goed uit. Maar ergens voelde dit als stilte voor de storm. Vraag me niet waarom, zo voelde ik dit aan.

Ik was zwanger, en dat zag je ook. Maar ik voelde me niet zwanger. Ik verborg m’n buikje. Al m'n goeie vrienden en m’n omgeving wisten het. Maar ik was niet zorgeloos zwanger. Bij m'n eerste zwangerschap pronkte ik vanaf het begin met mijn buik, met te spannende kleren die ik normaal nooit zou dragen. In deze zwangerschap niet... Hoe losser hoe beter ...

Uitgebreide echo

Op 23 januari was het tijd voor de 18 weken echo. M’n partner en ik gingen angstig naar het UZ Gent voor een uitgebreide echo. De specialist had ons gezegd dat ze in sommige gevallen dan al iets konden zien. Maar we probeerden positief te zijn, ze zouden niets zien.

De langst 20 minuten ooit lag ik op de stoel met gel op m'n buik en het scherm boven m'n hoofd. De echo duurde eeuwen. Kijken, meten, medische termen vlogen door de kamer. Tranen vloeiden over m'n wangen, m'n partner hield m'n hand was. Ik voelde de bui hangen, het was niet goed... Ik vroeg “Zie je iets!?” Waarop de specialist zei “Ik bekijk eerst alles grondig en dan zal ik u meer info geven.”

Duizenden echo's, filmpjes, van de hersenen, hartje, de lever, de longen, ruggengraat, benen, voeten, handen... Voor mij was het allemaal één grijze massa, na enige tijd wist ik zelfs niet meer naar wat we keken.

Toen zei ze “Ik zie een infectie in de hersenen, lever en darmen...”

Ze vergeleek het met een muggenbeet. Als een mug prikt, zwelt je huid op en pas na de zwelling kan je zien of er een litteken is en wat de schade is.

Ze zei dat de kans reëel was dat de baby besmet was CMV. Als we wilden konden we een vervroegde vruchtwaterpunctie laten doen, en we besloten dat ook te doen.

Toen hadden we nog duizend-en-één vragen. Wat als dit en dat... Maar opnieuw kom je in statistieken en percentages terecht. Omdat de besmetting zo vroeg in m'n zwangerschap was geweest, konden de gevolgen heel ernstig zijn, maar ook nihil. Zodra het resultaat echter positief was, was de baby besmet. En dan hadden we zo’n 40 procent kans op een kindje met een beperking.

Dat weekend was de enige conversatie “Wat gaan we doen als de vruchtwaterpunctie positief is?” Ik kon niet beslissen voor ik de woorden hoorde “Je baby is besmet”. Maar ik voelde het aankomen, het zou zo zijn.

Vruchtwaterpunctie

Op 27 januari had ik de vruchtwaterpunctie. Die viel best goed mee, de prik deed niet zoveel pijn en het verliep vrij vlot. De specialist toonde op de echo nogmaals waar de infectie zich bevond. In de hersenen, darmen en lever zagen ze wat zwelling.

De volgende dag belde de specialist mij op om 22u06. “Sorry mevrouw, je baby is besmet met CMV …”

Toen volgde de zwaarste beslissing ooit. Gaan we verder of niet? Mijn partner en ik beslisten uiteindelijk samen dat het hier stopte …

De specialist gaf ons twee opties. Ofwel lieten we de zwangerschap stopzetten in België, maar dat moest dan goedgekeurd worden, wat tot twee weken kon duren, en dan moest ik echt bevallen van mijn kindje.

Of we gingen naar Nederland, een abortuskliniek, waar je vrij onmiddellijk kon gaan en de procedure gebeurde onder volledige narcose.

Ik koos voor dat laatste.

De gynaecoloog probeerde ons een beetje voor te bereiden, maar niemand kan je hierop op voorbereiden …

Naar Nederland

Op 31 januari om 8u kwamen we toe in Nederland. Op de stoep voor het ziekenhuis sprak een dame ons aan, ze predikte om geen abortus te doen uit religieuze overwegingen. Ik werd enorm kwaad, want deze vrouw wist niet dat wij gewenst zwanger waren. We sleurden ons weg van haar woorden en stapten binnen.

We zaten in een wachtkamer met nog een zestal andere koppels. Koppels die allerlei talen spraken: Duitsers, Polen, Portugezen, Italianen…

Eerst moest ik op gesprek bij een dokter. Die zag ook de infectie op de echo en bleef herhalen dat dit een zeer verstandige keuze was, want als we nu al iets zagen, dan betekende dat niet veel goeds. Ze nam ook vaak het woord ‘gestoord’ in haar mond… Daar had ik moeite mee. Mijn baby was niet gestoord …

Daarna volgde een gesprek samen met m’n partner. Ze overliep de procedure en vertelde hoe de dag zou verlopen.  Toen gingen we betalen, en daarna zei de dokter “Meneer, u mag in de wachtzaal, mevrouw u mag naar boven.”

Dit was het …

Wij dachten dat het opnieuw voor een controle was, maar ik kwam boven en daar viel het me in: dit was het… Hier zou het gebeuren... Ik had geen afscheid genomen van m’n man. En toen viel het me binnen… Ik neem afscheid van jou, mijn zoon…

Ik zat in een kamer met drie andere vrouwen, die geen Nederlands spraken.

Een verpleegster die ik nog niet had gezien, kwam naar me toe en zei dat ik m’n kleren mocht uitdoen en m’n nachthemd aandoen. Ze sprak me daarna aan met de woorden ‘Best druk eh hier… Oh wat is er, je kijkt zo verdwaasd?’

Ik begon te wenen en tussen m’n snikken heen probeerde ik te zeggen dat dit een gewenste zwangerschap was met complicaties. Toen las ze m’n dossier en schrok ze. Daarna vroeg ze banale zaken als wat het geslacht was, dat ik al een buikje had en hoe heftig het was…

Ik bleef van 9u30 tot 10u30 wachten in m’n nachthemd op m’n bed. Ik zag vrouwen binnen en buiten gaan, aan de lopende klok… Ik zag vrouwen op bedden liggen die van de ene kamer naar de andere kamer werden gebracht.

Vreselijk… En ondertussen bleef jij schoppen in m’n buik.

Om 10u30 kwam de dokter van de ingreep naar me toe en nam m’n schouder en hand vast  “Het is niet goed eh mevrouw…’ Gelukkig, hij kende het virus en sprak nogmaals de woorden uit dat we enorm moedig waren. Hij zei dat ze niet vaak koppels met ons verhaal over de vloer kregen.

Ik bleef maar huilen, toen vroeg hij me of ik weende om de situatie of iets anders. Ik zei dat ik huilde om de situatie.

Ik ging op het bed liggen en toen zei hij me “Laat de tranen maar vloeien, wij vangen ze op.”

De verpleegster vroeg “Mag ik je in slaap doen?” “Graag,” zei ik.

Vlak voor in slaap viel, zei de arts ‘Denk aan uw zoontje, samen aan zee…’

Mijn buik was weg

Om 11u25 wed ik wakker. Een verpleegster die ik nog niet had gezien gaf m’n bril. Onmiddellijk voelde ik aan m’n buik. Die was weg. Het was gebeurd …

De verpleegster sprak me aan en zei “Ik zocht even CMV op, heftig zeg… Het kan enorm ernstige gevolgen hebben, enorm moedige en verstandige keuze voor u en uw gezin!”

Ik voelde onmacht…

Om 13u mocht ik naar beneden en eindelijk mijn partner knuffelen, ruiken en elkaar troosten. We gingen onmiddellijk naar buiten, de auto in. We wilden zo snel mogelijk ons oudste zoontje terug zien. Want hij is ons geluk. Hij houdt ons staande.

In de auto bleven de tranen vloeien. Ik was niet meer zwanger …

Mijn ervaring in de abortuskliniek was alles behalve aangenaam, je bent een nummertje in een routineuze geoliede machine. Ik wil wel zeggen dat het goed dat zo een plaats bestaat, want vrouwen/mannen komen hiernaartoe over heel Europa. Ik ken deze koppels hun verhalen niet, dus ik beoordeel niemand. Maar wij waren gewenst zwanger, een beetje meer tact mocht wel …