Het einde van jaar is aangebroken, en dus ook het einde van de grote uitdaging om in 2025 een gezondere versie van mezelf te worden: #poging25. Met een kleine 1900 km op de teller durf ik stellen dat de 2025 gewandelde kilometers aan het einde van de maand zeker bereikt zullen worden. Maar wat heeft al dat wandelen mij nu opgeleverd?
Mijn lichaam
Goed nieuws: al dat wandelen heeft wel degelijk effect gehad op mijn lijf! Mijn algemene conditie is erop vooruitgaan, en mijn spieren zijn duidelijk steviger geworden. Ik voel me fitter, en krijg ook soms de opmerkingen dat anderen dat aan mij zien. Da’s al een mooi ding!
Maar… (jep, er is een maar, een dikke zelfs!) mijn lichaam heeft ook afgezien. Gelukkig niet elke dag, maar wel regelmatig, kwam er tijdens de wandeling een of ander mankement naar boven. In willekeurige volgorde kreeg ik last van: enorme blaren, eeltknobbels, eeltpitten, een pijnlijke hallux valgus, hielspoor, mijn achillespees, mijn knieën, mijn heup en mijn schouder. Eerlijkheidshalve moet ik wel toegeven dat het koppig blijven weigeren om deftig passende wandelschoenen aan te schaffen en een overdosis aan padelwedstrijden daar ook hun aandeel in treffen.
Wat zegt de weegschaal?
Om het met de woorden van mijn osteopaat te zeggen: ‘Van een boerenpaard kun je geen ballerina maken.’ Oké, eerlijk, dat is niet letterlijk wat hij zei. Maar hij had het wel over een ballerina en ik kon de rest van zijn gedachten lezen, dus hij had het net zo goed wél kunnen zeggen. Mijn lichaam is er gewoon niet voor gemaakt om eruit te zien als Ariana Grande. Dat was ook helemaal niet mijn doel.
Wat ik wél had gehoopt, was om toch íets te zien veranderen aan de cijfers op de weegschaal. Zo’n beetje minder zou al tof geweest zijn, als beloning voor al mijn inzet van het afgelopen jaar. Maar helaas zei mijn weegschaal… helemaal niks! Week na week, maand na maand, en nu zelfs na een jaar, geeft dat toestel nog altijd exact dezelfde cijfertjes weer. (En nee, hij is niet stuk! Spijtig genoeg…)
Ik weet dat ik mij er niet blind op mag staren, omdat die cijfertjes ook niet alles zeggen en dat – volgens de troostende woorden uit mijn omgeving - spieren meer wegen dan vet. Maar toch… Ergens voelt het aan alsof al het harde werk een beetje voor niets geweest is.
Ben ik blij dat ik deze wandeluitdaging volgehouden heb?
Jazeker!
Trots zelfs, want het was écht niet altijd evident om aan de voorgeschreven 5 km per dag te geraken. Soms is het gewoon te druk, te nat, te koud, te donker of zelfs te warm om buiten te komen, of had ik eens totaal geen zin om dat verplichte rondje te doen. En dan moest ik dat de volgende dag weer inhalen. Laat ons stellen dat er veel rekenwerk aan te pas kwam.
Zou ik het anderen aanraden om te doen?
Toch wel!
Zo’n uitdaging geeft je een streefdoel om met je lichaam bezig te zijn, en om elke dag even aan jezelf te denken. Ik heb fijne gesprekken gehad tijdens mijn wandelingen, interessante podcasts beluisterd, genoten van de natuur… Los van de fysieke voordelen waren dat al mooie lichtpuntjes. En, eerlijk is eerlijk: zonder concrete uitdaging hou je dat dagelijkse wandelen niet vol.
Ga ik in 2026 de uitdaging opnieuw aan?
Nope!
Kort en krachtig, heel duidelijk: nee!
Het was (meestal) fijn om te doen, maar soms ook onnoemlijk saai! Sommige dagen vertrok ik met lood in de schoenen en spendeerde ik de halve wandeling met redenen te bedenken die goed genoeg waren om ter plekke te blijven zitten en een takeldienst in te schakelen. Moest je het je afvragen: ik kwam nooit verder dan ‘Ik ben het beu-heu-heu!’
Ga ik in 2026 dan niks meer doen?
Jawel!
De grootste struikelblokken voor mij waren de eentonigheid van het wandelen en het gebrek aan ruimte die overbleef voor andere sporten. Wandelen moest elke dag gebeuren, ongeacht hoeveel andere activiteiten ik al gedaan had die dag. Dat maakte dat ik soms na 3 uur padellen nog een uur moest gaan wandelen. Een beetje teveel van het goede!
Daarom is de uitdaging voor 2026: elke dag bewegen. Zonder een vast doel qua tijd, afstand of routine. Elke dag iets, volledig vrij in te vullen. Een leuke match padel, een stevige zwembeurt, op de roeimachine naar een serie kijken (en ook effectief roeien dan, hé!), of toch een wandeling in het bos… Alles kan!
En misschien ook eens dat snoepen laten…
