Ligt het aan de periode van het jaar, of gewoon aan de ‘dingen des levens’? Geen idee, maar plots overvalt mij een sterk gevoel van heimwee naar de periode dat mijn tieners nog klein waren. In mijn hoofd was toen alles fijner, warmer, gezelliger en beter. Ah, nostalgie!
Voor alle duidelijkheid: ik wil géén klein kindje meer in huis! Zo’n nakomertje, daar ga ik niet aan beginnen. Mijn haren gaan al rechtstaan van het woord alleen, want daar is geen pretje aan. En ja, ik mag dat zeggen, want ik ben er zelf eentje. Maar da’s een heel ander verhaal…
De babyfase is hier voorgoed afgesloten, daar bestaat geen twijfel over. Ik zou ook niet meer opnieuw willen beginnen, want er zijn niet bepaald dingen die ik anders had willen doen. Er is niks grondig misgelopen dat ik nog zou willen rechtzetten, maar ik zou gewoon heel graag terug wat kleine momentjes van vroeger opnieuw beleven. Heel onnozele dingen, die op dat moment doodnormaal leken, maar nu voorgoed verdwenen zijn. En die mis ik soms.
1. Samen spelen
Hoe leuk was het om samen een Duplo-wereld te bouwen en te fantaseren wat die kleine mannetjes gingen doen! Of om klant te zijn in het winkeltje en belachelijk veel te moeten betalen voor 1 houten tomaat. Verhaaltjes en avonturen bedenken, samen bouwen en dingen maken… Ongeremd spelen, alsof ik zelf weer even kind was. Zo plezant!
Wanneer ben ik eigenlijk dat ‘Nee, sorry, mama heeft geen tijd!’-smoesje beginnen te gebruiken? Ik kan het mij zelfs al niet meer herinneren… Zo jammer!
En ja, ik heb vaak gevloekt op al het speelgoed dat in het rond lag te slingeren of al die schreeuwerige kleuren die ons interieur stonden te verpesten… Maar achteraf bekeken was dat toch minder erg dan de vuile stinksokken die nu soms uit de gleufjes van de zetel tevoorschijn komen.
2. Gezellig knuffelen
Oh, die kleine armpjes rond mijn been of rond mijn nek! Ja, want toen kon ik ze nog dragen, zelfs op één arm! Zo ongelooflijk schattig! Dat kleine lijfje dat soms onafscheidelijk rond mij plakte, of waar ik soms bijna over struikelde als ik in de keuken bezig was… Wat zou ik dat nog graag eens voelen, nog eens oppakken en helemaal plat knuffelen!
Mijn tieners zijn geen knuffelberen meer. Af en toe kan een vluchtige knuffel er nog net af. Of op een goede vrijdag eens samen onder hetzelfde dekentje in de zetel zitten, maar dan houdt het op.
3. Voorlezen voor het slapengaan
Voorlezen was hier een dagelijkse gewoonte: minstens 1 verhaaltje, soms 2 of zelfs 3 verschillende verhaaltjes, voor ieder een ander boekje. Nog even rustig op bed zitten, wat babbelen over het boekje of over de afgelopen dag… Dat was zo’n fijn moment. En ja, dat was misschien niet elke dag met evenveel zin. En ik durfde soms al eens een verhaaltje in te korten of wat pagina’s te skippen, maar het was toch een vaste waarde.
Ik heb zelfs geen idee meer wanneer ik het laatste verhaaltje voorgelezen heb of welk boek dat was. Ik hoop vooral dat ik toen niks geskipt heb… En hoe hard ik ook geprobeerd heb om het plezier van lezen door te geven, het is helaas niet gelukt.
4. Die enthousiaste, verwonderde gezichtjes
‘Mama, kijk daar!’ En dat gevolgd door een verwonderde blik naar iets wat voor volwassenen volkomen normaal is, maar wat totaal nieuw is voor iemand die alles nog moet ontdekken. Wel 100 keer op een dag: ‘Kijk daar, een camion! Een tractor! Een vliegtuig! Een hond!’ Dat was telkens zo fijn om te zien.
En niet te vergeten: die stralende gezichtjes als ik aan de schoolpoort stond te wachten en ze mij in de mama-massa gespot hadden. ‘Juij, mama is er!’ Die blik is nu wel wat anders. Of nee wacht, ik sta zelfs niet meer aan de schoolpoort!
5. Kleine gesprekjes
‘Waarom?’ Kleine kindjes hebben zoveel vragen, willen zoveel ontdekken, en vaak ontstonden er dan heel leuke gesprekjes. Heel simpel ook, over hoe en waarom iets is. En over hoe ze zich daarbij voelden, want gevoelens waren toen veel gemakkelijker om over te spreken dan nu.
Zo’n tiener is meestal een gesloten boek. Af en toe krijg je wat flarden persoonlijke informatie mee, maar als je teveel vragen stelt, klapt dat boek weer helemaal dicht.
6. De rust in huis
Mama’s van kleine kinderen gaan dit misschien niet geloven. Misschien heb ik het ook wel wat te sterk geromantiseerd in mijn hoofd. Maar het lijkt nu alsof het vroeger rustiger was. Toen konden we altijd samen eten, nog wat spelen of tv kijken, in bad gaan, rustig klaarmaken om te gaan slapen en daarna werd het huis stil.
Nu rijden we als een bezetene rond om iedereen op het juiste moment op de juiste plaats te krijgen, eten we maar een paar keer per week echt samen wegens de vele voetbaltrainingen en zitten we zelfs zelden samen in de zetel. En als het bedtijd is, zijn mijn batterijen ook leeg.
7. Het gevoel dat ze niet zonder jou kunnen
Misschien kunnen alle puntjes van hierboven wel samengevat worden onder deze noemer… Kleine kindjes hebben hun mama meer nodig dan tieners. Dat is zo, en dat is de normaalste zaak van de wereld. Tieners leren stilletjes op eigen benen staan. Ze willen de wereld ontdekken op hun manier, niet meer aan het handje van mama. En da’s goed, zo hoort het. Dat is het ultieme teken dat je als ouder je taak goed hebt volbracht. Maar tegelijk is dat toch ook een beetje pijnlijk…
Intussen raast de tijd maar verder, en gaat de technologie nog sneller vooruit… Als er nu eens eindelijk iemand in zou slagen om een Back to the Future-achtige teletijdmachine uit te vinden, dan geef ik mij graag op als proefkonijn.
