Gaan wij dat wel kunnen, die baby?

Tellen in weken

Om te beginnen ben ik plots helemaal mee in het tellen in weken. Ik begreep voorheen niet waarom zwangere vrouwen en koppels met kinderen alles in weken uitdrukken. Dan moet ik telkens in mijn hoofd gaan rekenen hoeveel maanden dat nu ongeveer zijn. Maar dat blijkt dus heel snel de normaalste zaak van de wereld. Mijn leven is nu ingedeeld in weken.

Ik voel me intussen fysiek helemaal prima. Geen kwaaltjes. De vermoeidheid neemt stilaan af. Die is vervangen door een ellendig verkoudheid waar ik maar niet vanaf schijn te geraken. Maar met dank aan Sofie Dumont en haar luchtwegenshotrecept (zie recept onderaan) is het dragelijk.

Babybump: still waiting…

Ondertussen begin ik mij af te vragen waar die babybump blijft. Andere lichaamsdelen nemen plots heel andere proporties aan (manlief klaagt niet). Maar die babybuik is nog niet echt te zien. Momenteel is het vis, noch vlees. Ik zou evengoed gewoon wat verdikt kunnen zijn. Voor zwangerschapskledij is het nog te vroeg maar in kledingstukken die wat nauwer aansluiten voel ik mij heel ongemakkelijk met dat ‘kwabje’. Nog even geduld zeker…

Ik ben zeer benieuwd naar de rest van de zwangerschap. Maar de nieuwsgierigheid naar ons kleintje en ons post-bevallingsleven neemt ook toe.

Volop aan het voorbereiden

Mijn man is de babykamer aan het schilderen, we hebben zelfs al een lamp! Ik ben, uiteraard, aan het shoppen geslagen. Ik kan de Hema niet meer voorbij wandelen zonder iets te kopen. En dank u Vente Exclusive voor de sales! Ik heb intussen al door dat de budgetverdeling in de toekomst er anders zal uitzien.

Ik heb enkele boeken in huis gehaald om mij wat voor te bereiden op, ja, wat wij in huis gaan halen. Maar ik wil me niet te veel gaan verdiepen in allerlei zwangerschaps- en opvoedingsboeken. Ik geloof ook dat ik meer ga hebben aan de mama, zus en mama-vriendinnen om mij wat bij te staan.

Toch wel wat vragen…

Ik voel me over het algemeen zeer relax over de komende maanden en de komst van de baby. Maar er zijn toch heel wat vragen die ik me soms, zo heel stil in mijn hoofd, wel eens durf te stellen:

• Wanneer gaat dat buikje eindelijk zichtbaar zijn?
• Wanneer ga ik de baby voelen in mijn buik?
• Ga ik last krijgen van mijn bekken?
• Ga ik werkelijk tot het einde zo een vlotte zwangerschap hebben?
• Wanneer moet ik uiterlijk alle voorbereiden klaar hebben?
• Hoe ga ik weten dat hét moment om te bevallen daar is?
• Gaat het héél véél pijn doen?
• Gaat het lukken zonder epidurale?
• Ga ik nadien veel last hebben?

Gaan wij dat wel kunnen, die baby? Eerlijk? Ik denk van wel. Ik ben er redelijk zeker van. Met vallen en opstaan. Er zit ook geen handleiding bij hé… Ons leven gaat veranderen. Tegen dat onze baby er is zijn we bijna 10 jaar een koppel. 10 jaar met ons tweetjes. En nu met een klein wezentje erbij. We kijken ernaar uit. Maar eerst nog even genieten van ons, gewoon wij. Dus misschien toch nog eens op vakantie gedaan?