Aan mijn eerste en mijn enige zoon.... My boy Riley*

Ik begon heel hard te huilen en draaide me naar Stefan, die daar met onze dochter op zijn arm stond. Zij begreep niet waarom mama zo enorm hard begon te wenen. Het enige dat ik kon zeggen was 'Sorry… Sorry… Sorry… Verlaat mij aub niet...'

Ik zag letterlijk het bloed uit zijn gezicht verdwijnen, een beeld dat ik nooit meer vergeet...

De gynaecoloog sprak nog vanalles uit, maar natuurlijk heb je daar op dat moment geen oren naar. Ze vroeg dan ook of we de dag nadien terugkwamen om alles nog eens te bespreken.

De ergste avond uit mijn leven

Ik heb altijd al veel tranen gelaten omdat ik enorm emotioneel ben. Maar zo lang huilen, zo veel en zulke dikke tranen als die avond, dat wens je niemand toe.

En dan het ergste gedeelte: iedereen inlichten. Mijn oudste dochter (van toen 5 jaar) was bij mijn schoonmoeder. Stefan ging haar halen en toen moesten we haar inlichten. Als je denkt dat je een kinderhartje niet kan breken… well think again!

Dan die telefoontjes naar familieleden, het verdriet horen… 14 maart is officieel de ergste avond van mijn leven.

Stilletjes doodgaan vanbinnen

Woensdag bespraken we dan dat we vrijdagochtend zouden binnengaan, want ‘oh ja, je moet wel bevallen’. En nog een punctie en vanalles en nog wat.

Donderdag leefden wij hier in een waas. Precies alsof er niks was: geen traan, geen woord is er die dag over gerept. Heel sereen en tegelijkertijd stilletjes dood aan het gaan vanbinnen.

Daar was hij, mijn perfecte jongen

Vrijdagmorgen gingen we binnen. Eerst een punctie, dan de tabletjes, en onmiddellijk een epidurale, want de gynaecoloog wou mij besparen van de fysieke pijn. Ik ben al eens zonder epidurale bevallen, maar geloof mij als ik zeg dat deze bevalling de pijnlijkste was...

De manier waarop ik bevallen ben bespaar ik jullie, maar daar was hij dan op 17/03/2017 rond 18u50:  mijn perfecte jongen. Riley. 550gr en 26cm. Alles erop en eraan, maar alleen geen hartslag, geen beweging…

Alle testen wezen uit dat ik besmet werd met de vijfde kinderziekte (achteraf ben ik ook te weten gekomen dat die de ronde deed op school). Blijkbaar heb ik dat nooit zelf gehad toen ik klein was. Voor ons en voor kindjes is het 2x niks: precies een dikke snotvalling en een beetje uitslag. Maar voor foetussen is er 1 tot 3% kans dat de mama de ziekte doorgeeft aan hen als zij besmet geraakt tijdens de zwangerschap, en dan is het fataal.