Lockdown: een kwestie van overleven als hoogzwangere / pas bevallen zelfstandige
Ons eerste zoontje zou dan 19 maanden zijn en we beseften maar al te goed dat het, allebei werkend als zelfstandige, pittig zou worden met twee kleine kinderen in huis. Maar we hadden er alle vertrouwen in en keken uit naar de komst van ons kleintje.
CMV
In februari, ik was toen 34 weken zwanger, kreeg ik telefoon van mijn gynaecoloog. Uit mijn bloedresultaten bleek dat ik besmet was met CMV. ‘Het klassieke verhaal als je zwanger bent van je tweede tijdens de winter,’ kreeg ik te horen. Ik stortte even in omdat ik wist wat de gevolgen voor ons kleintje konden zijn (er was een risico op doofheid, blindheid of een neurologische achterstand).
Een paar onderzoeken later besloten we om het verdict af te wachten na de bevalling (er waren ook niet veel andere opties aangezien ik al zo ver was in de zwangerschap). Ik zag mijn ‘zorgeloze’ zwangerschap, van bloedingen rond 14 weken, over een vermoeden van zwangerschapsvergiftiging op 25 weken, nog maar eens veranderen in stress, verdriet, onzekerheid en eindeloze uren dokter-Google.
Hoewel ik rationeel kon zijn en besefte dat dat geen zin had, praatte ik mezelf moed in bij het lezen van verhalen van kindjes die niets hadden overhouden aan een infectie tijdens de zwangerschap. Toch drukte ik dit gevoel meteen weer de kop in door te denken aan wat er wél kon misgaan. Ik moest me sterk houden en afwachten tot hij er was. Mijn man en ik spraken af dat we ‘problemen zouden aanpakken als ze zich voordeden’.
Kopzorgen als zelfstandige
Op 16 maart zou mijn zwangerschapsverlof beginnen. Toen ik bevallen ben van ons eerste zoontje zat mijn zaak in het slop. Grote wegenwerken zorgden voor een heel slechte bereikbaarheid en veel klanten haakten af. Dat heeft me toen de das om gedaan, ware het niet dat mijn vader me hier financieel doorgetrokken heeft. Mijn zorgeloze zwangerschapsrust werd een periode van onzekerheid, hard werken en vaak vergeten te genieten. Acht weken na de geboorte zat mijn zoontje in de opvang: ‘oh zo leuk, we hebben hier nog nooit zo’n jonge baby gehad’ zeiden ze.
Door mijn harde werk kon ik het deze keer anders aanpakken. Ik zou de laatste week nog wat in huis in orde brengen, tijd nemen om wat nieuwe receptjes te testen en nog even genieten van de stilte voor de storm. Ik zou ook nog enkele inkopen doen voor in het ziekenhuis: champagne, chips, frisdrank,… Alles om ons kleintje feestelijk te verwelkomen en dit te vieren met de mensen die we graag zien.
Op 12 maart startte de mindfuck. België moest vanaf zaterdag in lockdown. De grote opendeurdag in mijn zaak waarvoor ik alles op alles had gezet werd geannuleerd. Ik had er alles aan proberen te doen om het te voorkomen en dus was het verdict extra pijnlijk en hard: mijn zaak moest dicht. Medewerkers moesten op tijdelijke werkloosheid, aan een tussenkomst voor mijn studenten en flexi-jobber werd niet gedacht. Ik brak mijn hoofd om te bekijken wat ik voor hen kan doen maar besefte al snel dat dit iets was waar ik, als bedrijf dat het net weer wat beter deed, geen antwoord op had.
Ik ben (als voormalige sociaal werker) absoluut niet van het type ‘economie-boven-alles’ of ‘economie-boven-gezondheid’. Het is niet omdat ik werk als zelfstandige dat ik onmenselijk ben. Ik betreur alle slachtoffers die gevallen zijn en alle families die getroffen zijn of met verdriet achterblijven. Ik vind het belangrijk dat er alles aan gedaan wordt om het aantal slachtoffers te beperken en om ons zorgpersoneel te sparen. Maar dat zo’n lockdown als hoogzwangere zelfstandige geen pretje is, is echter ook een feit.
Hoe moest ik deze crisis aanpakken?
De eerste week van mijn zwangerschaps‘rust’ en de laatste week voor ik moest bevallen werd er één van non-stop conf.callen: hoe moesten we deze crisis aanpakken? Hoe kon ik ervoor zorgen dat de klant me niet (misschien nog eens) vergat? Hoe konden we ons in de picture blijven zetten? Hoe kon ik mijn imago behouden?,… Ondertussen had ik mijn zoontje van 19 maanden die niet meer naar de crèche mocht de hele tijd bij me. Mijn man werkte gewoon verder. Als er één van ons symptomen had, mocht mijn man niet bij de bevalling zijn. We hoopten dan ook dat hij het virus niet zou binnenbrengen.
Pijnlijke vragen waar ik geen antwoord op had spookten dag en nacht door mijn hoofd: Wat als mijn zaak dit niet overleefde? Wat moest ik alle klanten en medewerkers vertellen als we deze keer niet meer sterk genoeg waren? Zouden zij kunnen rondkomen? Welke kersverse mama zat nu failliet thuis? Hoe moest ik zo’n faillissement overleven? Wat moest ik gaan doen van werk? En vooral: Wat voor een voorbeeld was ik voor mijn man en zonen als mijn zaak dit niet overleefde? Door de slapeloze nachten voelde ik ‘s nachts de nabijheid van ons kleintje in mijn buik des te meer.. Ik geloof dat die me, met zijn geturn, wilde laten weten dat hij er voor me was en dat alles wel goed zou komen.
Na enkele dagen legde ik me neer bij het ‘this is bigger than me’ feit. Ik kon spartelen, vechten, oppositie bieden,... maar ik kon de situatie niet veranderen. Ondergaan - echt een woord dat niet in mijn woordenboek staat - zou het worden. De wetenschap dat de hele wereld in hetzelfde schuitje zat, kon me een beetje doen relativeren. Met Yevgueni’s prachtige ‘alles waar ik nu wil zijn’ in mijn hoofd, waggelde ik hoogzwanger naast mijn zoontje op zijn loopfiets om nog maar eens naar de paardjes in onze straat te gaan kijken. Ik probeerde los te laten.
Hoe dichter de bevalling kwam, hoe meer de stress, het verdriet en de onzekerheid die ik een beetje weggeduwd met me meedroeg een lineaire groei kenden. Want jawel, de CMV-besmetting had tot mijn grote spijt geen plaatselijke dodelijke Covid-19 infectie opgelopen. Hoe hard ik uitkeek om ons kleintje te zien, des te onzekerder werd ik van het feit dat we dan het verdict van de infectie zouden kennen. De wetenschap dat niemand ons mocht komen bezoeken en steunen (zeker als zou blijken dat dit heel nodig was) kon ik niet plaatsen.
Het deed pijn dat we geen bezoek mochten ontvangen
De bevalling zelf verliep heel vlot en ons zoontje was geweldig. Het feit dat we geen bezoek – en grote broer dus ook niet – mochten ontvangen deed pijn. We belden dagelijks, maar we misten hem vreselijk. Als ik nu in de krant lees dat vroedvrouwen merkten dat jonge mama’s blij waren dat ze geen bezoek mochten ontvangen vraag ik me af of dit ooit aan één jonge mama gevraagd werd. Oké, iedereen is anders en sommige vrouwen hadden misschien een hele zware bevalling achter de rug, of hun baby dronk nog niet zo goed of waren uitgeput en wilden rust. Daar heb ik alle begrip voor. Ook voor mensen die liever niet te veel bezoek willen ontvangen. Er is echter een belangrijk nuanceverschil; WILLEN. Moeders die in volle lockdown bevallen zijn hadden niets te willen. Hen werd het opgelegd, zij moesten ondergaan Nogmaals, alle begrip voor de regels. Maar was het pijnlijk? Hell yes.
Natuurlijk belden we met vrienden en familie en lieten we via Facetime onze baby zien. En natuurlijk was dit wel leuk. Maar het gevoel dat ons kleintje gevierd werd en feestelijk verwelkomd werd, dat gevoel was er niet.
Nog pijnlijker werd het – los van de baby blues – toen bleek dat ons zoontje wel degelijk besmet was met CMV. Na ons ontslag uit het ziekenhuis stonden ons nog twee dagen onderzoeken te wachten. Mijn man nam vrij en met een klein hartje gingen we naar het ziekenhuis. Daar aangekomen mocht er, omwille van de coronamaatregelen, maar één ouder binnen. Aangezien ik borstvoeding gaf en de onderzoeken enkele uren zouden duren moest ik dat zijn.
Ik ging naar boven en kwam aan op de pediatrie. Toen ik daar de kinderarts zag die ons zoontje op de materniteit kwam onderzoeken stortte ik in. Tranen rolden als watervallen langs mijn wangen. Ik kon ze niet inhouden en ik kon niet stoppen. Ik vertelde haar dat het voor mij echt geen optie was om dit alleen te doen. Mijn man is dierenarts en kon de echo’s daardoor mee analyseren, bovendien hoor je met twee altijd meer dan alleen, maar ik wou ook niet diegene zijn die hem moest vertellen dat ons zoontje een afwijking had. Omwille van het schuldgevoel dat je als moeder meedraagt (ik wéét dat het niet zo is, maar ik leg de oorzaak van de infectie wel bij mij) wou ik niet ook nog eens diegene zijn die hem misschien slecht nieuws moest brengen. Dankzij de menselijkheid van de pediater en de professor hebben ze beslist om voor dit soort onderzoeken een uitzondering te maken. De professor is zelf mijn man bij de ingang van het ziekenhuis gaan halen. Ze begreep mijn standpunt volledig en ze zat met me in. Ik ben haar eeuwig dankbaar.
Alle emoties kwamen boven
Toen mijn zoontje van intussen 21 maanden een ‘alles is drama’ dag had en mijn intussen 2 maand oude baby mij vanuit de draagzak doof gilde, omdat we ook deze keer niet gespaard zijn gebleven van die verdomde reflux werd ik overspoeld. Een stortvloed van stress, verdriet en onzekerheid rolden over mijn wangen. Acht weken had ik het (grotendeels alleen - met een man die meer dan voltijds werkt) met mijn jongens heel goed gedaan. (Alleenstaande mama’s RESPECT!). Maar nu was het goed geweest.
De emoties van de afgelopen maanden kwamen boven, de frustratie van het niet mogen delen van je geluk met mensen die je graag ziet, het gemis van vrienden, de teleurstellingen, de liefde, de dankbaarheid naar mijn familie en ook de nood aan de controle over mijn eigen leven. Ze deden me in mijn pen kruipen. Want het is niet altijd gemakkelijk en een beetje verdraagzaamheid is altijd meegenomen. Het spijt me als ik in de winkel met mijn twee kindjes aankom en als sommige mensen dit niet begrijpen. Maar ik kan niet anders én ik kies hier ook niet voor.
Onderzoekers hebben naar mijn idee voer voor jarenlang onderzoek. Niet alleen naar een - hopelijk heel snel - werkend vaccin. Maar ook naar de psychosociale gevolgen van deze periode. Bij Kind & Gezin sprak ik met de verpleegster, die me vroeg hoe het met me ging. ‘Çava, hij doet het goed,’ antwoordde ik. ‘En met jou? Want zo bevallen in deze tijden is toch echt niet alles?’ Erkenning. Ik hoorde erkenning. Ik apprecieerde haar bezorgdheid en het deed me zo’n deugd om te horen dat wat ik voelde, dat het ‘niet alles is’, normaal was. De verpleegster vertelde me dat de psychologen nog veel werk zouden hebben. ‘Het merendeel van de jonge mama’s geniet niet van ‘haar gezellige bubbel’ of het ‘cocoonen met het gezinnetje,’ vertelde ze. ‘Het merendeel van de mama’s wil buitenkomen, wil haar kind aan anderen voorstellen, wil met de buggy door de stad wandelen om te gaan lunchen met de ene vriendin en vervolgens koffie gaan drinken met een andere.’
De corona -en de maatregelen- laten hun sporen na. Een woord als ‘bubbel’ zal me voor altijd misselijk doen worden. Maar ik ben positief ingesteld. Waar ik onzeker werd omdat mijn zaak dicht moest kwam dankbaarheid boven voor de tijd die ik met mijn zoontjes kreeg. De lange verplichte sluiting was vreselijk maar ik zou als zelfstandige nooit zo lang van hen allebei tegelijkertijd hebben kunnen genieten. En dat zal ik voor altijd onthouden. Waar we op de materniteit opgesloten zaten en geen bezoek mochten ontvangen, maakten we er voor onszelf enkele dagen een all-in vakantie van: we kozen samen ons menuutje uit voor de dag erna, dronken met zijn tweetjes een glas cava op onze kleine held en kropen s avonds met zijn drieën in het ziekenhuis bed om een beetje tv te kijken. Elk nadeel heeft zijn voordeel en iedereen heeft zijn verhaal. Maar dat dit beter kan - en dat dit in de toekomst beter moet, daar ben ik zeker van.
Ann Berger
