Ik heb je nooit gezien, maar mijn liefde voor jou zal er altijd zijn

Maandag 01/02/2021 moest mama van thuis uit werken, maar iets in mij zei me dat ik best eens een zwangerschapstest zou doen. Ongeduldig zoals ik ben, heb ik de auto genomen en ben ik richting het Kruidvat gereden om enkele tests te gaan halen. Eens thuisgekomen heb ik onmiddellijk op het staafje geplast, en ja hoor: daar stond de ‘plus’ te blinken. Zonder twijfel heb ik meteen de huisarts gebeld en ik mocht dezelfde dag nog langs gaan om bloed te laten trekken. Wat een super fijne dag was dat!! Het hele plaatje klopte en we waren zo gelukkig. Stiekem al aan het dromen en plannen over hoe het allemaal zou gaan.

Woensdag 17/02/2021, een spannende dag. Vandaag konden we je eindelijk bewonderen via een echo. Zo klein, lief en teder, met een stevige hartslag. Mama was zo opgelucht je eindelijk te zien, want ergens was ik wel bang dat het niet goed zou zijn. Ik kon wel huilen van geluk, een gezond kindje van 9 weken zat er in mijn buik te groeien.

Woensdag 10/03/2021, weer een belangrijk moment. Mama mocht de NIPT-test laten doen, zo komen we het geslacht te weten, maar ook of er eventueel iets mis met je zou zijn. Ik vroeg nog aan de huisdokter hoe lang we op resultaten moesten wachten, zo’n 10 dagen zou het duren. Nog even geduld dus! Ondertussen zijn we 3 maand zwanger, en zijn er wel al enkele mensen op de hoogte gebracht. De grootouders waren uiteraard de eerste die het wisten, maar ook je meter en je peter zijn dolblij met jouw komst. Nonkel Christophe en nonkel Sven kijken mee uit naar wat komen zal.

Vrijdag 12/03/2021, het heeft niet mogen zijn … Mama heeft sinds gisterenavond buikpijn, in de ochtend was er wat bloedverlies. Uit paniek kleedde ik me snel aan, gaf papa nog een zoen en vertrok ik met grote angst naar spoed. Ook al zou ik nog niet moeten panikeren, ik voelde dat er iets niet klopte.

Eens aangekomen in het AZ St.-Maarten legde ik met veel tranen aan de balie uit wat de situatie was. Ik mocht meteen door naar de verlosdienst. De verpleegster ontving me en mama moest enkele vragen beantwoorden. Even was er nog een sprankeltje hoop toen ze vroeg ‘draagt u dan nu een maandverband?’ Ik zei nog: ‘Neen, zo erg is het nu ook weer niet’, denkend dat ik dan toch harder in paniek was geslagen dan nodig was. Een momentje van geruststelling. Het was zo’n situatie waar men nadien zegt ‘Stilte voor de storm’ …

De verpleegster ging even overleggen met haar collega’s en op dat moment voelde mama precies nog wat bloedverlies, dus ging ik naar het toilet. Helemaal onvoorbereid op wat er kwam … Het bloed liep er volledig uit, helder bloed, geen klonters, maar veel, heel veel. In paniek trok ik snel mijn broek weer aan en drukte ik op de rode knop voor hulp. Nu was ik helemaal overstuur, ik belde snel naar papa omdat ik zelf niet meer wist wat te doen. Maar papa bleef rustig, hij kalmeerde me terug en zei dat ik nog niet te snel conclusies moet trekken.

De assistent-gynaecoloog van het ziekenhuis kwam binnen en wilde graag een kijkje nemen. Alvorens mij uit te kleden, voelde ik aan dat ik beter eerst nog eens naar het toilet kon gaan. Het bloeden was enkel erger geworden, ik voelde me helemaal leeg lopen. Het gevoel van deze ochtend werd bevestigd, het ging mis, serieus mis.

Ik ben met hulp van de dokter op de onderzoekstoel geraakt, en vanaf dat moment werd het allemaal wazig. Mama herinnert zich de lampen in het plafond, ik voelde hoe de dokters jou uit mij haalden, en het enige dat ik kon denken was dat ik moest blijven leven. Hoe pijnlijk en gruwelijk deze situatie was, er is nog Noah, die ook zijn mama nodig heeft.

Na een tijdje kwam het dan, die afschuwelijke woorden … ‘Mevrouw, we gaan nog een echo doen, maar ik vrees dat ik slecht nieuws voor je heb’. En ja hoor, op de echo was er geen garnaaltje meer te zien. Jij was er niet meer, ik heb je niet kunnen beschermen. De natuur heeft beslist dat je er niet mocht zijn. Dit had de natuur trouwens al 2 à 3 weken geleden beslist… Ik neem troost in het feit dat jij toch ook nog even bij mama wou zijn om afscheid te nemen. Ik neem troost in het feit dat jij het bij mij veilig en vertrouwd genoeg vond om nog even te blijven zitten.

Ik heb je nooit gezien, misschien wel gevoeld, maar mijn liefde voor jou is en zal er altijd onvoorwaardelijk zijn. Wat had ik je graag leren kennen, mijn garnaaltje. De plannen die we gemaakt hadden breken we stilaan terug af. Dromen zullen we altijd blijven doen.

Mijn lief kindje, ik wens je alle liefde en geluk, waar je ook bent.

Wij kunnen niet over jou waken, maar jij hopelijk wel over ons. Jij zal altijd een deel van dit gezinnetje blijven. Rust zacht, garnaaltje, het ga je goed.

Mama en papa zien jou graag!