Na een half jaar snotneuzen en bronchitis: het is het meer dan waard
Ik is lief op jou
Mama heeft af en toe nog wat last van achtergebleven zwangerschapshormonen (neen, geen excuus. De dokter zegt dat het tot een jaar kan duren voor je lijf 'ontzwangert' :-)!) dus af en toe kreeg ik een kleine krop in de keel.
Als het beertje in de film afscheid neemt van zijn mama kijkt grote broer plots naar me op.
Hij wrijft over mijn wang en vraagt: ‘Mama, jij gaat toch niet weg he?’
Ik voel mijn ogen prikken.
‘Nee jongen, ik ben er altijd voor jou.’
Ze zijn lief die kleine kereltjes van me. Grote broer wil graag alle kindjes knuffelen. Iedereen is zijn vriendje.
Hij krijgt graag zoentjes, zit nog graag op schoot en zegt geregeld ‘Ik zie je graag’ of ‘Ik is lief op jou’. Iets wat mama en papa ook vaak tegen hen (en elkaar) proberen zeggen. Want we vinden het belangrijk dat ze dit weten.
Bij mijn ouders thuis hangt nog altijd een gedicht van Toon Hermans omhoog dat ik steeds met me meedraag.
Ga nooit weg zonder te groeten,
ga nooit heen zonder een zoen.
Wie het noodlot zal ontmoeten,
kan het morgen niet meer doen.
Loop nooit weg zonder te praten,
dat doet soms een hart zo pijn.
Wat je 's morgens hebt verlaten,
kan er 's avonds niet meer zijn
Meer dan waard
Niet dat ik bang ben dat we ieder moment 'het noodlot' zullen ontmoeten. Dat zou geen leven zijn, ook al ben ik hier - door mama te worden - meer mee bezig dan vroeger. Ik vind het belangrijk dat mijn kerels weten dat ze graag gezien zijn en dat ze dit meedragen waar ze gaan.
Dat we het leven dat we hebben gekregen zo liefdevol mogelijk doorbrengen.
Mijn kereltjes en ik.
Al een half jaar met snotneuzen, bronchitis, onderbroken nachten... Soms is het even te veel, ben ik moe en wil ik er graag even tussenuit. Dan denk ik terug aan het 'Brother-Bear-moment' en Toon Hermans. Het is het meer dan waard.
Gastmama Audrey
