Zonnestraaltjes en donderwolken

Vaak is het zoeken naar zonnestraaltjes tussen de gevechten om te slapen en de huil- of jammerbuien door. Alles gaat zo snel op en neer. De downs zijn helaas ook langer aanwezig dan de ups. Het is moeilijk om reserves op te bouwen en de moed zakt zeer snel weer in de schoenen. Laat staan dat we vat krijgen op de onrust van ons spookje.

Maar als die zonnestralen zich dan tonen... hoe mooi en helder zijn ze niet?!

Trots

Ik ben zo trots op het persoontje dat ze is, ook al is ze nog maar 5 maand oud. Haar lach is de mooiste die ik ooit zag en hoorde. Haar tedere knuffels, hartverwarmende streeltjes over mijn arm als ze in mijn armen ligt, haar oneindige nieuwsgierigheid,... Die maken zoveel goed.

Vaak kijken we beiden verliefd naar de babymonitor als ze ligt te slapen... Het enige dat dan te horen is uit onze mond is "baby'tje" . Vol liefde, vol bewondering en vol dankbaarheid.

Soms zeggen we tegen elkaar dat het onfair is. Na onze moeilijke rollercoaster om haar te hebben is het nu ook zo zwaar. En dan zeker als we zien hoe "gemakkelijk" sommige andere ouders het hebben. Maar voor geen geld ter wereld zouden we haar omruilen! NO WAY!! NEVER!!

Mensen denken dat we overdrijven

Een van de moeilijkste dingen voor mij is dat mensen ons niet geloven of denken dat we overdrijven als we vertellen hoe zwaar alles is.

Mensen zonder kinderen kijken ons aan met een blik van "een baby weent, wat had je gedacht...".

Mensen met kinderen geven zonder verpinken "de oplossing", terwijl we alles probeerden zonder resultaat. Of de uitspraak "ze zal weinig slaap nodig hebben"... Kwaad maakt me dat!

Alsof mensen mijn dochter beter kennen dan ik, die al 5 maand 24 op 7 bij haar ben. Volgens sommigen is dat net het probleem (vroedvrouw inclusief): we zijn te hecht, ze moet afstand krijgen van me..

Onzeker

De vele goedbedoelde adviezen maken me vaak zo onzeker en geven me het gevoel dat ik iets fout doe. Terwijl ik zeker ben dat ik alles doe wat ik kan en meer. Ik volg haar tempo en probeer in te spelen op haar noden. Wat kan ik meer doen?

Ik zal maar zwijgen over de machteloosheid die de kop opsteekt als de zoveelste zorgverlener me zegt dat ze helemaal niets voor ons kunnen doen. "Het zal er uit groeien", "je zal er door moeten" zijn uitspraken die we vaak horen, net als de woorden "hoogsensitief". Dit helpt me helaas niet bij de vele zware momenten.

"En nu?" blijft dan door mijn hoofd razen. Ik weiger op te geven, ik weiger te stoppen met zoeken naar wat haar rust kan geven. Ook al vraagt dit zooooveel energie van me.

Ik vertik het om me neer te leggen bij het feit dat ze "gewoon maar" veel huilt. Er is iets wat zorgt voor die onrust! Samen met haar gaan we door vuur en onweer om te zoeken naar de bron van onrust, wat kinderartsen ons ook zeggen. Er moet en er zal iemand luisteren!
 

Lieve zielen

Het is niet allemaal frustrerend. Er zijn ook lieve zielen rond ons! Er zijn er die ons zo vaak ze kunnen een hart onder de riem steken: de occasionele chocoladereep in de brievenbus met een hartverwarmend kaartje omdat ik een date met een vriendin annuleerde; de troostende mail of sms; een lieve meme in mn messenger. Dit zijn maar enkele voorbeelden. Die vergeet ik zeker niet!

Het beste advies kregen we van mensen die geen advies geven, maar gewoon luisteren en ervaringen delen. Zij die begrip tonen voor al onze gevoelens en gedachten, een schouderklop of een knuffel. Dat doet me dan zoveel deugd.

We geraken er wel, daar ben ik zeker van. Alleen is het nu vaak zwaar, heel zwaar. Ik houd me recht met die mooie zonnestralen die zo hartverwarmend zijn.