Dagboek van een mama met borstkanker: het nieuws kwam als een koude douche

Het kwam als een koude douche in november over ons heen - ik heb nog nooit deelgenomen aan de ijsberenduik, maar ik vermoed dat het in de buurt komt. 34 jaar, mama van twee en een agressieve, snelgroeiende tumor in de borst, uitgezaaid naar de lymfeklieren in de oksel. Op enkele dagen tijd moesten we veel informatie verwerken, termen waar we nog nooit van hadden gehoord leren begrijpen en staande blijven tussen een berg aan emoties.

First things first: de kansen op genezing zijn goed. 90% kans dat ik zal genezen! Dus ik ga genezen, die 10% is verwaarloosbaar (of dat probeer ik mijzelf toch zoveel als mogelijk voor te houden).

What’s next: een lang en zwaar traject met verschillende soorten behandelingen te starten met zes maanden chemo, gevolgd door een operatie en af te ronden met bestraling. Van bij het begin wordt er ook immuuntherapie gegeven en na de bestraling zal er hormoontherapie opgestart worden.

We wilden graag zelf een zo compleet mogelijk beeld hebben van waar we voor stonden, vooraleer we het de kindjes zouden vertellen. Oh, wat had ik het er zwaar mee! Ray is zes jaar, zacht van karakter en een bom energie. Iza, een pittige dochter van vier met grote emoties en zonder handleiding. Dit nieuws zou een stukje van hun onschuld wegnemen.

Die puurheid die al wat aangetast was door COVID-19, want het leven was complexer geworden met de afstandsregels en bubbels. En nu moest ik daar nog een schepje bovenop doen. Er nestelde zich een schuldgevoel in mijn moederhart, want zij gaan ook een moeilijk jaar tegemoet waarbij mama ziek en moe zal zijn en papa veel aan zijn hoofd zal hebben. Maar dat we ze erbij moest betrekken, stond als een paal boven water. Dit is iets waar we als gezin door moeten.

Met Radio Robbie, een boekje op kindermaat om kanker uit te leggen, zouden we de kids informeren. Zondagochtend bij het ontbijt leek ons een goed moment voor een babbeltje. Ik weet niet hoe het bij jullie is, maar bij ons is er maar een beperkt moment op een dag waarbij die charels stil kunnen zitten en hun aandacht kunnen richten op iets anders dan Paw Patrol, dino’s en Mario Land en dat moment zijn de eerste 10 minuten van het ontbijt. Nadien is het hopeloos verloren. :-)

Aan de hand van het boekje hebben we kunnen uitleggen dat er bij mij kankercelletjes zitten waartegen ik moet vechten, samen met de dokters en de radio-robbies van de wereld. En dat ik wat zieker ga worden en mijn haar ga  verliezen. Ze hebben super goed geluisterd (we found the small window of opportunity) en hun reactie was verfrissend. Oh, de veerkracht bij die kindjes is toch enorm!

Ray zou graag mee in mijn lichaam springen om te vechten tegen de kankercellen. Ik denk deels omdat hij mij echt wil helpen genezen, maar deels ook omdat hij dan wat ninja moves kan doen zonder dat wij zeggen dat hij niet mag vechten.

Iza daarentegen vond het hilarisch dat ik mijn haar ga verliezen. Ze ging dit meteen tegen haar juf vertellen en we hebben samen dan ook sjaaltjes en mutsjes uitgekozen. Ze vroeg me ook of zij nog steeds dicht bij mij mag komen, want ja, die corona? *smelt*

Het gesprekje heeft niet te lang geduurd en ik was super opgelucht: they are gonna be fine! En mijn moederhart, dat overleeft ook wel dankzij wat extra knuffels en kusjes van mijn coronabubbel.

We zijn intussen enkele weken verder, de chemotherapie werd opgestart en ik heb een mooie collectie chemomutsjes aangelegd. Hoe dit mijn rol als mama heeft beïnvloed en hoe de kindjes ermee omgaan, schrijf ik graag de komende weken neer voor Mama Baas, want jammer genoeg ben ik niet de enige die hiermee geconfronteerd wordt. Hopelijk kan deze community ook een steun zijn voor mama’s en papa’s die iets gelijkaardig doormaken.