Toen ik onze oudste had gekregen en dat een nogal pittige veeleisende baby bleek te zijn, vertelde een andere moeder mij “je moet meer dan één kind nemen, dan weet je dat niet alles aan jou ligt.”
Inmiddels ben ik zes jaar en drie kinderen verder en ik moet zeggen dat dit één van de meest toepasselijke uitspraken over het ouderschap is. Ik heb drie kinderen. Drie kinderen die geboren zijn in een tijdspanne van 3,5 jaar. Drie kinderen die dezelfde mama en papa hebben. Drie kinderen die ik alle drie even graag zie. Maar ook drie kinderen die totaal verschillend zijn in hun karakter.
Ik heb een kind dat doodeerlijk is. Hij zal altijd de waarheid vertellen en heeft zijn hart op zijn tong. Hij liegt nooit. En dan heb ik een ander kind dat met zijn mond vol koekjes staalhard liegt dat hij echt geen koekje heeft genomen.
Ik heb een kind dat stil is. Hij zal, zeker in groep, niet veel zeggen. Op school zal hij enkel praten als er hem iets gevraagd wordt. En dan heb ik een kind dat niet kan stoppen met praten, een spraakwaterval, eentje dat nooit zwijgt tot we er horendol van worden.
Ik heb een kind dat graag naar muziek luistert en zingt. Hij gaat graag naar een show van Samson kijken om voluit mee te doen. En ik heb een kind dat tijdens datzelfde concert met zijn handen op zijn oren drukt omdat hij het te luid vindt.
Ik heb er eentje die alles durft, die zonder nadenken overal af springt en op klimt. Hij bezorgt me geregeld een hartaanval met zijn stunten. En dan heb ik een kind dat eerder terughoudend en angstig is.
We geven ze dezelfde opvoeding. Ze krijgen even veel liefde. En toch zijn ze zo anders. Zo bijzonder om die kleine baby’s elk hun persoonlijkheid te zien ontwikkelen.
Maar bovenal zijn ze alle drie lief en zorgzaam. Het zijn alle drie mijn favorietjes.
