Het is bijna zover. Ons pateeke zoals wij ze noemen, of innieminnie zoals haar zusje haar noemt, kan nu elke dag komen piepen. En hoe hard kijk ik daarnaar uit! Niet alleen om haar te leren kennen, graag te zien en ons gezinsgeluk compleet te zien worden. Toch ook wel om van die vervelende zwangerschapskwaaltjes verlost te zijn.
Hoe graag ik ook een tweede kindje wil, die zwangerschap mag wat mij betreft eindigen. Het eerste trimester: misselijk, misselijker, om ter misselijkst. El.ke dag. ’s Ochtends, ’s middags, ’s avonds, jawel ook al eens ’s nachts.
Uit pure miserie ging ik slapen samen met mijn dochter van 3. Gewoon om me even niet mottig te voelen. Nu ja, ook wel omdat ik na 19 uur mijn ogen niet echt meer kon openhouden. Moe, moeder, om ter meest moe.
Het tweede trimester, dan hoop je: ‘ah, die misselijkheid zal gaan liggen’. Think again. Niks daarvan. Ik wil niet in details treden, maar laten we zeggen dat het overgrote deel van het eten niet bepaald het gebruikelijke traject volgde.
Maar het is voor zo’n mooi en goed doel, denk je dan. Wie ben ik om te klagen? Ik moet dankbaar zijn. Toch?
Goh, mag ik toch heel even? Want mocht het nu bij die misselijkheid blijven ... Helaas. Dat mijn blaas een boksbal werd, had ik ingecalculeerd. Dat mijn ribben er ook aan moesten geloven? Hmm, niet echt. En wel ja, mijn maag kon nog wel wat aanmoedigende klopjes gebruiken. Urrghh.
Het derde trimester - het zal geen verrassing wezen: de misselijkheid heeft besloten om gewoon de volledige 40 weken mee te reizen. En het maagzuur vond het een goed idee om gezellig mee op de kar te springen.
Pateeke is een ongelooflijk actief meisje. Stilzitten is haar ding niet. Dat is geruststellend, zeker wel. Maar ook zo vermoeiend.
De laatste weken zette ze zich wel al prima in startpositie. Ook dat is top gedaan. Alleen … duwde ze daarbij zo hard dat ze me op het einde nog een laatste cadeautje deed: aambeien. Euhm … dank je wel, meid, maar mama gaat het toch liever inruilen voor iets anders. Schenk je me anders wat opening? Neen? Zucht …
Een paar kwaaltjes, oké. Maar allemaal en 9 maanden lang?! Daar had ik niet voor getekend.
Gelukkig weet ik dat dit alles instant verdwijnt eens ons tweede brokje geluk geboren is. En die gedachte doet me glimlachen en alles vergeten.
