Ik ben geen picture-perfect mama. En dat is oké

De ouders droegen vaak gecoördineerde outfits die hun nieuwe baby niet overtroffen. Ik heb nooit begrepen hoe de moeders de tijd konden vinden om kleren te kopen die bij hun nieuwe lichaam pasten.

Ik zag vaak een hele familie stralen zonder enig slaaptekort. Ik ontdekte dat familiefotografen vaak weken, soms maanden van tevoren worden geboekt om die perfecte momenten vast te leggen.

Spiegelfoto’s

Zodra ik zwanger werd, begon ik de druk te voelen om elke fase - het moederschap, de geboorte en de periode na de geboorte - op de gevoelige plaat vast te leggen. Maar ik besloot al snel om de beeldige verwachtingen van de maatschappij over hoe een gezin er wel of niet uit zou moeten zien, los te laten.

Toen ik mijn perspectief veranderde, was het alsof er een gewicht van mijn schouders viel. Ik heb dus geen professional ingehuurd voor een zwangerschapsfotoshoot. In plaats daarvan nam ik selfies en spiegelfoto's met mijn groeiende buik. Ze waren niet glamoureus, maar als ik er nu naar terugkijk, heb ik alleen maar mooie herinneringen.

Toen ik mijn eerste spiegelselfie nam, begon ik voor het eerst zwangerschapskleding te dragen om mijn buik te ondersteunen. En de glimlach die ik zie, is er omdat mijn man mij mooi liet voelen, ook al voelde ik me zelf niet zo.

Eerste lachjes

Ik koos ervoor om geen geboortefotograaf in te schakelen. Dat moment voelde privé, iets wat ik alleen met mijn man wilde delen. Hij heeft wel een paar foto's gemaakt toen ik aan het bevallen was.

Ze waren niet wat ik zou noemen ‘picture perfect’. Ik lijk diep in gedachten verzonken, mijn haar zit in de war, mijn gezicht glanst van de inspanning. Als ik commentaar geef op die specifieke foto, zegt hij gewoon: "Je ziet er prachtig uit. Je gaf me ons kind."

Ik heb ook niet meteen een fotoshoot met mijn pasgeborene gepland. Achteraf gezien ben ik blij dat ik dat niet heb gedaan. Mijn man en ik hadden te maken met slaaptekort. Ik kon me niet herinneren wanneer ik voor het laatst make-up of een niet-zwangerschapsbroek had gedragen.

In plaats daarvan legden we de realiteit zelf vast: één van ons die worstelt om z’n ogen open te houden terwijl we ons kind vasthouden, achteruit leunend in een stoel omdat het idee om een slapende baby wakker te maken angstaanjagend was.

We hebben foto's van onze baby die voor de zoveelste keer ontsnapt uit haar ingebakerde positie. Foto's van haar in tranen tijdens badtijd, want hoe durfden we haar wassen zeg we. En misschien wel het meest speciaal voor mij: we hebben ook haar eerste lachjes en gegiechel op beeld.

Onvolmaakt perfect

Op al die foto's zitten de kleren van mijn baby niet volledig als gegoten of zijn ze niet vrij van vlekken of spuug. Het grootste deel van haar garderobe was tweedehands. Waarom haar broek verschonen als alleen haar shirt vies werd?

Het was een kleine strategie die me gezond hield in die wilde, slaaparme, intens liefdevolle eerste dagen. Die beelden - die voor mij perfect zijn, maar voor anderen misschien niet - herinneren me aan mijn eerste dagen als nieuwe moeder. Ze helpen me herinneren dat moederschap niet makkelijk is en dat we geen perfectie hoeven te projecteren op sociale media.

Ik hoop dat mijn verhaal andere ouders eraan kan herinneren dat hun foto's ook onvolmaakt perfect kunnen zijn en dat dat oké is.

Bron: Samantha Jones, vrij vertaald naar Motherly