Een boterham met smeerkaas, voor de ene met korstjes, voor de andere zonder. Perfect gelukt gisteren. En het was een goede nacht. Zo zal het vandaag ook weer lukken. Met volle moed worden de bordjes voor de enthousiaste snoetjes gezet. Eerste hap. Oef, ook vandaag een succes.
Tweede hap. Peuter 1 spuwt de boterham terug uit vol afschuw. Gedaan met eten. Derde hap. Nog steeds een succes bij peuter 2.
Peuter 1 uit de stoel halen om afleiding te voorkomen. Peuter 2 boos, boterhammen de lucht in. Gedaan. Boterhammen snel redden van onder de boze, stampende voetjes. Dan maar gewoon een melkje en in bed.
Morgen nieuwe dag, nieuwe boterham, nieuw beleg.
Het leven met een 21-maand oude peutertweeling is fantastisch. Het is fantastisch vermoeiend, frustrerend en zwaar, maar wel fantastisch.
Het ene moment krijg je een liefdevolle knuffel tijdens het zingen van ‘in een klein stationnetje’, het volgende moment ligt er een krijsende peuter op de grond omdat hij geen vijfde koekje kreeg.
Het is kiezen tussen de kerstbal redden uit de (altijd glibberige) handen van je ene zoon of je andere kind redden, bengelend over de zetelrand.
Het is 20 x het woord ‘tweeling’ horen vallen wanneer je eens durft buitenkomen in de stad.
Het is je al voorbereiden op de vragen ‘is het een tweeling?’, ‘zitten tweelingen in de familie?’ en onnodige opmerkingen zoals ‘ik ben toch blij dat ik er geen tweeling kreeg’ of het vol medeleven ‘het is zwaar zeker?’
En het is je vooral ook inhouden om sarcastisch te reageren met antwoorden als ‘neen, ik kwam deze tweede tegen op de parking en dacht waarom ook niet’ en ‘het was 1+1 gratis aanbieding in het ziekenhuis’.
Wanneer ik na een stad-uitstapje mijn wenend zoontje aan het wiegen ben, omdat zijn favoriete papfles plots zijn grootste vijand blijkt te zijn, komt er plots een liedje van mijn kinderjaren in me op. ‘We moeten rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan.’ Waar ik vroeger nooit bij stilstond, is hoe hard deze tekst van toepassing is op het ‘ouder zijn’.
We rennen door het huis om een ietwat presentabel huishouden te creëren.
We springen wanneer onze kinderen iets vragen, ook al is het de puzzel voor de vijfde keer opnieuw zelf maken omdat die nog steeds even moeilijk is als tien minuten geleden.
We vliegen van hier naar daar om iedereen tevreden te houden.
We duiken dagelijks het onbekende in, want elke dag met peuters bevat nieuwe uitdagingen en struggles. De ene dag eten ze spaghetti alsof ze al drie dagen geen eten hebben gezien, de volgende dag hangen de vloer, de tafel en ook ikzelf onder de spaghetti.
En ja, ook vallen wij, ook al geven we het niet graag toe. Iedereen struikelt en valt wel eens over alle taken en verantwoordelijkheden van het volwassen leven. Zoals die keer dat de winkelkar naar de geparkeerde wagen toereed op de parking van de supermarkt, omdat de boze peuter in de autostoel bleef staan en niet wou zitten.
Maar we staan ook terug op, uit de allesoverheersende liefde voor hen, elke dag.
