7649fi.jpg

Er was eens ... een tuttenboom

27/09/2021

Baby's hebben een natuurlijke zuigbehoefte en zij die hen een tut geven, leren het kindje aan dat ze daar troost uit kunnen putten op moeilijke momenten. Veel kindjes zijn verknocht aan hun tutje en leren dat het echt troost biedt. Op een bepaalde leeftijd gaan wij als ouder dan die troost afpakken en leren dat zede troost elders moeten zoeken, bijvoorbeeld bij een knuffel. Uiteraard allemaal omdat we het beste willen voor ons kindje en geen spraakgebrek of scheve tanden willen bij zoon- of dochterlief.

Maar dan komt het. .. Hoe doe je dat? Zelf gaf ik mijn tutje destijds aan mijn pasgeboren neefje. Die had nog geen tut dus hij mocht de mijne hebben: logisch toch? Toen mijn driejarige zelve op de kraamafdeling de tut rechtstreeks van mijn mond naar het mondje van de twee dagen oude baby wou verplaatsen, kon mijn mama mij nog net op tijd tussenbeide komen. De tut belandde  op de lakentjes in de wieg voor straks, want "de baby slaapt nu". Dat "never wake a sleeping baby" ooit nog mijn credo zou worden, had ik toen nog niet kunnen vermoeden.

Een slordige 27 jaar later werd het stilaan tijd voor het tutje van mijn 3,5-jarig zoontje Lucas om een gelijkaardig lot te ondergaan. Ik voelde zelf niet zoveel voor het afstaan op een vaste of symbolische datum zoals een verjaardag, paashaas, de sint of iets dergelijks. Het zijn ergens een beetje fabeltjes die we onze kinderen doen geloven - niets mis mee overigens: ook hier passeren dat huppelend konijn en die oude man op zijn schimmel jaarlijks. Maar ik wilde dat niet gaan gebruiken om mijn kind te forceren iets te doen wat hij eigenlijk niet wil of op zijn minst redelijk moeilijk vindt.

Ik herinner me nog hoe ik als bijna zesjarig meisje op het keukenaanrecht zat met een Babybel in mijn hand die ik moest opeten omdat de Sint anders niet ging komen. Ik gluurde door het raam in de verte om te zien of er Pieten op de loer lagen en probeerde mezelf te overtuigen te knabbelen van dat vreemde ding. Het is de eerste en laatste keer dat ik ooit Babybel heb gegeten trouwens maar dat terzijde. Ik durfde als kind ook dikwijls niet op de schoot van de Sint te gaan zitten. Die oude, bebaarde man moest echt niet in het holst van de nacht met mijn kind zijn teerbeminde tutten er vandoor gaan om zijn verdriet dan af te kopen met een stapel cadeaus. Nogmaals: geen verwijt naar ouders die de Sint wel gebruiken om kinderen hun tut af te geven, ik ben er zeker van dat dat ook werkt en nog zekerder dat het kind in kwestie heel blij zal zijn met de beloning.

Bovendien vond ik het ook wat lastig dat het tut afgeven gekoppeld zou zijn aan een bepaalde datum en niet aan of mijn kindje het die dag echt wou doen.

Het idee van de tuttenboom sprak mij helemaal aan. Het is een mooi ritueel, in mijn ogen ook heel zacht en helemaal inspelend op de zelfstandigheid van het kind.

De stappen vooraf

Op de website van de tuttenboom kan je een verhaal afprinten, maar er bestaat ook een boekje "Milan en de tuttenboom" voor wie liever een "echt" boekje heeft. Ik vertelde deze zomer al eens terloops over de tuttenboom en wat dat is, totaal nog niet verwijzend naar Lucas zijn eigen tut. Ik vertelde gewoon over een boom die vol hing met tutjes en dat kindjes daar hun tut aan kunnen hangen als ze groot geworden zijn en die niet meer nodig hebben.

Enkele weken geleden begon ik vaker over de tuttenboom te vertellen en ook het verhaaltje voor te lezen. Ik vertelde daarbij dat hij zelf kon kiezen wanneer hij er klaar voor was om dat ook te doen.

Dinsdagavond zei Lucas "Ik wil dat ook doen! Ik ben er klaar voor mama!" Ik schrok een beetje want had het zo snel niet verwacht en zoals de realiteitszin van een kleuter betaamt, wou meneer liefst ook om 20u ‘s avonds naar de tuttenboom gaan. Ik zei dat dat zeker mocht maar dat we wel moesten wachten tot het weer licht werd en we dat woensdagmiddag samen konden doen. Ik maakte ook duidelijk dat dat wel betekende dat hij zonder tutje zou moeten slapen en vroeg of hij dat wel zou kunnen. Hij was er zeker van: "IK KAN DAT MAMA!"

Een nachtje erover slapen leek me sowieso niet zo'n slecht plan. De ochtend nadien zei hij dat hij gedroomd had over de tuttenboom (dat deed de jongen in het verhaaltje ook). Ook de juf zei woensdagmiddag aan de schoolpoort dat hij verteld had dat hij zijn tutjes aan de tuttenboom zou hangen. Mij leek dat wel het signaal dat hij er dan echt klaar voor was - of toch zo klaar als hij ooit zou zijn. Lucas was vooral ook heel nieuwsgierig om die boom te zien. Ik mocht amper mijn middagmaal opeten want hij bleef maar de vraag herhalen wanneer we nu zouden vertrekken.

tuttenboom

En dan ... de grote stap!

We wandelden in de tuin van Kina (Gent) op zoek naar een boom met tutten. We vonden hem niet meteen dus gingen we het binnen vragen. De vriendelijke mevrouw hielp ons meteen. Ze zocht voor ons een mooi koord met kralen uit waar Lucas zijn drie tutten aan kon hangen en vertelde ook dat hij een klein cadeautje kreeg als hij de tutten in de boom had gehangen. Lucas doet wel graag spelletjes met fijne motoriek: hij ging dan ook niet op de normale manier het koord door het "handvatje" van de tut steken maar wou zijn tutten via de 2 kleine gaatjes aan de zijkanten op het koord rijgen. De lieve mevrouw vond dat helemaal ok en nam alle tijd om hem zijn gang te laten gaan en moedigde hem aan.

Ik schreef zijn naam en leeftijd (IK BEN AL DRIE JAAR!) op het bijhorend plaatje en knoopte het geheel vast. Lucas koos zelf een plekje uit op de zogeheten "wachtboom" om zijn tuttenkoord te bevestigen. Hij zou die nacht zonder tutje slapen, hij kan dat nu al, dat had hij al meermaals gezegd. Ik moest bijna een traantje wegpinken maar Lucas deed het enthousiast, zonder enig greintje twijfel. Later zou de tuinman de tuttenkoorden uit de wachtboom halen en vanop een ladder in de grote tuttenboom in de tuin hangen. We gingen die grote moerbeiboom natuurlijk zoeken. Wat was hij mooi en wat waren er veel tutten: in alle kleuren en maten. Zoveel kindjes die ook zo dapper waren om hun tut af te geven. Lucas dacht zelfs dat hij even een eekhoorntje zag. Dat zou kunnen toch? Die zijn wel heel snel natuurlijk dus moeilijk te zien maar in het boekje stond dat zij nu voor de tutjes gaan zorgen.

Die avond volgde ik mijn klimmende kleuter met een bang hartje naar boven op de trap. Op zijn hoofdkussen wachtte nog een klein cadeautje: een Pikachu-knuffel om mee te slapen nu het tutje niet meer kon helpen. Hij was blij en sliep probleemloos in. Geen traan, geen twijfel, geen moeilijk moment: het idee zat in zijn hoofd en hij had het helemaal zelf beslist. Wat flink!

De volgende dag nam hij het kleurboekje van de tuttenboom mee naar school, de juf liet hem in de kring vertellen over zijn avontuur en foto's tonen. Ze zei dat hij superfier was en hij kreeg ook nog een stempel van de juf! Wow!

"Nu ben ik al een beetje groot" zei hij deze avond nog.

Wat ben ik trots op die kleine man. Wat ben ik blij dat hij deze stap op zijn tempo heeft kunnen nemen. Het was echt heel mooi en ontroerend om hem dat zelf te zien doen, hem te zien groeien.

Vaarwel tutjes. Droom zacht lieve jongen. Ik ben zo ongelooflijk trots op jou.

Bestsellers

cover ouders komen van mars

Ouders komen van Mars

€ 21.99
mok legendaddy

Koffiemok | legendaddy

€ 16.95
to do hero gezinsplanner

To Do Hero: Gezinsplanner

€ 18.99

Meilleures ventes