Gelukkig voelt mijn bijna dertienjarige dochter zich veilig bij ons. En kan ze vertellen wat er aan de hand is … Soms duurt het enkele uren, maar vaak spreekt haar lichaamshouding boekdelen. Ze laat ons haar begeleiden. Maar we staan eigenlijk gewoon nergens.
Twaalf - dertien jaar? Dat is te jong. Te jong om verhoord te worden. Te jong om gehoord te worden? Maar niet te jong om te pesten? Niet te jong om te dreigen dat ze geweld op mijn dochter willen plegen? ‘Je mag kiezen, de linker of de rechter?’ ‘Je wil echt met blauwe ogen naar huis hè?’ ‘Of misschien met uitgetrokken haren?’ Het zijn enkele uitspraken die mijn dochter te horen krijgt. Of nog erger: ‘Ben je nu nog niet dood?’ En laat dat laatste net mijn allergrootste angst zijn … En al zeker door “te jonge kinderen” om verhoord/gehoord te worden.
Heb je eigenlijk wel rechten als kind? Als jongere? Moeten er echt eerst ernstige gewonden vallen of nog erger? Voor er stappen ondernomen kunnen worden en deze “kinderen” net niet meer te jong zijn?
Kunnen de ouders dan niet aansprakelijk gesteld worden om zo’n gedrag toe te laten? Want ja, ze zijn op de hoogte. Ze doen niets. En juichen het misschien zelf toe. Want één van de reacties die we kregen was: ‘Ja, ze zijn haar moe, omdat ze haar papa mist. We vinden dat ze te veel aandacht vraagt met haar TikToks over het gemis van haar papa.’ Dat gaat door merg en been als ouder. Hun papa overleed twee jaar geleden omwille van een wanhoopsdaad. Mijn kind mag rouwen. Mijn kind mag rond de kerstperiode en eender welke periode rouwen. En als een video met foto’s maken helpt? Waarom niet?
Het is verdorie jullie taak als ouder om uit te leggen aan een tiener dat rouwen hoort bij zo’n verlies, de kinderen proberen open te stellen voor zo’n verdriet en hen misschien zelf even in haar plaats te stellen: ‘Hoe zou jij je voelen als dit bij jou zou gebeuren?’ Maar goed, daar zijn ze dan misschien nog echt wel net “te jong” voor?
Ik ben ook moe, moegestreden. Ik wil troosten, ik wil opvangen, ik wil kunnen toveren zodat dit alles stopt.
Maar ik wil niet als enige moeten strijden. Als ouder van een kind dat gepest wordt, moet je de hele tijd stappen ondernemen. De school contacteren, contact opnemen met CLB, meldingen bij de politie maken … Keer op keer op keer. De ouders van de pesters en de pesters zelf, die gaan gewoon lekker rustig verder. Die kinderen gaan morgen naar school met een goed gevoel. Helaas, zelfs met een doel.
Mijn dochter moet morgen naar school. Ze wil niet. Terecht eigenlijk. Ze durft niet. En ik begrijp het. Maar ik kan haar toch niet na elk bericht thuishouden? Of wel?
We staan machteloos.
Machteloos toe te kijken. Van op een afstand en toch heel erg dichtbij.
Machteloos en vol verdriet en frustratie. Vol met angsten.
Frustratie dat de pesters vrijuit gaan.
Frustratie dat je zo weinig kunt doen, dat ze niets kunnen doen, want twaalf- en dertienjarigen zijn echt te “jong”.
Mijn hart is gebroken.
Mijn kind is gebroken.
Tips gaven me moed
Ondertussen vond ik weer wat moed. Terwijl de berichten erger en erger werden, vond ik de kracht die ik nodig had. Ik vond kracht in de reacties die ik kreeg op mijn bericht dat ik gedeeld had op mijn sociale media. Ik kreeg in de afgelopen dagen heel wat tips. Tips die ik niet alleen voor mezelf wil houden, maar ook graag met jullie wil delen. Maar stiekem hoop dat niemand ze ooit nodig zou hebben. Al ben ik realistisch genoeg om te beseffen dat er elke dag kinderen zijn die ernstig gepest worden.
Als eerste wil ik aan ouders en tieners die slachtoffer zijn van zo’n gedrag zelf ook de kracht toewensen, om met je verhaal naar buiten te komen. Ze zeggen niet voor niets: “Gedeeld leed is halve smart.” Maar ik wens je nog meer kracht toe, om stappen te ondernemen. Mijn dochter bleef een week thuis van school, met steun van de huisarts en de leerkrachten die haar van op afstand op weg hielpen om niet te veel les te missen.
Eén van de tips die ik kreeg was om contact op te nemen met het Kinderrechtencommissariaat. Ik heb even geaarzeld, maar nam uiteindelijk toch contact op met hen. Zij wisten me te vertellen dat kinderen van twaalf jaar echt wél al strafrechtelijke kunnen behandeld worden. Dat ik dit niet zomaar moet laten voorbijgaan. Ze zouden ook contact opnemen met de school, mochten zij geen stappen ondernemen. Daarnaast kreeg ik ook te horen dat je cyberpesten als belaging kunt aanzien. En belaging is strafbaar. Terwijl cyberpesten veel lagen kan bevatten. Belaging is “duidelijker”.
In bepaalde situaties, en dus zeker in de onze, kan je de ouders ook aanklagen voor schuldverzuim. Ze zijn en blijven verantwoordelijk voor de daden van hun minderjarige kinderen. En helaas kregen wij te horen van één van de ouders dat ze achter hun pester staan, dat ze het gedrag toelaatbaar vinden en zelfs enigszins aanmoedigen. Daar sta je dan als ouder. Een figuurlijke slag in mijn gezicht. Hoe kan je zo denken als ouder?
Wanneer je een klacht indient, vraag dan naar bemiddeling. Uiteindelijk wil je als ouder dat de kinderen inzien dat hun gedrag niet correct is. En ik zie die pesters, ondanks hun gedrag, wel echt nog als een kind. Kinderen maken fouten en moeten hieruit leren. En het liefst met de juiste omkadering en begeleiding.
Ondanks dat de meeste feiten zich buiten de schoolmuren afspelen en zelf in de vakantie, licht je het best steeds de school in. Ik ben het CLB en vooral de school dankbaar. Ze hebben hier onmiddellijk gehoor aan gegeven en snel actie ondernomen. Ze volgen nu alles met argusogen op. Ook de ouders werden gehoord, niet altijd met het nodige begrip. Maar helaas sta je hier als tegenpartij machteloos tegenover.
Ook bij de politie bleef ik aankloppen. Ze hebben ook een team dat in nauw contact staat met de school wanneer er problemen met jongeren opduiken. En ik moet zeggen, dit doen ze goed. Een week geleden vond mijn laatste melding plaats: in een groep waar mijn dochter niet meer inzat, werden concrete plannen gemaakt om haar te slaan. Met een oproepje naar wie er mee komt kijken. Gelukkig hebben we dit bericht van iemand ontvangen, waardoor ze de kans niet gekregen hebben. Waardoor we al deze stappen hebben ondernomen. En vandaag kreeg ik van de politie een telefoontje om te vragen hoe het mijn dochter gaat. Ik kan je zeggen dat ik oprecht onder de indruk ben! De politie liet me duidelijk verstaan dat ik nooit mag aarzelen om meldingen te maken.
Het idee van een klacht gaf me stress. Veel stress. Hebben we dan een advocaat nodig? Hoe gaat dit in zijn werk? Zoveel vragen gingen door mijn hoofd. Maar we stonden er niet alleen voor, dit was duidelijk uit alle reacties uit onze omgeving. Ik kreeg een tip dat onrechtstreeks wat rust gaf. Blijkbaar zou onze familiale polis ons hierin kunnen bijstaan. Zodra we een klacht indienen, kan de verzekering zich kenbaar maken bij het gerecht en ons juridisch bijstaan. Maar momenteel koos ik voor rust en hopelijk “vrede”. Het blijft bij meldingen. Ik heb geen zin in een strijd. De klas gaf aan dat ze niet mee willen gaan met de pesters. En grotendeels lijkt daar dus de rust wedergekeerd. Wanneer de klacht in voege zou gaan, zou dat immers de gemoederen weer doen oplaaien. Ik hoop oprecht dat de klas sterk genoeg zal staan tegen dat kleine groepje pesters. Dat de meelopers niet meer meelopen, maar hard genoeg weglopen van het gedrag.
De pesters en hun ouders? Ze zijn gewaarschuwd. Ik weet wat te doen, zodra ze ook maar denken opnieuw in dit patroon te vervallen. Al hoop ik dat de ouders thuis wel hebben gesproken over de daden van hun kind en dat ze even stilstaan bij de mogelijke gevolgen.
Ik hoop dat ik dit mag geloven, want ik wil niet negatief kijken.
Ik wil positief in het leven staan.
De verbondenheid die ik heb mogen ervaren, geeft aan dat we positief vooruit moeten kijken, dat we samen sterker staan.
Lieve ouder, lieve tiener, geloof in jezelf en weet dat praten helpt.
Samen sta je sterk.
Samen staan we sterk.
