Dat je competenties op de proef gesteld worden met grotere kinderen in huis

Incasseren 

Incasseren wordt bijvoorbeeld zowat een basis skill en je mag het niet al te nauw nemen met je ego. Dat ik met die oude skinny brakka van mij toch niet bepaald zo drip ben als sommige andere moeders bijvoorbeeld. Tip: probeer vooral zelf géén hippe woorden te gebruiken want dat is pas echt cringe, moeder (/bruh/gast, al naargelang de omstandigheden).  

Wanneer ik tijdens het koken ongegeneerd mijn innerlijke James Hetfield grunt loslaat al meebrullend met “Wherever I may roam” (je spaghettisaus wordt daar nóg zoveel beter van, ik zwéér het! Do try this at home 😉), krijg ik van de ene zoon een geïrriteerde “mamááááááá” te horen en van de andere een droge ‘Tiens, ik ken dat nummer precies. Het staat in mijn lijst “ouderwets” op Spotify'.  Euhm, ja ok dan… Duidelijk niet hip en happening dus. En dat allemaal terwijl ik in mijn hoofd ergens nog een frisse twintiger ben, al heeft de spiegel daar na een slechte nacht een totaal andere mening over.  

Ironisch trouwens, ben je eindelijk door die fase van slecht slapende kinders, night terrors, nachtmerries en consoorten heen, begin je plots op de meest random momenten van de nacht uit jezelf zomaar wakker te worden, om werkelijk geen enkele goede reden (tenzij vallende eikels op het dak in die categorie zouden horen?). En eens wakker, kan die molen daarboven natuurlijk weer volop beginnen te draaien rond een scala aan onderwerpen zoals daar zijn “de dingen des levens” (jazeker, het uitgelezen moment toch voor existentiële levensvragen, het holst van de nacht?) of in de categorie “praktische varia” (“gaat dat eigenlijk wel schoon zijn, die kleurencombinatie op de muur die geschilderd wordt?”). Om uiteindelijk ergens tegen de ochtend toch nog terug in slaap te vallen en een kwartier later dan door de wekker geterroriseerd te worden.  Koffietjes are – nog steeds - life dus, ook nu die kleine kindjesfase al lang gepasseerd is.

Loslaten 

En dan dat loslaten… Verdorie toch. Zijn daar cursussen voor? Er is alleszins een markt voor. Of is dat een skill die je als moeder gewoon aangeboren hoort te hebben? Plus, bij dat tweede kind moet dat loslaten precies nog sneller gaan dan bij het eerste?   

De oudste begon hier pas in het zesde leerjaar alleen naar huis te fietsen van school. Komt de jongste van het vijfde leerjaar daar toch nu wel al om vragen zeker? Eerst krijgt hij zonder nadenken nog een resolute “neen, dat gaan we nog niet doen” op het rekest.  Alsof ik mijn baby van 10 alleen naar huis ga laten fietsen?  Hell no! De volgende dag is dat al enigszins afgezwakt tot “goh, nee… al kent hij de weg natuurlijk wel echt op zijn duimpje en fietsen zijn vrienden ook alleen…”. Om dan de dag nadien toch maar met een klein hartje toe te geven dat hij alleen naar huis mag komen die avond. Omdat hij dat vertrouwen wel verdient (al zijn het vooral de andere weggebruikers die ik niet vertrouw) en omdat hij daarvan zal “groeien”.   Die glunderende blik op zijn gezicht alleen al als hij na school de garage binnenkomt met zijn fiets is het zó waard.

Relativeren en doortastend zijn 

Relativeringsvermogen en doortastendheid komen ook van pas. Enige (of kom, laten we het maar zeggen zoals het is: extreme) luiheid is die jeugd namelijk ook niet vreemd. Soms gaat er een heel weekend voorbij waarbij je als moeder alleen maar van hot naar her hebt gelopen (grotendeels in functie van die koters uiteraard) en huisvrouwtje speelde (Boodschappen voor de week? Check! Batch cooking? Check! Wissel van scoutshemden wegens te klein en die hele verzameling aan kentekens losmaken van ’t oude hemd, overplaatsen naar ’t nieuwe, extra’s toevoegen, … check check check!) Stuur je dan vervolgens je kinderen eens om melk in de garage voor je bechamelsaus, lijkt het wel alsof je hen voor ’t leven de  steenkoolmijnen instuurt. “Waarom moet ik hier altijd alles doen?” en “Pffff, nu? Ik ben net op de Switch bezig en midden in dit spel kan ik écht niet stoppen hoor!” Oei, sorry jongen dat ik het waag jouw belangrijke bezigheden te onderbreken … Maar ga nu toch maar die gauw melk halen (want ik kan middenin mijn bechamelsaus ook niet stoppen) 😉

Zalige momenten 

Anderzijds zijn er die momentopnames waarin ze de schoonste dingen kunnen zeggen of doen… Zo kan mijn jongste uit het niets ineens verontwaardigd uitroepen “Mama!!! Ik besef net dat ik je vandaag nog geen knuffel heb gegeven!”  Kom gauw hier dan, kindeke… (smelt).  Of op een totaal onverwacht moment een “dank u dat je dat allemaal voor mij doet mama” van de oudste. En soms kunnen ze al zó onverwacht volwassen uit de hoek komen met een opmerking of keuze dat je denkt “en waar hebben ze die levenswijsheid eigenlijk opgescharreld?” Of je wordt door een wildvreemde op restaurant aangesproken over hoe beleefd die jongens wel niet zijn. Begint die opvoeding dan tóch ergens te renderen?  

Een tijdje geleden besliste ik hier ook dat ik later weiger mannen die geen ei kunnen bakken los te laten op de datingmarkt. Onder het motto “vroeg begonnen…” kunnen onze zonen (10 en 12) hier intussen dus al een tijdje zelfstandig spiegeleieren, roereieren en omeletten produceren. Kunnen ze hun toekomstige alvast imponeren met de volle drie variëteiten aan eierbereidingen (of maak er 4 van: eiersalade lukt ook al 😊). Onlangs werden we zelfs al eens getrakteerd op wraps met gebakken kipblokjes en paprikareepjes. Dan ben ik best fier op die jongens.

Dat het bij momenten one hell of a ride is, dat ouderschap (en al zeker met van die tienergevallen) is een feit. En toch. Toch schuif ik keer op keer opnieuw met volle goesting aan voor die rollercoaster, zelfs zonder fast lane pass, terwijl ik bij mezelf denk “maar mannekes toch, wat een zalig pretpark is dat hier eigenlijk”…

Barbara Toch