Onze pleegzoon verwenst me af en toe. Zeker als ik hem erop attent maak dat de PlayStationtijd eindigt. Zijn maatjes aan de andere kant van het scherm maakt hij deelgenoot van zijn verwensingen. In mijn dromen zou hij heel lief, vriendelijk en dankbaar mogen zijn over het feit dat ik hem doe stoppen met iets waarmee hij anders heel zijn dagen zou vullen. Hij zou andere activiteiten waar hij minstens even veel plezier uit haalt, aan de kant schuiven om uren naar een scherm te turen. Maar goed… Over dit onderwerp zijn al boeken gewijd en er komen er nog!
Ik ben realistisch. Echt lief, vriendelijk en dankbaar hoeft hij niet te zijn. Wie bezit wel deze woordenschat als je ergens mee moet stoppen waar het zo fijn spelen was? Ik vind het niet meer dan normaal dat een puber van zijn leeftijd zijn ouders eens flink verwenst als hij terug moet keren naar de haven waar hij net van wegvaarde naar een onbeschrijfelijk uitdagend avontuur. Lichamelijk in de warmte van de veilige thuishaven en met de geest op onherbergzaam terrein monsters verslaan. Zo is dat als hij online speelt. Hij is thuis maar toch ver weg.
Het is “normaal”, het getuigt zelfs van een leeftijdsadequate ontwikkeling als een puber zich afzet tegen de ouders. Maar … ik ben zijn ouder niet! Ik ben zijn pleegouder!
Met andere woorden … In de omgeving van een pleegkind staan de alarmbellen scherp afgesteld. Dat is goed. Dat is zelfs heel goed. Het heeft echter ook een keerzijde. Leeftijdsadequaat gedrag wordt nauwlettend in de gaten gehouden, want het is een pleegkind.
Als een “gewoon” kind vloekt, zich misdraagt, slechte punten haalt op school, op de speelplaats met het hoofd gebogen loopt, vuile kleren aan heeft of een week dezelfde broek, zijn opvoeders verwenst … kijkt er ternauwernood iemand op of wordt het gedrag snel ondergebracht onder “leeftijdsadequaat”. Bij een pleegkind en diens pleegouders is dat anders. Al is de ontwikkeling van het pleegkind leeftijdsadequaat, de alarmbellen rinkelen sneller, luider, scheller dan wanneer het geen pleegkind is.
Ik vraag me dus af wat zijn vrienden aan de andere kant van het scherm vinden van zijn verwensende woorden aan mijn adres. Of wat deze jongelieden tegen hun ouders vertellen over zijn optreden tegen mij? En wat zeggen die ouders tegen elkaar? In welke toonaard rinkelen de bellen?
Onze pleegzoon stelt me alvast gerust. Julie, de mama van zijn beste vriend, vindt dat Dirk en ik prima voor hem zorgen.
Dit stelt me gerust. De ogen van een ander zijn een zegen, maar evengoed een last. De bel van Julie staat gemoedelijk afgestemd. In de toekomst blijven we harmonieus samen klinken, zowel voor als achter het scherm van onze jongens.
Liesbeth Vervecken schreef al eerder over het boeiende leven van haar gezin met de puber-pleegzoon. Meer lezen? Ontdek haar boek 'Een puber-pleegzoon'.
