Mijn jongste zit middenin de tienerjaren. En mijn oudste is die fase al voorbij ondertussen. Ik heb stemmingswisselingen, puistjes, bad hairdays, relatiebreuken, rijlessen en het laatste jaar in de middelbare school overleefd. En als ik de vele berichten op sociale media mag geloven, zit het grootste deel van het ouderschap er nu op voor mij. Maar zo voelt het niet.
Ik heb de pot met 936 knikkers helemaal leeggemaakt, eentje voor elke week die ik had om de baby die een mama van mij maakte op te voeden. Ik heb van de befaamde “18 zomers” kunnen genieten, tot mijn oudste volwassen werd.
Op één of andere manier zou ik me nu “klaar” moeten voelen, denk ik. Het zou moeten voelen alsof er iets beëindigd is, of alsof er op zijn minst iets aan het eindigen is. Maar dat gevoel heb ik dus niet.
Mijn kinderen naar en door de tienerjaren loodsen is nooit mijn einddoel geweest als mama. Ik heb hun negentiende verjaardag nooit beschouwd als een soort finishlijn die ik uiteindelijk zou behalen, waarna ik aan de andere kant huilend zou instorten terwijl zij zonder mij doorgingen.
Op sommige dagen voelde het weliswaar als een monumentale berg om alleen al de komende 24 uur te doorstaan (laat staan de volledige puberteit), waarbij ik niet zeker wist of ik wel de mentale, emotionele of financiële kracht had om die te beklimmen.
Maar meestal probeerde ik het grotere plaatje te zien: als we als ouder de kans krijgen, zullen we veel meer tijd met onze kinderen hebben als ze volwassen zijn dan wanneer ze opgroeien. Akkoord, dat is een geschenk dat niet iedereen krijgt. Maar we voeden onze kinderen wel op in de hoop dat dit geschenk ons wordt gegeven.
Ik ben al vier keer langer het volwassen kind van mijn ouders dan dat ik hun tiener was. Onze relatie na mijn tienerjaren duurt nu al maanden, jaren, zelfs decennia. Ik ben een volwassene, maar ik blijf nog altijd hun kind.
Al die waarschuwingen dat we maar zoveel zomers of weekends hebben met onze kinderen, zijn bedoeld om ons er bewust van te maken dat de jaren zo snel voorbij gaan. Om ons erop te wijzen dat we ervan moeten genieten omdat het zo voorbij is.
Maar het is mijn doel als mama om te bouwen aan een relatie die langer duurt dan die jaren. Ik wil bouwen aan een levenslange relatie. Ik wil herinneringen creëren die we voor altijd kunnen koesteren. Ik wil bouwen aan een wederzijds vertrouwen. Ik wil dat we ervoor kiezen om samen tijd te spenderen.
Jarenlang was het mijn taak om mijn kinderen op te voeden, te begeleiden, te ondersteunen en voor hen te zorgen. Maar die “investering” blijft zich “uitbetalen”.
In zekere zin voelt het alsof ik net mijn “moederloon” heb geïnd en ik daar nu volop van kan genieten. Als we geluk hebben, dan zijn de eerste 18 jaar van het leven van onze kinderen alleen het eerste bedrijf van het ouderschap. Als we zo geprivilegieerd zijn, dan zijn er ook nog tweede, derde en misschien zelfs vierde bedrijven die nog moeten komen. Er zijn nog steeds zomers en weekends om van te genieten.
Ik weet dat ik mijn tiener, mijn jongvolwassene, op veel manieren los moet laten. Ik weet dat ik onze relatie moet laten veranderen, zoals dat hoort. Ik weet dat ik wat afstand moet nemen.
Maar die veranderingen laat ik vol vertrouwen plaatsvinden. Want tijdens het loslaten is er nog veel meer dat ik stevig vasthoud. En terwijl ik terugkijk, houd ik mijn blik ook gericht op de toekomst.
Ja, de “finishlijn” van de tienerjaren ligt binnen mijn gezichtsveld. Maar ik zie die niet als het einde van de weg. Ik zie alleen een bocht in ons pad samen – weg van wat is geweest, op weg naar wat nog moet komen. En mijn (eind)doel als mama ligt in wat er nog allemaal op ons pad zou kunnen komen.
