Droom aan diggelen: als er geen plaats is op je voorkeursschool

Niet omdat hij niet gemotiveerd is. Niet omdat hij niet goed genoeg is. Niet omdat hij niet op tijd aangemeld was. Nee, simpelweg omdat er geen plaats is voor hem. 

Zoals zoveel andere kinderen had hij zijn zinnen op een bepaalde school gezet. Een school waar hij op de opendeurdag welkom werd geheten en zich ogenblikkelijk thuis voelde. Een school waar hij een studierichting vond die perfect aansloot bij zijn interesses. Een school waar hij samen met zijn vrienden aan een nieuw hoofdstuk hoopte te beginnen. 

Maar die hoop werd vorige week dus de bodem in geslagen. Hij kreeg een plekje toegewezen op de school die hij op de derde plek had gezet. Een school waar hij niemand kent, waar niemand van zijn vrienden naartoe gaat en waar de specifieke richting die hij zo graag wilde volgen niet eens wordt aangeboden. 

Als ouder breekt je hart. Want hoe leg je aan een twaalfjarige uit dat motivatie en enthousiasme niet genoeg zijn? Dat een algoritme anders heeft beslist, zonder oog te hebben voor wat dat betekent voor zijn toekomst, zijn droom, zijn schoolmotivatie en zijn zelfvertrouwen? 

De rest van de dag werden we om de oren geslagen met blije en enthousiaste berichtjes: ‘Joepie, X is binnen op school A! Hij is er helemaal klaar voor!’ ‘Oeffff, Y mag beginnen op school B, ze ziet het helemaal zitten!’ De vrienden van onze zoon maken al vrolijk plannen om volgend schooljaar samen naar hun school te fietsen. En ondertussen proberen wij onze teleurgestelde zoon op te vangen, die zich even heel geïsoleerd voelt … 

We wisten natuurlijk dat zijn voorkeursschool een populaire school is, en dat de kans dus bestond dat hij er niet bij was. Net daarom hadden we nog een aantal scholen opgegeven – maar dat was eerder worst case. Dat waren niet de scholen waar hij écht naartoe wilde. Helaas, veel keuze heeft hij niet … En dat is het nog het ergste: dat we het zelf niet in de hand hebben. Dat we zelf geen invloed hebben op zo’n belangrijke beslissing. 

Begrijp me niet verkeerd. We snappen dat er veel kinderen zijn die een plekje moeten vinden en dat er regels moeten zijn. Maar als een kind met ambitie en een duidelijk doel voor ogen de richting wordt ontzegd die hij graag zou willen volgen, door een systeem dat geen ruimte laat voor menselijke nuance, dan wringt er fundamenteel toch iets. 

Dit gaat niet alleen voer een schoolkeuze. Het gaat over kansen, over gezien worden, over mogen opgroeien op een plek die klopt. En het is pijnlijk om te zien dat je kind die kans niet krijgt, zonder dat hij daar zelf ook maar iets kan aan doen … 

Misschien gaat hij alsnog de tijd van zijn leven tegemoet op die andere school. Wellicht leert hij snel nieuwe vrienden kennen. Met de nodige flexibiliteit zal hij dit wel te boven komen. Maar het blijft zuur dat het voor hem wordt beslist in de plaats van door hem …