'Kleine kindjes, kleine zorgen, grote kinderen, grote zorgen,' zeggen ze weleens. Ik moest daar vroeger altijd een beetje om lachen. 'Als ze groter zijn, dan zal ik tenminste uitgeslapen zijn om die problemen het hoofd te bieden,' dacht ik dan. Maar nu mijn kinderen groter worden, snap ik wel wat ze daar precies mee bedoelen ...
De onderwerpen waarover je je zorgen maakt als je kinderen wat ouder zijn, zijn nu eenmaal net iets zwaarder. Is hij gelukkig? Heeft hij goede vrienden? Wat als hij de verkeerde vrienden tegenkomt? Wat met drank of drugs? Doet hij het wel goed op school? Weet ik eigenlijk nog écht hoe het met hem gaat? Ben ik wel streng genoeg? Of ben ik te streng? Enzoverder enzovoort.
En dan is er natuurlijk nog het feit dat je kind meer en meer uitgroeit tot een eigen persoonlijkheid. Iemand met een eigen kijk op het leven, een eigen wil, een eigen karakter. En daar zijn karaktertrekken bij die je geweldig vindt, maar ook facetten waar je net iets meer moeite mee hebt.
Het is ongelooflijk fascinerend om er getuige van te zijn hoe je kind meer en meer zijn eigen weg vindt. Dat is boeiend, maar ook ... confronterend. Niet alleen omdat je je kind steeds meer moet loslaten, maar ook omdat je kind je nogal eens een spiegel durft voor te houden.
Mijn oudste is behoorlijk gevoelig. Hooggevoelig misschien zelfs. Hij is perfectionistisch, legt de lat enorm hoog voor zichzelf en heeft dus met nogal wat stress te kampen. Hij kan piekeren, vooral 's avonds in bed waardoor hij moeilijk in slaap valt. Hij kan moeilijk loslaten en denkt veel na. Waardoor hij het zichzelf niet altijd gemakkelijk maakt.
En ik? Ik lijk wel in een spiegel te kijken. Of in een teletijdsmachine te zijn gestapt. Want ik herken mezelf zó hard in hoe hij is. Meer nog, door hem te observeren heb ik mezelf veel beter leren kennen. Ik had vroeger helemaal niet door dat ik zelf wel heel gevoelig ben en misschien aanleun tegen hooggevoeligheid. Ik vond mezelf allesbehalve perfectionistisch. Daarvoor ben ik toch absoluut niet perfect genoeg?! (Zou het kunnen dat ik die lat zelf ook weleens te hoog durf te leggen?)
Maar door hem bezig te zien, door de opmerkingen van leerkrachten, door de struggles te zien waar hij mee zit, ging er toch een belletje rinkelen. Kon het zijn dat die zoon van me wel heel erg op mij lijkt? En dat ik misschien net een tikkeltje gevoeliger en perfectionistischer ben dan ik eigenlijk dacht?
Mijn man moet er regelmatig eens om lachen. Hij had dat natuurlijk wél al allemaal door over mij, en wijst me er regelmatig gniffelend op dat zoonlief dit of dat toch duidelijk van mij heeft. De jongste is qua karakter trouwens dan weer een kopietje van zijn papa, en ik op mijn beurt moet er ook weleens om lachen om te zien dat mijn man een nog koppigere versie van hemzelf het hoofd moet zien te bieden. Om maar te zeggen dat ook mijn man meer dan eens die spiegel voorgehouden krijgt.
Soms krimpt mijn hart in elkaar als ik zie hoe mijn minime (die niet meer zo mini is) zijn weg zoekt in het leven. Hoe hij soms in de knoop ligt met zichzelf of met de wereld om hem heen. Omdat ik weet welke struikelblokken hij nog zal tegenkomen in zijn leven - ik ben er zelf dan ook meermaals hard over gestruikeld.
Het liefst zou ik die struikelblokken wegnemen voor hem. Zou ik hem een handleiding meegeven met alles wat ik gaandeweg en met vallen en opstaan heb geleerd, heb ervaren en heb ingezien. Maar tegelijk besef ik dat ik hem zelf zijn weg moet laten zoeken. Dat hij af en toe met zijn kop tegen de muur zal lopen - en dat dat niet erg is. Dat dat erbij hoort in het leven, en dat hij daar ontzettend veel uit zal leren. Net zoals ik dat gedaan heb. Uiteraard zal ik hem begeleiden waar ik kan op zijn weg, maar in the end zal hij het zelf moeten doen
Ik zou liegen als ik zou beweren dat ik dat gemakkelijk vind. Dat ik me geen zorgen maak. Dat ik het soms niet confronterend vind. Maar tegelijk vind ik het fascinerend.
Ik ben mijn zoon dankbaar voor de extra dosis zelfkennis die hij me heeft geschonken, en ben heel benieuwd om te zien hoe hij op zijn beurt zijn weg zal vinden. Ik zou niet trotser kunnen zijn. Wat een TOPkerel - en wat een eer om te kunnen zeggen: "he's got it from his mama!"
