Ik vond het een zalige periode als ouder, zo net na de stressvolle peuter- en kleuterjaren en nog vóór de puberteit in alle hevigheid losbarstte. Alleen jammer dat het leek alsof die periode maar 27 seconden duurde …
Ik had het zo goed toen. Mijn kinderen waren geen baby’s meer, maar ze hadden nog steeds die schattige rondingen in hun gezicht. Ze waren welgezind. Ze droegen de kleren die ik voor hen kocht en mode was het laatste waar ze aan dachten. En het leukste van al: ik kon hen niet blijer maken dan met iets simpels als macaroni.
Mijn kinderen vonden me leuk
Ze vonden mij ook leuk. Heel leuk zelfs. Vol enthousiasme kwamen ze de school uitgelopen na een lange dag, met een grote glimlach op hun snoet en hun armen open voor een knuffel. Ze vertelden me over elk detail van hun dag: welke grapjes de juf had verteld, wie stout was geweest, hoe saai ze rekenen vonden.
Op uitstap gaan was leuk voor alle partijen, en van driftbuien was er geen sprake meer. We genoten van onverwachte uitstapjes naar het ijssalon met de jongens, gingen gezellig uit eten of gingen wandelen in het park. We gingen op vakantie en ze waren enthousiast om kleine dingen, zoals op roadtrip vertrekken als het nog donker was, of de kriebeltjes in hun buik als het vliegtuig opsteeg.
We hadden een goeie band
Toen mijn kinderen net tieners werden was het nog gemakkelijk om mij comfortabel te voelen, om me geconnecteerd met hen te voelen. Maar plots is die zalige periode voorbij. Van vandaag op morgen ben ik opeens een irritant schepsel geworden die helemaal niets weet. De mensen die ooit in mijn buik groeiden, willen niet lager met mij gezien worden in het openbaar. Ik moet nu moederen vanop de zijlijn.
Alles is veranderd
Alles is veranderd. Mama is plots officieel “de vijand”. De kleren, de muziek, hun houding – het is allemaal veranderd.
En dat maakt mij triest. Natuurlijk merk ik dat er ook voordelen zijn aan tieners: mijn zonen leren me nieuwe muziekgroepen kennen en ik vind het fantastisch om hun persoonlijkheid en hun overtuigingen te zien evolueren, om die volwassen trekken in hun gezicht op te merken. Maar tegelijk voelt het bijna als een relatiebreuk, en die raakt me diep.
Tuurlijk vind ik het moeilijk om te gaan met dichtslaande deuren, gebroken glazen en thema’s als vapen en alcohol. Maar wat ik nog veel moeilijker vind, is de kloof die tussen mijn kinderen en mij groeit te aanvaarden.
Ik geef hen ruimte
Ik heb me aangepast aan die ruimte tussen ons, omdat moeders dat nu eenmaal moeten doen. Maar zeggen dat ik niet met een tikkeltje spijt en veel nostalgie terugkijk naar hun jongere jaren en dat ik die periode niet mis, dat zou een leugen zijn.
En nu ben ik aan het wachten. Ik wacht tot mijn jongens naar me terugkomen. Naar het schijnt zal dat gebeuren, als ik maar geduldig ben en hen durf los te laten. En ondertussen hoop ik dat ze weten dat ik van hen hou – welke leeftijd ze ook hebben.
