Ik ben zó boos voor mijn kinderen

We waren al 7 jaar gescheiden, en de meisjes werden grotendeels door mij opgevoed. Hun papa zagen ze om de twee weken in het weekend, maar ze hadden desondanks een goede band met hem. Omdat het hem financieel niet voor de wind ging, was hij drie jaar geleden terug bij zijn ouders ingetrokken. En dat maakt het heel moeilijk nu. Want de relatie met hen liep niet altijd van een leiden dakje … 

Meteen nadat we het nieuws hadden vernomen, zijn we langsgegaan bij mijn ex-schoonouders. Ik had gehoopt dat mijn dochters en hun grootouders elkaar wat konden steunen in deze moeilijke tijd, maar het tegendeel gebeurde. 

Mijn oudste dochter vroeg of ze een paar truien van haar papa mee naar huis mocht nemen, zodat ze een aandenken aan hem heeft. Maar dat zagen haar oma en opa niet zitten: ze hebben botweg geweigerd, en lieten weten dat ze al het gerief van hun zoon zouden verkopen en dat de meisjes niets kregen.  

Echt, ik kon mijn ogen niet geloven. Hoe kan je een meisje dat net haar vader is verloren nu zoiets weigeren? Hoe kan je het nu belangrijker vinden om nog wat geld uit zijn spullen te slaan dan een kínd dat beetje troost te gunnen? 

Volgens mij hebben ze niet eens het récht om mijn dochters dat te weigeren, want ik vermoed dat zij automatisch de erfgenamen zijn van zijn bezittingen. Maar los daarvan, ik kan er met de beste wil van de wereld niet bij dat je je eigen kleinkinderen zoiets zou ontzeggen. 

Nooit van mijn leven had ik gedacht dat ik aan mijn dochter zou vertellen hoe ze spullen moest stelen. Maar dat is exact wat ik gedaan heb. Ze vroeg of ze nog even in de slaapkamer van haar papa mocht zitten, en dat lieten ze toe. Ze droeg op dat moment een oversized hoodie van hem, en ik heb haar gezegd dat ze wat mij betreft gerust onopvallend één en ander mocht meenemen uit zijn kamer. 

Dat heeft ze gedaan. Ze trok snel één van zijn t-shirts aan onder die trui, en stopte een paar kleine items weg die ze niet zullen missen. De koptelefoon die hij dagelijks gebruikte. Een bus deodorant. Zijn zonnebril. Zijn pet. Een tekening die ze jaren geleden voor hem heeft gemaakt. “Stomme” dingen die zij niet zullen missen, maar dingen die zij voor eeuwig en altijd zal koesteren omdat ze van haar papa waren. 

Ik heb tegen haar gezegd: “Schat, als het in je zakken past, neem het dan maar mee!” Wat doet het er ook toe, als ze toch van plan zijn om zijn gerief te verkopen? En weet je, ik heb er geen greintje spijt van dat ik mijn dochter heb aangezet tot stelen. In dit geval vind ik het niet eens stelen, maar gewoon nemen waar ze recht op heeft. 

Ik ben zó, zó boos en mijn hart is echt gebroken voor mijn dochters. Alsof het nog niet erg genoeg is dat ze hun papa moesten afgeven … 

Bron: Reddit