Ik kreeg vroeger nogal eens het stempeltje van “strenge mama”

Ik was een mama die resoluut nee zei tegen lolly's in de fruitwinkel, ze geen tweede dessert liet nemen, gezonde voeding belangrijk vindt (en nog). Een mama die haar kinderen op tijd in bed legde, ook in de zomervakantie als heel de straat nog lawaai zat te maken, omdat mijn kinderen hun slaap nodig hadden. Een mama die uit eten ging zonder iPads, met kleurboeken in haar handtas, en precies 1.000 keer nee zei.

‘Ik heb brave kinderen ...’

Uren heb ik mij moeten verantwoorden, me als “kwaad” en “streng” laten afschilderen, me zelfs laten uitlachen, me alleen en waardeloos gevoeld, vechtend tegen de ‘allé nu ... doe niet zo flauw’. Maar gelukkig altijd gesteund door mijn man.

Oooh nee, ik heb géén perfecte kinderen, helemaal niet, want ze drijven me soms tot waanzin. Maar die meisjes hier zijn echt wel lief en respectvol. Ze schrijven lieve briefjes, komen ons bedanken voor dingen die voor ons heel normaal zijn, zijn blij met weinig, zijn zo graag samen met z'n allen, komen sorry zeggen als ze fout zijn én accepteren onze sorry.

Weet je ... Er was in al die opvoedingsstrengheid en dat grenzen stellen ... áltijd liefde. Zoveel liefde!

Dus ... lieve “strenge” ouder(s). Blijf bij jezelf, ook al voel je je niet gesteund, ook al lijk je alleen te staan. Doe je ding, volg je hart, praat met mekaar, blijf op diezelfde lijn ...

Ooit komt het goed, en pluk jij hier de vruchten van. Ik weet het zeker!