Ik ontdekte dat mijn dochter zichzelf snijdt

Hoe kon ik dit niet weten?

Ik probeerde mijn stem neutraal te houden. “Wat is dat?” vroeg ik, terwijl ik met een knik naar haar arm wees. Ze keek ernaar en haalde haar schouders op, alsof het niet de moeite was om over te praten. “Niks.” Maar het was alles.

Hoe had ik dit niet eerder opgemerkt? Ze was toch … oké? Een beetje stil soms, maar dat was toch normaal voor een tiener? Ik voelde me schuldig, alsof ik had gefaald als moeder. Had ik niet goed genoeg opgelet? Niet vaak genoeg gevraagd hoe het écht met haar ging?

Ik had geen idee hoe ik hiermee moest omgaan. Dus ben ik hulp gaan zoeken. Voor haar, maar ook voor mij. Want ik wist niet hoe ik moest reageren zonder haar af te schrikken, zonder het erger te maken. Ze wilde in het begin niks weten van hulp. “Ik heb geen probleem,” zei ze kortaf. Maar uiteindelijk stemde ze toch toe om met iemand te praten.

Een onweerstaanbare drang

In die gesprekken kwamen dingen naar boven die ze moeilijk met mij deelde. Hoe ze zichzelf niet mooi vindt, hoe ze worstelt met het vinden van haar plek. Ze voelt zich vaak niet goed genoeg, alsof ze er nooit helemaal bij hoort. En dan, op sommige dagen, komt er een drang opzetten. Niet constant, maar af en toe. Een onweerstaanbare drang om zichzelf pijn te doen. “Op dat moment kan niemand me tegenhouden,” vertelde ze. Het snijden helpt haar om haar hoofd stil te krijgen, om even alles te vergeten.

Ik vond dat zo moeilijk om te horen. Als moeder wil je niets liever dan je kind beschermen, maar dit was iets waar ik niet zomaar tussen kon komen.

Littekens en oorlogswonden

Toen ik voorzichtig begon over de littekens en hoe ze die voor altijd zou blijven dragen, haalde ze opnieuw haar schouders op. “Het zijn mijn oorlogswonden,” zei ze, alsof dat alles verklaarde. Voor haar zijn die littekens niet iets om zich voor te schamen, maar een bewijs dat ze vecht. Dat ze het, ondanks alles, nog steeds volhoudt.

Ik probeer dat te respecteren, hoe moeilijk ik dat ook vind. Maar ik zie ook het meisje dat haar schoonheid niet kan zien, dat worstelt met zelfliefde en zichzelf vaak kleiner maakt dan ze is.

We blijven vechten, zij tegen haar drang, ik om haar te laten zien hoe waardevol ze is. En misschien, ooit, ziet ze zichzelf zoals ik haar zie: sterk, dapper, en prachtig, littekens en al.