Mijn man kreeg de diagnose ADHD toen hij op de middelbare school zat. Mijn beide zonen volgden in zijn voetsporen, en werden in de kleuterklas al getest. Als hun vrouw en mama vond ik van mezelf dat ik behoorlijk goed thuis was in alles wat met het label ADHD te maken heeft. Ik kende de signalen, de symptomen, de mogelijke medicatie, noem maar op. Ik maakte zelfs vaak grapjes over hoe ik de georganiseerde, evenwichtige manager was van mijn impulsieve mannen. En toen … kwam ik er op mijn veertigste achter dat ik ook ADHD heb.
Het begon met TikTok. Ik merkte dat ik vaak naar filmpjes zat te kijken waarin vrouwen vertelden over hun recente ADHD-diagnose. Ze spraken over hyperfixatie, uitbarstingen van productieve energie en gevoelens van angst. Ze beschreven het allemaal zo anders dan wat ik in het verleden had ervaren bij mijn mannelijke gezinsleden. Het klonk me … bekend in de oren. Ik besloot wat dieper te graven.
Ik begon te googelen. Ik las artikels, zowel wetenschappelijke, onderbouwde artikels als vrouwen die over hun ervaringen schreven. Ik kwam een podcast van Mel Robbins tegen, waarin ze haar ervaringen deelde. Op jonge leeftijd werd er bij haar een angststoornis vastgesteld – net zoals bij mij – en ze had haar hele leven geworsteld om daarmee om te gaan met de gebruikelijke therapieën en medicatie. Daarnaast had ze het over “zes verrassende tekenen van ADHD bij volwassenen”, zoals hyperfocussen en excessief winkelen – dingen waar ik al mijn hele leven mee worstel. Ze sprak uitvoerig over hoe ADHD anders tot uiting komt bij mannen en bij vrouwen, en hoe dat vaak leidt tot gemiste of late diagnoses bij vrouwen, omdat de mannelijke symptomen zo algemeen bekend zijn.
Na het beluisteren van die podcast, maakte ik meteen een afspraak bij de psychiater. Er volgden enkele sessies met diepgaande gesprekken en een grondige terugblik van mijn ouders op mijn gedrag in mijn jeugd, zowel thuis als op school. En daarna kreeg ik, ironisch genoeg, mijn eigen ADHD-diagnose.
Dat is ondertussen bijna een jaar geleden. Ik heb inmiddels maanden therapie achter de rug en neem nu medicatie. En ik kan je vertellen: die diagnose heeft mijn leven veranderd. De medicatie heeft mijn leven veranderd. En neen, het was niet te laat om hier nu pas achter te komen.
De voorbije maanden is het lawaai in mijn hoofd gaan liggen. Mijn benen voelen minder rusteloos aan. Ik ben minder geïrriteerd aan het einde van de dag. Ik pieker niet meer elke avond over wat er allemaal op mijn to do-lijstje staat de volgende dag.
Ik zou niet zeggen dat mijn diagnose al mijn “problemen” heeft opgelost, maar die heeft er wel voor gezorgd dat ik er op een andere manier naar kan kijken, en dat ik nieuwe en handige hulpmiddelen heb om ze het hoofd te bieden. En dat heeft me kracht gegeven – ook al had ik even tijd nodig om te verwerken dat ik die hulpmiddelen 40 jaar lang heb moeten missen.
En zo heb ik op mijn veertigste een nieuw label om toe te voegen aan mijn steeds veranderende identiteit. Het is nooit te laat om nieuwe informatie over jezelf te ontdekken, vooral nu de geestelijke gezondheidszorg de afgelopen jaren zulke grote stappen heeft gezet. De diagnose heeft me compleet verrast – en mijn leven veranderd.
