‘Ik wil niet langer als enige opdraven voor mijn plusdochter!’

Ik ben plusmama van een meisje dat bijna 13 wordt. Ze woont sinds haar vijfde bij ons, en ik heb haar altijd behandeld alsof ze mijn eigen dochter was, ook nadat ik zelf kinderen kreeg. Geen onderscheid, geen verschil in liefde of zorg.

Maar het afgelopen jaar is er iets veranderd. Ze liegt. Over van alles, grote én kleine dingen. Of ze de hond heeft gevoerd, met wie ze praat, of ze haar taken heeft gedaan, wat er op school gebeurt... Soms verzint ze hele scenario’s die nooit zijn gebeurd. En het moeilijkste? Zelfs als het bewijs op tafel ligt, blijft ze erbij dat ze de waarheid spreekt.

De druppel

Een paar maanden geleden zou ze op de jongste kinderen letten, zodat ik even kon slapen na een nachtshift. Mijn man was op dat moment aan het werk. Toen ik een uur later wakker werd, was ze weg. De hond ook. Mijn baby van zes maanden zat huilend in zijn stoeltje. Mijn dochter van zes had de badkamer ondergesmeerd met afwasmiddel en zichzelf opgesloten. En mijn zoon van vier zei dat zijn grote zus ‘de hond ging uitlaten’.

We hebben haar zes uur lang gezocht. Uiteindelijk werd ze gevonden dankzij een politiehond. Tot op vandaag weigert ze te zeggen waar ze was. Ik was kapot van angst, van stress, van woede.

Alweer een twijfelachtig verhaal

Fast forward naar deze week. Ze klaagt al twee dagen over buikpijn. Heeft zogezegd overgegeven en diarree gehad, maar daar hebben wij niks van gemerkt. Toch neem ik haar mee naar de dokter. Onderweg zeg ik nog: ‘Als je je maar een beetje slecht voelt, zeg het dan nu. Dan hoeven we onze tijd en energie niet te verspillen.’

Maar ze houdt voet bij stuk: ze heeft écht pijn. De huisarts stuurt ons door naar de spoed. Daar lacht ze, praat ze, doet ze normaal en uiteindelijk blijkt dat ze haar klachten zwaar overdreven heeft. Ondertussen zit ik al uren te wachten, terwijl mijn enige vrije dag opgaat aan iets wat waarschijnlijk niet nodig was.

Mijn grens was bereikt

Op dat moment heb ik mijn man geappt: ‘Jij regelt het vanaf nu. Haar afspraken, haar school, oudercontacten, regels, gevolgen… Het is aan jou.’

Hij vond dat ik overdreef. Dat ik haar gewoon ‘erbij heb gekregen’ toen ik met hem trouwde. Maar ik was op. Ik doe alles voor álle kinderen in huis. En hoewel hij van goede wil is, is hij vaak emotioneel afwezig. En haar biologische moeder? Die zien we eens per kwartaal, als het haar uitkomt.

Laat me duidelijk zijn: ik hou van mijn plusdochter. Ik heb haar in therapie gekregen, haar geholpen op school, haar een hond gegeven zodat ze zich geliefd zou voelen… Maar het lijkt alsof ik de enige ben die écht moeite blijft doen, en dat begint pijn te doen. Ik wil haar zeker niet laten vallen. Maar ik wil ook niet alles alleen blijven dragen.

Dus: ben ik te streng?

Ben ik een slechte plusmama omdat ik haar papa nu verantwoordelijk maak? Nee, ik vind van niet. Ik ben een uitgeputte moeder, ik zit aan mijn limiet. Ik heb me jarenlang het vuur uit de sloffen gelopen en nu kan ik gewoon even niet meer…

BRON: Reddit