Voor ik het goed en wel besef ligt er een puber die net zo groot is als ik bovenop mij in de zetel. Ik zucht en kreun onder zoveel "geweld" en zij heeft er plezier in.
We lachen en doen mekaar een beetje pijn en ik roep dat ze van me af moet gaan. Zij lacht nog harder.
"Negen maanden in mijn buik was niet lang genoeg voor mevrouw?", zeg ik en ze vlijt zich nu dicht tegen mij aan.
Ze ruikt zo anders. Zo volwassen. Zo groot. Haar haar is nog wat vochtig van de douche. Ik snuffel in haar nek."Mamaaaaa, seg!” Ik geniet van het moment, echt! Het maakt de moeilijke puberjaren zo eventjes goed.
Even is er geen stress, spanning, opgejaagd gedoe over van alles. Heel even ben ik bang dat ze hiermee gaat ophouden.
Maar als ik denk hoe ik als 35-jarige volwassen vrouw nog bij mijn papa kroop om te knuffelen, zéker omdat ik wist dat hij niet lang meer bij ons zou zijn, dan weet ik dat het goed komt.
