Mama van een tiener als conflictvermijdende people pleaser

Dagelijkse discussies over wat ze wel of niet mag, gsm-gebruik, (gebrek aan) opruimen, afsnauwen… Ik weet dat het allemaal hoort bij een tiener opvoeden, maar ze vallen me extra zwaar. Ik ben een people pleaser avant la lettre, en alhoewel iets of wat recovering, kost het me nog veel moeite om aan te geven wat de grens is en vooral om voet bij stuk te houden als de dochter blijft doordrammen en zeuren om toch nog later, langer, verder, meer… te mogen.

Ik haat conflicten, word er heel ongemakkelijk van en wil niets liever dan de vrede in huis bewaren. En die vrede is zoals je al vermoedde soms ver te zoeken. Mijn man is heel goed in grenzen stellen, heeft sterke waarden en ligt dan ook in conflict met onze dochter wanneer zij er haar laars aanveegt. Op die momenten voel ik mezelf heel angstig en onzeker worden, probeer ik met een mopje de situatie te ontmantelen of af te leiden door over iets anders te beginnen. Zo vermoeiend voor mezelf. En niet helpend voor iemand van ons. Ook niet voor de dochter, dat besef ik maar al te goed. Uiteindelijk vind ik het belangrijk dat ze weet wat grenzen zijn en ze leert respecteren. Zodat ze ze ook zelf later duidelijk kan aangeven en ze leert omgaan met conflict. En dat veel beter dan haar mama…

Want daar ligt volgens mij de oorzaak van mijn conflictangst. Als kind heb ik mijn ouders nooit weten ruzie maken of zelfs maar hun stem horen verheffen tegen elkaar, laat staan tegen mij. Ik werd bedolven onder complimentjes over mijn brave gedrag en flinkedochter-zijn. Ondanks de goede intentie hierachter heeft dat gemaakt dat ik nu automatisch in de susmodus schiet wanneer ik een ruzie of zelfs maar discussie voel aankomen. “Kom, kom, zo erg is het niet… Ik weet zeker dat je het niet zo bedoelde… Ok laat ons nu over iets anders en leukers praten…”

Nergens voor nodig natuurlijk, dat besef ik intussen wel. Ik zie hoe de dochter omgaat met onze conflicten, hoe we het nadien weer uitpraten en bijleggen. En zelfs al lukt dat niet altijd, ze relativeert en gaat verder. Iets wat ik bewonder. En voor mezelf aan werk.