"Kotsbeu ben ik het." Dramatisch laat ze zich in de zetel vallen. Ik ken het zo wat ondertussen dus ik glimlach. "Kan ik iets doen?" "Gewoon hier zijn mama." Ze neemt een appel en is weer weg.
't Is best gezellig tijdens de weekends in de examentijd. De meisjes leren boven op hun kamer en komen geregeld eens naar beneden. De ene wil even komen ventileren, de andere komt bijtanken met een knuffel (liefde nodig, mama).
Ik blijf overdag vaker thuis en probeer tussendoor bereikbaar te zijn. Dat is niet altijd gemakkelijk, maar ik merk wel dat ze er rustiger door zijn. Dus ik hang wat rond, in huispak uiteraard, zorg voor verse soep, volle fruitmand en veel lekkers.
Ik ben er met mijn schouders klaar en mijn armen wijd, om zoveel mogelijk warmte en veiligheid te bieden aan hen.
En ik ben weer eens dankbaar dat ik hier de kans voor krijg.
