“Ik mis je”. Dat zei ik daarnet tegen mijn tienerdochter, toen ze bij mij in de keuken stond. Ik was net daarvoor boodschappen gaan doen, en om één of andere reden moest ik terugdenken aan toen ze klein was en we dat heel vaak samen deden. Dus toen ik daarna thuiskwam, vertelde ik haar dat ik haar miste. Zonder uitleg te vragen, antwoordde ze alleen: “Ik mis jou ook.”
Het is waar. Ik mis mijn kleine meid. Net zoals ik mijn kleine jongen mis. En ik weet zeker dat ik niet de enige ouder ben met dat gemis.
Ik mis die kleine persoontjes, die vroeger voortdurend om me heen waren. Ik mis hun schattige gezichtjes, hun hilarische uitspraken, hun enthousiaste knuffels.
Ik mis mijn tieners, ook al wonen ze nog gewoon thuis en struikel ik maar al te vaak over hun rondslingerende schoenen, liggen hun kleren op de grond en staat hun vuile vaat op het aanrecht.
Ik mis mijn tieners en onze babbeltjes in de auto. Ik vind het heel tof dat ze zelfstandiger worden en ik hen niet meer overal naartoe moet brengen. Maar tegelijk mis ik het om veel tijd samen door te brengen.
Ik mis mijn tieners. Soms veranderen ze zo snel, dat ik ze bijna niet herken.
Ik mis mijn tieners. Ze hebben het zo druk met zoveel leuke dingen, dat ze zelden thuis zijn. Ze sporten, werken voor school, spreken af met vrienden. En ik beleef alles vanop de zijlijn. Oh zeker, ik mag hun was doen, maar verder blijft mijn rol vrij beperkt.
Ik mis mijn tieners, die nu liever op stap gaan met hun vrienden of hun liefjes. Ik snap het, heus, ik ben zelf ook jong geweest. Maar dat betekent niet dat ik het altijd gemakkelijk vind om hen los te laten.
Ik mis mijn tieners, die uitkijken naar de toekomst en enthousiast praten over “wanneer ik dat doe” en “ik kan niet wachten tot ..”. Ik mis hen al bij het idee alleen.
Maar ik besef dat dit gemis veel zegt over onze geschiedenis samen, over alles wat we samen hebben meegemaakt. Het gaat over gedeelde herinneringen en herinneringen die we nog moeten maken. Maar het gaat vooral over onze liefde.
Ik ben oprecht dankbaar voor al die mooie momenten, ook al moet ik mijn tieners nu vaak missen. Ik beschouw die herinneringen niet als vanzelfsprekend. Ze zorgen ervoor dat ik uitkijk naar wat we morgen nog zullen delen.
En terwijl ik mijn grip los op wat ooit was en terwijl ik mis wat is geweest, houd ik me vast aan al het moois dat nog moet komen.
