Mijn tiener wil er niet meer zijn – en deze keer lijkt hij het echt te menen

Want elke keer als hij thuiskomt en die deur achter zich dichttrekt, zie ik de andere kant. Diep vanbinnen worstelt hij al een tijdje. En de laatste tijd voelt het anders, zwaarder.

Het is niet de eerste keer dat hij me vertelt dat hij soms gewoon niet meer verder wil. Maar nu klinkt het niet meer als een gedachte, het klinkt als een overtuiging. En dat maakt dat ik als moeder constant op scherp sta.

Als niemand kijkt

Aan de buitenkant lijkt hij het leven voor elkaar te hebben, maar zijn schooldagen zijn lang en zwaar. Hij houdt zijn sociale status hoog, maar dat kost hem ontzettend veel energie. Hij praat over school alsof hij daar een rol moet spelen die hem steeds minder past.

Er is geen ruimte voor grijstinten: de dingen zijn goed of slecht, zwart of wit. Als het tegenzit, zoals dat bij iedereen weleens gebeurt, lijkt het voor hem alsof de hele wereld in duigen valt.

Maatregelen die ik nooit had willen nemen

Het is iets dat ik nooit had willen doen: de medicijnen verstoppen, de messen wegleggen. Een mama hoort zich niet druk te maken over zulke dingen.

Toch sluipt die angst mijn dagen binnen, en ik betrap mezelf erop dat ik zijn kamer net iets te vaak inspecteer. Dat ik zijn rugzak check, op zoek naar ... ja, naar wat eigenlijk? De angst laat me niet los.

Hulp, voor hem en voor mezelf

Na die laatste keer, toen hij zei dat hij het echt meende, wist ik dat ik het niet alleen kon dragen. Praten met hem, luisteren – dat was niet genoeg meer.

Ik heb hulp gezocht, iemand voor hem om mee te praten, iemand die verder kan kijken dan ik kan. Ik hoop dat het helpt. Dat het een fase is waar hij met de nodige ondersteuning door spartelt.

Wat ik aan andere ouders wil meegeven

Als je je kind door die dieptes ziet gaan, voel je je als ouder tekortschieten. Je voelt je zo machteloos, en intens verdrietig. Maar ik wil elke ouder die zich in dit verhaal herkent laten weten: je bent niet alleen.

Hulp zoeken is geen falen, het is een daad van liefde. Voor je kind, en voor jezelf.

Anonieme gastmama