Het mooiste aan een pop-up tentje is dat ik, als niet-burgerlijk-ingenieur-architect, na drie seconden werfopvolging vol voldoening de voorlopige oplevering kan ondertekenen. Dus was ik maar wat trots eerder deze week dat ik mijn zoon voor zijn verjaardag kon plezieren met dit bouwwerk van ontspanning en jongensbonding.
Nu staat het ding al drie dagen ontspannend te wezen in het midden van onze woonkamer. En terwijl zoonlief volop geniet van elk vrij moment in zijn nieuw paleis, zie ik mijn partner met strijkplank en -ijzer tegen de muur gedrongen worstelen met de propere was en krijg ik medelijden met de robotstofzuiger die het noorden kwijt is en zich niet meer kan opladen voor een omleiding.
Ik faal.
Ik sakker om mijn klunzigheid.
Ik vloek op de gladde marketingjongens en –meisjes die listig achterwege laten hoe uitgekookt je eigenlijk moet zijn om het rotding opgeborgen te krijgen in het veel te kleine etui.
Ik hoor u lachen tot hier. Maar ik daag u uit om dit wereldprobleem opgelost te krijgen. Veertien Youtube-filmpjes en twee handige buren ten spijt: dat kreng dat in 1-2-3 op woensdag midden in onze living hopte, is met geen stokken weg te krijgen. Onderhandelen van man tot zeil brengt evenmin zoden aan de dijk.
Onze woonkamer lijkt nu op het Westers schisma. Aan de ene kant vrouw en dochter met een houding die het midden houdt tussen irritatie en een ik-wist-het-wel-grimas. Aan de andere kant een beschaamd en gefrustreerd jongetje van 47. En net als hij op het punt staat pop-upje met zijn klieken en zijn klakken van midden in de ooit gezelligste kamer van het huis door het brede schuifraam te kiepen, verdrinkt hij in de diep dankbare ogen van een dertienjarige trotse eigenaar van een mancave en stelt hij zijn laffe daad uit. Eén dag. De tijd om een verre vriend te proberen.
